Πώς ένας ημίθεος βρίσκεται ξαφνικά
στην πυρά;
«Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής
σου ανοφέλετα θρηνήσεις…»
Κ.Π Καβάφης,
Απολείπειν ο Θεός Aντώνιον
Είμαστε σίγουροι ότι δεν ήταν…Έλληνες εκείνοι που έραιναν με άνθη και βάγια τον Ιησού όταν έμπαινε στα Ιεροσόλυμα; Μήπως λέμε ότι ήταν Ιουδαίοι, αλλά ήταν τελικά ήταν κάτι… δικοί μας εκείνοι που έψαλλαν το Ωσαννά και μετά… από μερικές ημέρες τον σταύρωσαν; Αναρωτιέμαι πραγματικά εάν υπάρχει άλλος λαός που μπορεί από τον έπαινο και την αναγωγή στο θεϊκό να φτάνει από τη μία στιγμή, στην άλλη να ρίξει στην πυρά τον ίδιο άνθρωπο, τον μέχρι πρότινος ήρωά του!
Στο ίδιο έργο θεατές. Κι επαναλαμβάνεται με την «Κιβωτό». Μέχρι πριν λίγες μέρες ένας ιερέας ήταν το σύμβολο της αλληλεγγύης, της προσφοράς και της φιλανθρωπίας. Και δεν σταματούσαμε εκεί, αλλά παρουσιάζαμε την «Κιβωτό» ως τη φάτνη μέσω της οποίας ένας νέος «Μεσσίας» ήρθε για να σώσει τα παιδιά του κόσμου, μαζί και την αμαρτωλή ψυχή μιας ολόκληρης κοινωνίας! Δεν ήταν μια απλή δομή, δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος ο επικεφαλής που με την ομάδα του- και την οικονομική αρωγή του κράτους- βοηθά κάποια άτυχα παιδιά να επανέλθουν, να ξαναβρούν τον δρόμο τους. Ήταν ο εκλεκτός, ο ήρωας, ο άνθρωπος του Θεού, ο… ημίθεος! Το πόσα φληναφήματα και ανοησίες, με πολλά σάλια, είχα διαβάσει δεν μπορώ να θυμηθώ.
Όσο πλήθαιναν τα λόγια άλλο τόσο πήγαινε περίπατο και η σεμνότητα. Ο ιερέας δεν σταμάτησε να εμφανίζεται τηλεοπτικά, μιντιακά, στα κοινωνικά δίκτυα, να (αυτό)προβάλλεται ως σωτήρας. Και να τα βάγια, οι πασχαλιές και τα λουλούδια μαζί με τις μεγάλες κουβέντες να τον συνοδεύουν.
Και ξαφνικά ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Κάποιοι ψίθυροι, ορισμένες φήμες. Μετά άλλα στοιχεία. Ξεκίνησαν καταγγελίες, στην αρχή από ένα, μετά από δύο πρώην τρόφιμους, ύστερα τσουνάμι. Σε μια δομή για την οποία δεν είχε ακουστεί το παραμικρό ως το τελευταίο διάστημα. Βέβαια κάποιοι ήξεραν… Ο παπάς από τα άγια των αγίων που κρατούσε μετετράπη σε διάβολο που είχε εκεί τα παιδιά για να τα εκμεταλλεύεται. Από τον παράδεισο στην κόλαση ούτε ένα τσιγάρο δρόμος, Αντώνιε!
Αλλά είναι όλα αυτά στοιχεία για να δικάσεις και να καταδικάσεις έναν άνθρωπο; Δεν είναι σοβαρά στοιχεία, αλλά ήταν ικανά να αρχίσει ο καθένας να λέει το μακρύ και το κοντό του. Όπως έγινε και σε άλλες πρόσφατες περιπτώσεις. Αποφάσισαν από τον όχλο να ρίξουν τον λίθο του αναθέματος σε αυτόν που μέχρι και χθες θεοποιούσαν! Στην πυρά ένας άνθρωπος του Θεού, που ξαφνικά γίνεται δούλος του σατανά! Χωρίς αποδείξεις, με καταγγελίες που μπορεί εύκολα να αποδειχθούν έωλες είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν, τον ρίχνουν στα θηρία, ο όχλος ετοιμάζεται να λιντσάρει. Και το πιο φρικιαστικό: Ορισμένοι το κομματικοποιούν κιόλας. Αθώος ο ένας μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ένοχος για τα ίδια πράγματα ένας άλλος! Άθλια κοινωνία, παρηκμασμένος λαός.
Άραγε ο Αντώνιος είναι το πρόβλημα ή ότι μισούμε τους άλλους, την κοινωνία, τον ίδιο μας τον εαυτό; Μόνο δηλητήριο ξέρουμε να βγάζουμε, από αυτό που επιστρέφει σε μας…«Το μίσος είναι σαν να πίνεις εσύ δηλητήριο και να περιμένεις να πεθάνει ο άλλος» που έλεγε και Αγιος Αυγουστίνος.
ΥΓ: Οσο για σένα, Αντώνιε έπρεπε να ακούσεις τους ήχους του θιάσου. Φαίνεται ότι ο Θεός και η τύχη σε εγκατέλειψαν. Υπήρχαν σημάδια. Ο εκλεκτός, ο άνθρωπος που έζησε τη μεγάλη ζωή- την Αλεξάνδρεια- δείχνει ότι δεν θα έχει το τέλος που θα ήθελε. Και εκεί κάπου ανύποπτα στα μεσάνυχτα ήρθε η ανατροπή!
«…κι άκουσε με συγκίνησιν, άλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια πού χάνεις»!