Η Πολιτεία να μην επείγεται να εμβαθύνει τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας
με τις μεταρρυθμίσεις που
τα γκάλοπ δείχνουν να μην
τις αποδέχεται ο κόσμος
Περιστατικά βίας ανηλίκων, τρομοκρατία, βιασμοί, ενδοοικογενειακή βία και πολλά άλλα σε καθημερινή βάση. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και γενικά στα ΜΜΕ αυτές τις μέρες το λιγότερο που θα νοιώσει είναι αποστροφή! Θα καθίσεις σπίτι και θα πνίξεις τις άσχημες σκέψεις σου πίνοντας ένα ποτό ή κάνοντας τεχνικές διαχείρισης των συναισθημάτων. «Πού καταντήσαμε», μονολογούμε και οι απαντήσεις δεν ικανοποιούν επαρκώς.
Έχουμε δραματική μείωση των γεννήσεων και δημογραφική κατάρρευση, μαζική φυγή νέων προς το εξωτερικό, ενώ θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν την οικονομία και την κοινωνία, αυξανόμενες πιέσεις μεταναστευτικών ροών… Και μην ξεχνάμε την κλιματική αλλαγή. Τρεις εποχές μέσα σε μία εβδομάδα. Το έχετε αντιληφθεί; Όλα αυτά τα συζητάμε στον καναπέ μας ή στις παρέες στο μεζεδοπωλείο… Κάποιοι μας ακούν…
Και μετά, ξανά στην καθημερινότητά… Ούτε κι αυτή ικανοποιεί με αυτά που αντιμετωπίζουμε. Και αντιμετωπίζουμε πολλά. Δεν μπορούμε να ησυχάσουμε.
Σε όλες τις μετρήσεις κοινής γνώμης των τελευταίων μηνών, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά μας είναι η δύσκολη και επώδυνη καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που αφ’ ενός σημαδεύεται από την ακρίβεια και αφ’ ετέρου από τις δυσκολίες στις μετακινήσεις, την ανασφάλεια και την ανεξέλεγκτη παραβατικότητα. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Και όσον αφορά την ακρίβεια και παρά τις όποιες κυβερνητικές προσπάθειες παρέμβασης στη λειτουργία της αγοράς, με ελέγχους αισχροκέρδειας και πρόστιμα όπου διαπιστώνονται παραβιάσεις των κανόνων, το πρόβλημα για όλους εμάς τους καταναλωτές παραμένει οξύ και φαντάζει δυσεπίλυτο. Όσα… pass και να μοιραστούν. Ο πληθωρισμός στη χώρα μας τρέχει με ρυθμούς πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. και οι ελπίδες αποκλιμάκωσης λιγοστεύουν. Το κράτος διά αυξήσεων στους μισθούς διόρθωνε τις στρεβλώσεις της αγοράς. Παλιά μόλις ανέβαιναν οι τιμές, όλοι έβγαιναν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.
Όχι για τις τιμές, αλλά για τους μισθούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι συνδικαλιστές των συνταξιούχων έμπαιναν επικεφαλής στις πορείες κρατώντας ένα κουλούρι. Δεν φώναζαν για την υψηλή τιμή του, αλλά για το γεγονός ότι οι αυξήσεις δεν επαρκούσαν για την αγορά του.
Η Πολιτεία θα καταφέρει στη διαμόρφωση των τιμών; Αυτό είναι το κυρίαρχο, και όχι να επείγεται να εμβαθύνει τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας με τις μεταρρυθμίσεις που τα γκάλοπ δείχνουν να μην τις αποδέχεται ο κόσμος. Γιατί, λοιπόν, δεν ξεκινούν οι κυβερνόντες από αυτά τα προβλήματα που δεν αποτελούν πεδία διχασμού και είναι πολύ πιο επείγοντα; Γιατί;