Υπάρχουν και οι επισκέπτες που πολύ εύκολα εμποτίζονται με
το κρητικό κι ελληνικό DNA
Τις τελευταίες ημέρες σκέφτομαι παράλληλα δύο περιστατικά. Αφενός αυτό που συνέβη στον Μυλοπόταμο κι αφετέρου αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στο επαρχιακό οδικό δίκτυο με τους τουρίστες και τα ενοικιαζόμενα.
Αλλά ας τα ξεχωρίσουμε κι ας τα πιάσουμε ένα ένα: καμία βίαιη ή επιθετική συμπεριφορά δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή απ’ όπου κι αν προέρχεται. Επίσης δυστυχώς, πρέπει να δεχθούμε πως στην Κρήτη εκτός από την εικόνα της φιλοξενίας, της ανθρωπιάς και της προσφοράς, υπάρχει και η εικόνα της παρανομίας, το «Καπετανιλίκι» και η «ψευτομαγκιά». Κι αυτή η άσχημη εικόνα δεν θα σταματήσει να υπάρχει όσο κι αν προσπαθούμε να την αφορίσουμε. Δεν μας αρέσει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συντηρείται, γίνεται ανεκτή ή ακόμα και υποθάλπεται.
Όσο μάλιστα η χώρα αυτή επενδύει στην παρακμή, αυτή η εικόνα θα κερδίζει έδαφος και δεν θα αλλάζει παρά μόνο προς το χειρότερο. Για να αλλάξει χρειάζονται δομικές αλλαγές, πολιτική βούληση και κοινωνική ωριμότητα, που δυστυχώς, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν υπάρχουν.
Ας περάσουμε τώρα, στο δεύτερο επίπεδο. Εκτός από τους επισκέπτες της Κρήτης που μετατρέπονται σε θύματα εξαιτίας κάποιων ανεκδιήγητων συμπεριφορών, υπάρχουν και οι επισκέπτες που πολύ εύκολα εμποτίζονται με το κρητικό κι ελληνικό DNA ή απλούστερα κουβαλούν ένα δικό τους DNA που είναι χειρότερο από το τοπικό.
Έτσι, στους δρόμους της Κρήτης υπάρχουν μια σειρά από κατηγορίες επισκεπτών που επιλέγουν να ενοικιάσουν οχήματα για να απολαύσουν τις ομορφιές του νησιού, αλλά παράλληλα έχουν βάλει ως στόχο ζωής να κάνουν ακόμα πιο επικινδύνους τους ήδη φονικούς επαρχιακούς δρόμους.
Χαρακτηριστική κατηγορία οι «ξένοι – Ελληνάρες». Οδηγούν στη μέση του δρόμου, δεν υπερβαίνουν τα 50 χιλιόμετρα ανά ώρα και πετούν από το παράθυρο από αποτσίγαρα, μέχρι κουτάκια αναψυκτικών, μέχρι συσκευασίες σνακ. Είναι αυτοί που δεν χρειάζονται πολλές ημέρες για να μπουν στο… νόημα του «Ελλαδιστάν», αλλά δεν θα τολμούσαν σε καμία περίπτωση να κάνουν το ίδιο στη χώρα τους.
Υπάρχει μία ακόμα κατηγορία των «ξένων – Σουμάχερ». Στην ευθεία πηγαίνουν με 200, στις στροφές με 20, αλλά δεν θα σε αφήσουν να προσπεράσεις ούτε κατά διάνοια. Μόλις σε δουν να προσπερνάς, αυξάνουν ταχύτητα και δεν θα σε αφήσουν να περάσεις, παρά μόνο αν αποφασίσεις να ρισκάρεις τη ζωή σου.
Υπάρχει και η κατηγορία των «ξένων – εραστών». Συνήθως κυκλοφορούν με κάμπριο. Αγκαλιάζουν και φιλούν την κοπέλα, οδηγούν σαν μεθυσμένοι (κάποιοι μπορεί και να είναι) αλλά πάντα στη μέση και προς τα αριστερά του δρόμου. Δεν μπορείς να περάσεις με τίποτα κι όταν φθάσεις στον προορισμό σου, η ζάλη είναι τέτοια που δεν αντέχεται.
Ασφαλώς, αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις βασικές κατηγορίες των επισκεπτών που κινούνται με αυτοκίνητο. Γενικά πάντως, αυτό που παρατηρείται είναι ένα γενικευμένο πρόβλημα συμπεριφοράς, το οποίο ασφαλώς επιτείνεται από τις τεράστιες ελλείψεις υποδομών και δικτύων στην Κρήτη. Όμως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Ή να κλειστούμε σπίτια μας για να μη … μας σκοτώσει κανείς.