-Το άγγιγμα του θανάτου
και το δώρο της …επιστροφής
Σήμερα θα σας αφηγηθώ μια ιστορία για το μικρό «θαύμα» που συντελέστηκε αυτές τις ημέρες στον θάλαμο β12 της Β’ Παθολογικής Κλινικής του Βενιζελείου Νοσοκομείου. Έτσι το χαρακτήρισαν και οι ίδιοι οι γιατροί. Έβλεπαν την κυρά-Ανθούλα και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Άλλος άνθρωπος. Ο «Λάζαρος», όπως την αποκαλούσαν κάποιοι από το νοσηλευτικό προσωπικό, πήγε και ήρθε. Λίγες ημέρες πριν οι γιατροί είχαν προετοιμάσει ευθέως τα παιδιά και τα εγγόνια της ότι η γυναίκα δεν θα γύριζε ζωντανή στο σπίτι της. Και όταν τα ξημερώματα της 17ης Μαρτίου έχασε κάθε επαφή, τα δάκρυα «πότισαν» τους διαδρόμους.
Ήταν αυτό το τέλος; Δεν θα άνοιγε ξανά τα μάτια της; Δεν θα άκουγαν ξανά τη φωνή της; Κόντρα στις κατάμαυρες προβλέψεις των γιατρών (με βάση την κλινική εικόνα και τις εξετάσεις), οι περισσότεροι στην οικογένεια αρνήθηκαν πεισματικά να χάσουν το κουράγιο τους. «Έχει ο Θεός» έλεγαν στους γιατρούς και εκείνοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι, δίνοντας την αίσθηση ότι το έκαναν περισσότερο από αμηχανία, ίσως και με μία μικρή δόση παρηγορητικής διάθεσης.
Παραμονή της 25ης Μαρτίου, έπειτα από 16 ημέρες νοσηλείας, η κυρία Ανθούλα των 83… Δεκεμβρίων επέστρεψε ολοζώντανη στο σπίτι της. Και μοιάζει με μικρό παιδί που του χάρισαν τον κόσμο. Πιστεύει ότι της δόθηκε η δεύτερη ευκαιρία για την οποία είχε προσευχηθεί στο νοσοκομείο πριν χάσει την επαφή της με το περιβάλλον.
«Φοβήθηκα που πήγα να πεθάνω» ψέλλισε όταν συνήλθε και τους είδε όλους μαζεμένους γύρω της. Έχει πάθος για τη ζωή παρά το γεγονός ότι χρόνια τώρα παραμένει κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους λόγω σοβαρών κινητικών προβλημάτων. Νύχτες ατελείωτες μένει ξάγρυπνη από τους αφόρητους πόνους. Όμως δεν το βάζει κάτω. Νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη που ακόμα ανασαίνει και αισθάνεται. Και μετανιώνει πικρά τις στιγμές εκείνες που μέσα στην απόγνωσή της ευχήθηκε να την ξεκουράσει μία για πάντα ο Θεός. Η Ανθούλα έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της και βγήκε νικήτρια. Το άγγιγμα του θανάτου πυροδότησε ακόμα περισσότερο τη δίψα της για τη ζωή.
Για λίγο ή για πολύ, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι άνοιξε τα μάτια της και τους είδε όλους εκεί, μικρούς-μεγάλους, να βουρκώνουν από συγκίνηση. Ξανάσμιξαν, μοιράστηκαν εξομολογήσεις ζωής, είπαν όσα δεν είχαν πει, γέλασαν με την καρδιά τους, έκλαψαν με την ψυχή τους. Και ένιωσαν ευλογημένοι γι’ αυτό το δώρο της… επιστροφής.
Μία… επιστροφή με συνοδοιπόρους τους εξαίρετους γιατρούς και νοσηλευτές της Β’ Παθολογικής Κλινικής του Βενιζελείου Νοσοκομείου που παρά τις αντίξοες συνθήκες, βρίσκονται στις επάλξεις και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Υπό καθεστώς ασφυκτικής πίεσης και κόπωσης, δεν έχασαν στιγμή την ανθρωπιά τους και ιατρικώς το πάλεψαν μέχρι τέλους. Έδωσαν τη μάχη τους, πειραματίστηκαν, έκαναν τα «κολπάκια» τους… Μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Χάρη Λυδάκη και στην ομάδα του: Γιάννη Κονταξάκη, Στέλλα Μαραγκάκη, Μανόλη Τζαγκαράκη, Μαρία Μπαχλιτζανάκη, Χαρά Σκουλούδη, Δ. Ψαρουδάκη, Ι. Φραγκιαδάκη, Μπ. Ηλιάδη, Ι. Κασσωτάκη, Ευ. Μανδελένη και στο υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό της κλινικής. Θερμές ευχαριστίες στην προϊσταμένη, κα Ελισσάβετ Μίχου, καθώς και στο προσωπικό της (Πέτρο είσαι μεγάλο αστέρι).
Συγχαρητήρια αξίζουν και στις κοπέλες του συνεργείου καθαριότητας και ιδιαίτερα σε εκείνη την Κύρια (με το Κ κεφαλαίο) με τα κόκκινα μαλλιά.