Σε αλλοτινές εποχές, όχι και τόσο μακρινές, θα γινόταν το έλα να δεις, αν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου επισκεπτόταν την Αθήνα Γερμανός ή εν προκειμένω Γερμανίδα καγκελάριος. Η μισή Ελλάδα θα ήταν στα κάγκελα και η άλλη μισή θα ήταν εγκλωβισμένη μέσα στο κατοχικά της σύνδρομα.
Κι όμως, η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε κι έφυγε χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Μα πού πήγε αυτός ο διάχυτος λαϊκισμός; Τι έγιναν τα αγωνιστικά αντανακλαστικά μας; Τόσο δυνατά τα πάτησε η γερμανική μπότα; Ή μήπως κάναμε “εκεχειρία” στη φράου Μέρκελ, που στα δύσκολα μάς κράτησε στην Ευρωζώνη, με μοναδικό αντίτιμο τον επίμονο έρπητα στα χείλη του Αλέξη; Εντάξει, την ευχαριστήσαμε μια, την ευχαριστήσαμε δυο, ε, νισάφι πια!
Μέχρι και τα σκληρά ανθελληνικά γερμανικά μέσα έπεσαν έξω. Δύο στα δύο, παρακαλώ. Η Bild πριν την άφιξη της απερχόμενης έγραφε ότι η Αθήνα ετοιμάζεται να υποδεχτεί το τρίτο πιο μισητό πρόσωπο από τη Γερμανία στην Ελλάδα (Χίτλερ, Σόιμπλε, Μέρκελ είναι η διαβάθμιση του μέσου), αλλά από την ήσυχη πρωτεύουσα και τους τεμενάδες σε Ηρώδου Αττικού και Μαξίμου, διαψεύστηκε οικτρά. Ρούμπος για την Ελλάδα.
Και το πιο μετριοπαθές και σοβαρό Spiegel, αν δεν απατώμαι, έγραψε ότι η Μέρκελ μεταβαίνει στην Ελλάδα για να ζητήσει συγνώμη. Τι συγνώμη; Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ δεν ξέρω ν’ αγαπώ όμως πιο λίγο; Καμία συγνώμη από τη «Σιδηρά Κυρία» της Ε.Ε. για τα τελευταία 16 χρόνια. Και ας είχε προ μηνός παραδεχτεί κατά τον απολογισμό της ότι η δυσκολότερη στιγμή ήταν όταν απαίτησε τόσο πολλά από τους Έλληνες. Τούτο παραδέχτηκε και κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Το κακό όμως έγινε και η απουσία της «συγνώμης» είναι η μια πλευρά. Γιατί υπάρχει και η άλλη, της διόρθωσης του λάθους, το οποίο επίσης έχουν παραδεχτεί οι δανειστές. Όμως, καμία πρόταση από τη Μέρκελ, καμία προοπτική, μόνο προτροπές και νουθεσίες. Κάντε αυτό, κάντε το άλλο και το παρ’ άλλο. «Παράλογο;», που θα αναρωτιόταν και κάποια από τις φιγούρες των Δέκα Μικρών Μήτσων. Αλλά είναι αυτό που λέει ο λαός: μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται- διορθώνεται.
Πόσο μάλλον όταν το Ταμείο είναι Διεθνές και Νομισματικό! Στην τελική, δεν ξέρω αν η Μέρκελ έσωσε την Ελλάδα ή για την ακρίβεια την κράτησε στη ζώνη του ευρώ. Το βέβαιο είναι ότι από τα μέτρα και τα προαπαιτούμενα που επιβλήθηκαν στη χώρα μας, εκείνες που σίγουρα επωφελήθηκαν ήταν οι γερμανικές τράπεζες, που παίρνουν πίσω τα λεφτά τους. Και ο νοών νοείτο, που λέει και μια ψυχή… Διότι η Γερμανία μπορεί να είναι uber alles, αλλά πάνω από όλα είναι τα συμφέροντα. Και όχι μόνο τα τραπεζικά.
Δεν πιστεύω να σας κάνει εντύπωση που στη διένεξη Αθήνας – Άγκυρας η Μέρκελ τηρεί την εκνευριστικά πολλές φορές στάση ίσων αποστάσεων, ακόμα και αν το άδικο είναι καταφανώς με το μέρος της Τουρκίας και του “σουλτάνου”. Όταν όλα τα παράλια της Τουρκίας είναι υπό καθεστώς γερμανικών εκμεταλλεύσεων η εξήγηση είναι απλή και ικανή να εκθέσει ένα πολιτικό μέγεθος στα κυβικά της Μέρκελ. Στα μάτια τα δικά μας, ίσως και στα μάτια τρίτων, αλλά όχι στα μάτια των Γερμανών, που βλέπουν την ηγέτιδα τους να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πατρίδας.
Κάποιοι ψέγουν την κυρία Σακελλαροπούλου και τον πρωθυπουργό που σε τούτο τον… τελευταίο χορό της Μέρκελ στην Αθήνα, για να μην την κακοκαρδίσουν, δεν της ανέφεραν κουβέντα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, λες και όσες φορές το θέμα ετέθη στη διάρκεια των 4 θητειών της, βγάλαμε άκρη. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να το αφήσουμε, αλλά ουδόλως πρέπει να κρατάμε μεγάλο καλάθι με τον επερχόμενο κ. Σολτς κι ας φέρει τον μανδύα του σοσιαλδημο-κράτη.
Σε κάποια θέματα, κυρίως εξωτερικής πολιτικής, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν πάντα την ίδια γραμμή. Η Μέρκελ ήρθε και μας αποχαιρέτησε αβρόχοις ποσίν. Και όσο θυμάμαι τον αξιαγάπητο υφυπουργό της και επιτετραμμένο της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης, κ. Φούχτελ, τι αποδοκιμασίες και χλεύη είχε εισπράξει κατά το πρόσφατο παρελθόν περιοδεύοντας στην Ελλάδα, τόσο κατανοώ πόσο καλοί είμαστε στην ακροβατική γυμναστική. Τέτοια είναι και η kolotouba, που τη μετατρέψαμε σε διεθνή πολιτικό όρο!
Αντίο frau Μέρκελ. Το μόνο σίγουρο από την απουσία σας είναι ότι δεν θα μας λείψει η ζωηράδα των χρωμάτων στα κατά τ’ άλλα αυστηρά σακάκια σας!