Κοντεύει να κλείσει μήνας από το φονικό σεισμό της 27ης Σεπτεμβρίου και ακόμα δεν έχει επέλθει συμφωνία στα βασικά
Μπορεί να δίνουν και να παίρνουν οι επικοινωνιακές φιέστες στα ερείπια των σεισμόπληκτων περιοχών από πολιτικούς παράγοντες που πάνε και έρχονται, αλλά τα προβλήματα δεν λύνονται. Και όταν δεν λύνονται τα βασικά, όπως είναι η σίτιση και η στέγαση, πώς θα λυθούν τα παράπλευρα που σκάνε το ένα μετά το άλλο;
Οι τοπικές κοινωνίες, που δεν έχουν σταματήσει να δοκιμάζονται από τα χτυπήματα του σεισμο,ύ αποδεικνύονται, τελικά, περισσότερο ευάλωτες και εκτεθειμένες, στην εν γένει αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να συντάξει ένα συγκροτημένο σχέδιο οικιστικής ανασύστασης το οποίο θα δίνει προοπτική στους άστεγους σεισμόπληκτους, που δεν θέλουν να απαρνηθούν τον τόπο τους και είναι αποφασισμένοι να παλέψουν γι’ αυτό.
Κοντεύει να κλείσει μήνας από τον φονικό σεισμό της 27ης Σεπτεμβρίου και ακόμα δεν έχει επέλθει συμφωνία στα βασικά. Ότι ένας αγροτικός Δήμος όπως είναι ο Δήμος Μινώα που αιμορραγεί από την έλλειψη προσωπικού και με αδύναμα οικονομικά κρατήματα, (διαχειριζόταν με τεράστια δυσκολία τα ζητήματα της καθημερινότητάς του), δεν μπορεί να πάρει στις πλάτες του το φορτίο της πολυεπίπεδης κρίσης το οποίο πυροδότησε ο σεισμός, πράγμα που κυριολεκτικά τον ξεπερνά.
Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι ο Δήμος θα πρέπει να βγει από το κάδρο της διαχείρισης της κρίσης που έχει προκαλέσει ο σεισμός, όπου οφείλει να πρωταγωνιστεί. Όμως είναι φανερό ότι απαιτείται να γίνει ένας διαφορετικός επιμερισμός της ευθύνης, της χρέωσης και της κάλυψης του κόστους σε ό,τι αφορά στη διαχείριση του «ναρκοπέδιου» των προβλημάτων στο οποίο περπατά η περιοχή.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι κομβικής σημασίας να γίνει σαφές ότι η διαχείριση των προβλημάτων απαιτεί δύο πράγματα. Βαθύτερη κατανόηση της νέας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή και σχέδιο με έμπνευση και προοπτική για το μέλλον.
Η οικιστική ανασυγκρότηση της περιοχής δηλαδή το «πότε» και «πώς» οι σεισμόπληκτες περιοχές θα ξαναχτιστούν και οι άνθρωποι θα σταματήσουν να μένουν σε οικίσκους ή να είναι φιλοξενούμενοι σε συγγενείς, δεν περνάει μόνο από την ενεργοποίηση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας που θα χρηματοδοτήσει τους πληγέντες.
Απαιτεί καταρχήν έρευνα του γεωλογικού υπόβαθρου της περιοχής, μέσα από μια μικροζωνική μελέτη που θα χαρτογραφήσει τα ευάλωτα σημεία του σεισμού και θα οριοθετήσει «πού» μπορεί να χτιστεί «τι», καταδεικνύοντας παράλληλα το νέο πλαίσιο κανόνων δόμησης που πρέπει να διαμορφωθεί. Είναι ζήτημα πρώτης γραμμής να δοθούν οι σωστές συντεταγμένες σε σχέση με το πως θα ξαναχτιστεί η περιοχή ώστε να είναι θωρακισμένη και ανθεκτική με βάση τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφώσει τα ρήγματα και η ενέργεια που εσωκλείουν.
Τώρα που οι σεισμοί έγιναν πια καθημερινότητα μας, όπως δυστυχώς οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές, καταλήγοντας να θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αν κάτι έχουμε συνειδητοποιήσει είναι ότι θα πληρώσουμε ακριβά όλα όσα δεν κάναμε για να προστατευτούμε.
Για την ακρίβεια το κόστος για την απόσβεση των καταστροφών, θα καταλήξει να είναι βαρύτερο από το κόστος της θωράκισης που δεν έγινε στην ώρα του, αφού το «κάλλιον προλαμβάνειν» εξακολουθεί να αφήνει ασυγκίνητους τους πολιτικούς μας άρχοντες που αξιώνουν να καίμε θυμιάματα στο όνομά τους, αντί της κριτικής…