«Το εγκαυματικό κόκκινο, και το αποτεφρωμένο μαύρο που αναδύει η χώρα, καίνε τα μάτια, τις ανάσες τις σκέψεις μας»
Μπορεί «το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου» να έχει υμνηθεί από τους ποιητές μας, αλλά στις μέρες μας το εγκαυματικό κόκκινο, και το αποτεφρωμένο μαύρο που αναδύει η χώρα, καίνε τα μάτια, τις ανάσες, τις σκέψεις μας.
Μια Ελλάδα φλέγεται και πάνω στα αποκαΐδια, άλλοι πανηγυρίζουν γιατί δεν είχαμε θύματα και άλλοι ρεφάρουν ιντριγκαδόρικα για τις φωτιές στο Μάτι, προσγειώνοντας σε αβυσσαλέα βάθη το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης με όρους βαριάς ανηθικότητας και ασέβειας στην ζωή και τη φύση. Κοντολογίς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που ζούμε, αρκεί να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα, στο νερό και στον αέρα που αναπνέουμε, να δείχνουμε με το δάχτυλο την ενοχή για τις φωτιές «στα ακραία καιρικά φαινόμενα» ακόμα και όταν με δύο μποφώρ γίνονται στάχτη τεράστιες εκτάσεις.
Πρέπει ακόμα να κάνουμε ότι δε βλέπουμε πως καμία Κυβέρνηση δεν μπήκε στη διαδικασία να θεσμοθετήσει την απαγόρευση της αλλαγής χρήσης γης στις καμένες εκτάσεις, και να υποδεχτούμε με χαρά την «ανάπτυξη» που έρχεται, κατά βάση «πράσινη» αφού «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα» θα αρχίσουν σύντομα να ξεπετάγονται επενδύσεις που τρέφονται από τις δασοκτόνες πολιτικές, που θεσμοθετούνται στον βωμό του κέρδους.
Πρέπει επίσης να προσπεράσουμε την ευκολία με την οποία, οι αυτοεγκωμιαστικές διαβεβαιώσεις που μοιράστηκαν αφειδώλευτα, για την «πλήρη προετοιμασία» και τα «βαθιά επεξεργασμένα αντιπυρικά σχέδια», αποτεφρώθηκαν πανηγυρικά και να αφήσουμε για λίγο ήσυχο τον πρωθυπουργό να φωτογραφηθεί με πόζες ανεμελιάς σε στιγμιότυπα τραβηγμένα παρά θίν΄αλός που τόσο το έχει ανάγκη. Πολύ τον έχουμε κουράσει -όπως και ο ίδιος δε δίστασε να εξομολογηθεί- να ακούει συνεχώς σε αυτή τη χώρα ότι, «η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι παραπάνω προσλήψεις».
Προφανώς εννοεί για τις προσλήψεις στην πυροσβεστική (που καταγράφει 4.000 κενά πυροσβεστών), διότι όπως έχει αποδείξει δεν έχει καμία συστολή να προσλάβει αστυφύλακες για τα Πανεπιστήμια για να σέρνουν στο τσιμέντο σα σφαχτάρια τους φοιτητές επειδή διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης, δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, για να αντιληφθεί πόσο ακριβά θα πληρώσουμε στο προσεχές μέλλον τις απανθρακωμένες εκτάσεις που ισοπεδώθηκαν αφού όπως και οι ειδικοί έχουν αρχίσει ήδη να προειδοποιούν «η δεύτερη πράξη αυτής της καταστροφής είναι οι πλημμύρες». Εάν η προετοιμασία της επόμενης προαναγγελθείσας καταστροφής είναι αντίστοιχη με αυτή της διαχείρισης της τρέχουσας αντιπυρικής περιόδου το μέλλον μας θα το συναντήσουμε στους στίχους του Αργύρη Χιόνη:
«Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα.
Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει».