Η επίτευξη των στόχων, αλλά
και η ευτυχία είναι κάτι πολύ
υποκειμενικό
Νωρίς το πρωί, άνοιξα την τηλεόραση. Από συνήθεια. Απονομή μεταλλίων στις γυναικείες εθνικές αντιπροσωπείες για το άθλημα «χόκεϊ επί πάγου» στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλλον επειδή τις πρωινές ώρες περισσότερο μου αρέσει να βλέπω εικόνες να εναλλάσσονται στην τηλεόραση, παρά να παρακολουθώ, άφησα την ΕΡΤ να παίζει κι άρχισα να απολαμβάνω το ζεστό καφέ της μηχανής. Όμως η εικόνα για κάποιο λόγο απέκτησε μια απροσδιόριστη μαγεία που με υπέβαλε. Διότι έβλεπα τις Αμερικανίδες να βγαίνουν στον πάγο σχεδόν κλαμένες και να κουβαλούν κυριολεκτικά μία παίκτρια με ειδικό ποδήλατο, επειδή είχε έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Στη συνέχεια άκουσα πως ο θρήνος κι ο οδυρμός οφείλονταν στη δεύτερη θέση.
Στη συνέχεια είδα τις γυναίκες της Φινλανδίας να πανηγυρίζουν και να χαμογελούν ευχάριστα για την τρίτη θέση τους και το χάλκινο μετάλλιο, επειδή ήταν οι “Best of the rest” όπως χαρακτηρίστηκαν, δηλαδή οι καλύτερες από τις υπόλοιπες ομάδες, πέραν ΗΠΑ και Καναδά, που αποτελούν διαχρονικά τα αδιαμφησβήτητα φαβορί.
Κι αφού άρχισα λίγο να προβληματίζομαι για τις εικόνες που έβλεπα μαζί με τον πρωινό καφέ, διαπίστωσα πως οι Φινλανδές η μία μετά την άλλη περνούσαν τα μετάλλια στο λαιμό των συμπαικτριών τους. «Πόσο όμορφη εικόνα;» σκέφτηκα μέσα μου. «Και πόσο αναδεικνύει τα πραγματικά ιδεώδη των Ολυμπιακών Αγώνων;». Στη συνέχεια βέβαια, άκουσα τον εκφωνητή να ενημερώνει για κάτι το οποίο αφελώς αγνοούσα, ότι αυτό είναι το «πρωτόκολλο για λόγους περιορισμού από τον κοροναϊό».
Και τελικά, αυτό το άχαρο πρωινό απλής τηλεθέασης με έβαλε σε σκέψεις και με δίδαξε, έστω κάτι πολύ μικρό. Οι Φινλανδές, χωρίς να το καταλάβουν, μου έδειξαν πως η επίτευξη των στόχων, αλλά και η ευτυχία είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Εκεί που μια υπερδύναμη κλαίει διότι χάνει αυτό που θεωρεί αυτονόητο, μια πολύ μικρότερη χώρα του ευρωπαϊκού βορρά πανηγυρίζει, για κάτι θεωρητικά πολύ λιγότερο, αλλά πρακτικά τεράστιο. Εκεί που η πρώτη θέση είναι αυτοσκοπός, επειδή έτσι σε έμαθε η «τεράστια» χώρα σου, μπορεί η τρίτη θέση να έχει μεγαλύτερη αξία.
Κι έπειτα, με δίδαξε πραγματικά αυτή η εικόνα με τις κοπέλες να συγχαίρουν και να υποστηρίζουν η μία την άλλη για μια κοινή προσπάθεια, που ήταν σπουδαία. Και σκέφτηκα πως ακόμα και μέσα σε μια πανδημία που έχει προκαλέσει παγκόσμια προβλήματα κι αναταράξεις, υπάρχουν «μικρές στιγμές» που έχουν τη δύναμη να διδάξουν τον κόσμο.
Ίσως τελικά, αυτό να ήταν το αρχικό νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Μέσα στα πολύ μικρά ο καθένας να μπορεί να ανακαλύπτει για τον εαυτό του κάτι μεγάλο. Και μέσα στα πολύ δύσκολα, ο καθένας να συνειδητοποιεί πως η ροή του κόσμου μπορεί και να γίνει λίγο πιο αργή, αλλά σίγουρα ομορφότερη.