Έτσι, αν θέλω να αλλάξω λίγο παραστάσεις, παίρνω το αμαξάκι μου και τσούκου-τσούκου κατεβαίνω στη χώρα για να δω κι εγώ η επαρχιώτισσα λίγα θεάματα, αφού από άρτο παράπονο δεν έχω
Ομολογουμένως, το φεστιβάλ των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου Ηρακλείου είναι πλούσιο. Μπορεί να απολαύσει κανείς παραστάσεις, χορευτικές εκδηλώσεις, συναυλίες, ακόμα και θερινό σινεμά.
Όμως, τι γίνεται όταν βρίσκεσαι εκτός των τειχών;
Τα τελευταία χρόνια ζω εκτός των ορίων του Δήμου Ηρακλείου και διαπιστώνω με θλίψη ότι ελάχιστα πράγματα γίνονται έξω από το κέντρο, όπου εκδηλώσεις δεν οργανώνει μονάχα ο Δήμος αλλά και κάποιοι πολυχώροι.
Πέρα από κάποια κρητικά γλέντια και ελάχιστες εξαιρέσεις, με παράδειγμα ό,τι γίνεται αυτό το διάστημα στην Επισκοπή, άντε και τις βραδιές που ο Αύγουστος έχει πανσέληνο, στους υπόλοιπους Δήμους δεν γίνεται σχεδόν τίποτα. Για να μην υποβαθμίσω προσπάθειες που κάνουν οι άνθρωποι εκτός Ηρακλείου, θέλω να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει τις ευκαιρίες για ψυχαγωγία που προσφέρει το Ηράκλειο με ό,τι συμβαίνει αλλού.
Πόσο κρίμα είναι, όμως, αυτό…
Γιατί, βρε αδελφέ, οι δημότες άλλων Δήμων δεν έχουν ψυχή; Δεν θέλουμε να δούμε μία θεατρική παράσταση, να γελάσει το χειλάκι μας, να κλάψουμε, να συγκινηθούμε ή να μάθουμε δύο πράγματα; Δεν έχουμε ανάγκη να χορέψουμε σε μία συναυλία και να ξελαρυγγιαστούμε αν το τραβάει η όρεξή μας;
Στη γειτονιά μου, που βρίσκεται σε μια περιοχή που από τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο περισσότεροι είναι οι τουρίστες από τους ντόπιους, πέρα από λίγο ουζάκι, μερικά καλαμαράκια και στο τσακίρ κέφι δροσιστικά κοκτέιλ, δεν προσφέρεται κανενός άλλου είδους ψυχαγωγία.
Έτσι, αν θέλω να αλλάξω λίγο παραστάσεις, παίρνω το αμαξάκι μου και τσούκου- τσούκου κατεβαίνω στη χώρα για να δω κι εγώ η επαρχιώτισσα λίγα θεάματα, αφού από άρτο παράπονο δεν έχω.
Μπορούμε, πάντα, να ελπίζουμε και σε κάποιο πανηγύρι όταν γιορτάζει καμιά κοντινή εκκλησία…