Είναι πραγματικά καταιγιστικός ο τρόπος με τον οποίο η αντιπλημμυρική προστασία έχει γίνει από μόνη της, ατζέντα επικαιρότητας στον παγκόσμιο χάρτη, και αντίστοιχα τρομακτικά επικίνδυνο για μας να περπατάμε στην κόψη και να μην επιδεικνύουμε την αντίστοιχη δυναμική διαχείριση που απαιτούν οι περιστάσεις.
Ξέρουμε χρόνια τώρα ακριβώς τα βήματα που πρέπει να γίνουν, τα αντιπλημμυρικά έργα που πρέπει να δρομολογηθούν, αλλά από πουθενά δεν έχει ανακοινωθεί ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και πιστώσεις που θα δίνουν απαντήσεις για το «τι» θα περιμένουμε «πότε».
Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι ενώ απειλούμαστε να γίνουμε Βαλένθια, αυτό το «πότε» απειλείται να γίνει «ποτέ», με αποκλειστική ευθύνη της Κυβέρνησης που δε στάζει μισό ευρώ για την αντιπλημμυρική προστασία του Ηρακλείου, την ίδια ώρα που η βιβλική καταστροφή της Θεσσαλίας δεν αφήνει ίχνος αμφιβολίας για το τι έπεται, εκεί όπου δεν λαμβάνονται μέτρα.
Έτσι όσο εμείς προσπαθούμε να ξεμπλέξουμε το κουβαράκι των μελετών που σέρνεται προκλητικά δεκαετίες τώρα, η Κυβέρνηση δεν δείχνει καμία διάθεση να αξιοποιηθεί ούτε η πρόταση του Περιφερειάρχη σε σχέση με τη σύναψη δανείου με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕτΕπ), ώστε να αποκτηθούν οι αναγκαίοι πόροι για τα κρίσιμα αντιπλημμυρικά έργα.
Ήταν άλλωστε χαρακτηριστική η προσέγγιση του Αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Παπαθανάση ο οποίος σε σχετική ερώτηση που έγινε στη Βουλή από το βουλευτή Χ. Μαμουλάκη άφησε να εννοηθεί ότι το αίτημα βρίσκεται μακριά από τους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Με αυτό τον κυβερνητικό πολιτικό κυνισμό, το μπαλάκι επιστρέφει στα χέρια της αυτοδιοίκησης.
Και το χειρότερο από όλα δεν είναι μόνο ότι απορρίπτονται με μεγάλη ευκολία οι προτάσεις που κατατίθενται, αλλά ότι την ίδια ώρα εξελίσσεται μια εγκληματική κοροϊδία, με την υφαρπαγή δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από τις τσέπες της αυτοδιοίκησης από τους παρακρατηθέντες πόρους των ΚΑΠ (Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι) που δεν αποδίδονται.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι εμείς κινδυνεύουμε να πνιγούμε και η κυβέρνηση μάς αφήνει στο έλεος της καταστροφής.
Τι θα γίνει με το Γιόφυρο, τον Ξηροπόταμο, τα αντιπλημμυρικά της Ν. Αλικαρνασσού που γίνεται ποτάμι σε κάθε νεροποντή, το φράγμα Ασιτών Πρινιά, και τόσα άλλα.
Δεν γίνεται μια ζωή να ποντάρουμε στο χαρτί των αναβολών, διότι στους προηγούμενους μπορεί να βγήκε, αλλά σήμερα η κλιματική κρίση δεν επιτρέπει αναβολές… Η αυτοδιοίκηση κυριολεκτικά πατάει πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Το ερώτημα είναι θα παίζει το ρόλο του «αναστενάρη» ή θα αποφασίσει να διεκδικήσει αυτά που ο τόπος μας δικαιούται υπερασπιζόμενη τις ανάγκες της κοινωνίας;
Εδώ θα κριθούν όλα στο πεδίο της συλλογικής διεκδίκησης και των δυναμικών κοινωνικών συμμαχιών που έχουν τη δύναμη να φέρουν μεγάλες ανατροπές.
Και εδώ το κρίσιμο διακύβευμα πέρα από το κορυφαίο ζήτημα της πολιτικής προστασίας, είναι το ίδιο το κύρος της αυτοδιοίκησης που βάλλεται ευθέως από όσους παίζουν το χαρτί της προσωπικής ατζέντας για τις ανάγκες της δικής τους πολιτικής επιβίωσης στους διαδρόμους της εξουσίας, που μέρα με τη μέρα τους συρρικνώνει και τους καθιστά πολιτικά και αξιακά πυγμαίους…