Έχουν περάσει 17 ημέρες από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Και το θέμα παραμένει ακόμα στην επικαιρότητα. «Προφανώς», θα απαντήσει κάποιος. «Συνολικά 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους». «Λανθασμένα», θα απαντήσει κάποιος άλλος. «Χάθηκαν 57 άνθρωποι και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, όχι να στήνονται τηλεοπτικά δικαστήρια.
Δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε τον αριθμό των σουβλακίων που έφαγε ο σταθμάρχης». Παρεμπιπτόντως σήμερα προβλέπεται, εκτός απροόπτου, να απολογηθούν ενώπιον του ειδικού εφέτη ανακριτή οι δύο σταθμάρχες και ο επιθεωρητής κυκλοφορίας.
Στο μεταξύ, καθημερινά «απολογούνται» και ξιφουλκούν στα τηλεοπτικά δικαστήρια, επιφανή στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν να βρουν ενόχους και πολιτικές ευθύνες. Κι όσο θλιβερός είναι ο θάνατος τόσων νέων ανθρώπων, τόσο πιο τραγικός γίνεται ο πολιτικός ξεπεσμός της χώρας μας.
Ο οποίος έχει και επιπτώσεις στο κομματικό σύστημα. Οι πολίτες πλέον γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα. Και οι δημοσκοπήσεις, που καλώς ή κακώς γίνονται, αναδεικνύουν ένα πράγμα:
Όσα περισσότερα αποκαλύπτονται για τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα, τόσο περισσότερο απομακρύνεται ο λαός. Ο λαός, που ακόμα και αυτές τις κρίσιμες ώρες, δεν επιλέγει να στηρίξει κάποιο κόμμα της Αντιπολίτευσης. Απλά απαξιώνει την κυβέρνηση, αυξάνοντας τα ποσοστά των αναποφάσιστων και των… αηδιασμένων.
Αν αυτό το μήνυμα ωστόσο δεν το λάβουν οι πολιτικοί, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα. Και φαίνεται πως οι πολιτικοί, τουλάχιστον με βάση τις αντιδράσεις τους μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, δεν έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για την πρόοδο της χώρας.
Και σίγουρα δεν έχουν λάβει το μήνυμα. Τους ενδιαφέρει περισσότερο ποιος φταίει και λιγότερο το πότε θα αποκατασταθούν τα προβλήματα στα δίκτυα. Και τους ενδιαφέρει, περισσότερο πώς θα κεφαλαιοποιήσει ο καθένας το δράμα για προσωπικά οφέλη και λιγότερο πώς θα εργαστούν όλοι μαζί για το κοινό καλό.
Το «όλοι μαζί» βέβαια στην πολιτική δεν υπάρχει! Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.
Κι όποιος τολμήσει να το εκστομίσει, μπορεί να βρεθεί κι εκτός κομματικής γραμμής. Γιατί στην Ελλάδα, ξέρουμε πολύ καλά πώς να μοιράζουμε καρέκλες δεξιοί κι αριστεροί, πώς να κάνουμε ανίερες συμμαχίες για προσωπικό όφελος, αλλά αυτά γίνονται εν κρυπτώ και χωρίς να τα παραδεχόμαστε στο λαό. Επίσημα, δημόσια και προεκλογικά, οι συνεργασίες δεν μπορούν να υπάρξουν, γιατί εμείς είμαστε οι καλύτεροι όλων και οι άλλοι οι χειρότεροι όλων.
Μετά τις εκλογές βέβαια, που θα έχουμε «καλυφθεί» και θα έχουμε πιάσει καρέκλα, τα δεδομένα είναι αλλιώς. Όλα γίνονται. Σ’ αυτή την Ελλάδα ζούμε δυστυχώς. Στην Ελλάδα που επιλέγουμε ό,τι μας βολεύει για ένα λίγο καλύτερο προσωπικό αύριο και για μερικές ενδεχομένως χιλιάδες ευρώ παραπάνω, με την προϋπόθεση δήλωσης κομματικής υποταγής ορισμένου χρόνου.