Πάντα είχαμε μια αδυναμία στον «ξένο παράγοντα»,
που του φορτώναμε όλα τα δεινά μας και καθαρίζαμε
Απ’ όπου και αν το πιάσεις βρωμάει το πράγμα… Τι να πεις για τη Ρούλα; Πώς ν’ αντέξεις την ακρίβεια; Έχεις τα κότσια ν’ ανοίξεις τον λογαριασμό της ΔΕΗ; Πού το πάει ο Πούτιν; Τι έχει στο μυαλό του ο Μητσοτάκης; Έχει μυαλό ο Κυριάκος; Θα γίνει ενδημία η πανδημία και κάποια στιγμή εκδημία για την ίδια την covid;
Ερωτήματα βασανιστικά, ρητορικά, φιλολογικά, που επιδέχονται χιλιάδων απαντήσεων, ακόμα και λανθασμένων. Τι έχουμε να χάσουμε, ΦΠΑ θα πληρώσουμε στο κάτω κάτω της γραφής; Στο κάτω κάτω της γραφής αξίζει να καταστραφείς;
Αν είσαι Ρούλα Πισπιρίγκου την έχεις προδιαγράψει την πορεία σου…Όσο και αν ζητάς ανιχνευτή ψεύδους για να υποβληθείς στη σχετική διαδικασία, θα βρίσκονται κάποιοι άλλοι που θα ζητούν εκταφή της Τζωρτζίνας για να πάρουν το αγαπημένο της tablet, ψάχνοντας τα ίχνη σου σε τυχόν on line αναζητήσεις κεταμίνης. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αλλά η Τζωρτζίνα τι σου έφταιξε; Κι ήταν μόλις 9 ετών! Δεν ξέρω βέβαια τι θα πει και ο όχλος, που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της οικογένειας, ως χριστεπώνυμο πλήθος που βγάζει selfies μπροστά από ένα κατεβασμένο στόρι που γράφει «ΘΑΝΑΤΟΣ»…
«Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια…», όπως έγραφε ο καταθλιπτικός Καρυωτάκης στην Πρέβεζα.
Το θέμα είναι να μην έχουμε τον «θάνατο της αλεπούς». Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι αλλά μάλλον παραπέμπει σε κάτι επώδυνο και εξαντλητικό. Για παράδειγμα: Ο πρωθυπουργός λέει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, όπως λέει ότι θα εξαντλήσει και τις δυνατότητες στήριξης νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Ε, και στο τέλος θα έχουμε εξαντληθεί εμείς!
Υπάρχει σχέδιο αλεπουδιάρικο, όχι απαραίτητα για τον θάνατό μας, αλλά για την ανάσχεση της ακρίβειας. Μια ακρίβεια που είναι εισαγόμενη, όπως και ο καλπάζων πληθωρισμός. Κάτι σαν τον… «καλπάζοντα συνταγματάρχη», όπως αποκαλούσαν την τεράστια παικτάρα από την Ουγγαρία, τον Φέρεντς Πούσκας. Λες και δεν φταίει η δική μας βιομηχανική παρακμή και παραγωγική ανυπαρξία. Αλλά τι τα θέλετε… Πάντα είχαμε μια αδυναμία στον «ξένο παράγοντα», που του φορτώναμε όλα τα δεινά μας και καθαρίζαμε. Απλά, τώρα η αγορά δεν παλεύεται, αγοραία κανονική. Και μην σας ξεγελάνε οι όμορφες λέξεις στις οποίες αρέσκονται τα αδυσώπητα οικονομικά λόμπι.
Κάπου εκεί στο μιλένιουμ και λίγο πριν, ανθούσε ο επιθετικός όρος «μη φιλική εξαγορά», όταν ο ισχυρός έπαιρνε την περιουσία του λιγότερου ισχυρού στο πιτς-φιτίλι. Τώρα έχουμε έναν άλλο νεοτερισμό, την «επενδυτική φιλανθρωπία». Μπλιαχ! Τι βρίσκουν οι πλούσιοι για να γλιτώνουν φόρους και να καλλιεργούν προφίλ- και ανφάς μην σας πω!
Για την πλεμπαρία, εμάς δηλαδή, σκέτο… αν φας. Δύο λέξεις. Την απάντηση τη γνωρίζουμε: «Μη φας έχουμε γλαρόσουπα». Αυτή πρέπει να είναι εναλλακτική της ψαρόσουπας που γίνεται με (φάτε μάτια) ψάρια (και κοιλιά περίδρομο)! Και καλά τώρα που είναι νηστεία, παλεύεται. Το Πάσχα, πώς θα τη βγάλουμε; Με άδειες σακούλες Jumbo και μουσική υπόκρουση τον ξανθομπάμπουρα τον Γαϊτάνο; Καλά σαράντα!
Τόσες μέρες συμπληρώθηκαν κιόλας από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, που τώρα αν δεν απεργάζεται κάποιο σχέδιο- αρκουδιάρικο αυτό- την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια προς ανατολάς. Αλλά να δούμε τι θα πει και την Πέμπτη που θα βγει με skype στη Βουλή μας ο Ζελένσκι… Μόνο τον εισβολέα της Κύπρου μην αποθεώσει, στο πρόσωπό του (και) διαμεσολαβητή Ερντογάν, διότι θα έχουμε ντράβαλα και από κάποιους που όσο καλή θέληση και αν έχουν, θ’ αποφύγουν τις αβρότητες… Ε, ρε και να είχαμε αυγά με αβρωνιές, που φτιάχνει ο Νεκτάριος στα Χανιά! Και μη μου πείτε πάλι ότι ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται…