Είναι η στιγμή που όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όπως λένε οι ποιητές πόσα κρυμμένα τιμαλφή πρέπει να σώσουμε…
Είχε καιρό τόσος κόσμος να κατέβει στον δρόμο στο Ηράκλειο και όχι μόνο. Το «κάτω τα χέρια από το οκτάωρο δεν είναι για παζάρια και για διάλογο» είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει, καθώς απογειώνει τον παλμό της οργής και την αγανάκτηση της κοινωνίας, η απαίτηση του υπουργού να πληρωνόμαστε με ρεπό και όχι με ευρώ τα μεροκάματά μας.
Λέει και άλλα τέτοια ο υπουργός Εργασίας κ. Χατζηδάκης που με περίσσιο πολιτικό θράσος εμφανίζει ως λυτρωτική για τον εργαζόμενο την απλήρωτη υπερωριακή εργασία, ισχυριζόμενος προσχηματικά ότι με τον τρόπο αυτό ο εργαζόμενος θα κερδίσει χρόνο για να μαζέψει τις ελιές του. Ομοίως συντρίβει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και προωθεί τις ατομικές συμβάσεις, υποδυόμενος ότι δε βλέπει τις αφόρητες πιέσεις που ασκούνται στους εργαζόμενους να προσαρμόζονται σε ένα εργασιακό καθεστώς που συνεχώς τους αφαιρεί κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα.
Ευέλικτα ωράρια εργασίας, απλήρωτη εργασία, διευκόλυνση της απόλυσης των συνδικαλιστών, ασφυκτικό πλαίσιο στην κήρυξη απεργιών. Όλα αυτά εμφανίζονται ως «φιλεργατικά» μέτρα για να μπει τάξη στην αγορά εργασίας. Αυτοί οι δρομολογούμενοι σχεδιασμοί που βρίσκουν θιασώτες στο Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, δε δείχνουν μόνο τον απροκάλυπτα μειωτικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ίδια τη ζωή των ανθρώπων από τα χέρια των οποίων παράγεται ο πλούτος της κοινωνίας.
Δείχνουν το έρεβος της πιο λυσσαλέας επίθεσης που έχει δεχτεί η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια. Το μέλλον που χτίζουν για κάθε εργαζόμενο είναι να περπατά στην αρένα της αγοράς εργασίας με όλο και λιγότερα κατοχυρωμένα δικαιώματα, χωρίς νομικά εργαλεία για να περιφρουρήσει τις απεργίες του. Από τη μοναχική διαδρομή της ατομικής διαπραγμάτευσης, μέχρι την κατάργηση της συλλογικής δράσης, μια εσωτερική παραίτηση δρόμος.
Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που επιδιώκεται να επιφέρει η νέα αυτή πραγματικότητα που επιχειρείται να επιβληθεί. Τη συντριβή της συλλογικής διεκδίκησης, την εσωτερική ματαίωση, την κυριαρχία της ήττας στα ατομικά αδιέξοδα, την εθελοδουλία, την υποτέλεια, τον αργό θάνατο σε μικρές δόσεις.
Την μετατροπή της ζωής μας σε μια φάμπρικα που ποτέ δε θα σταματά, και όπως είχε τραγουδήσει ο συγκλονιστικός Λάκης Χαλκιάς, «… ο χρόνος είναι χρήμα, με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς, το γιο σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα…». Και αν είναι κάτι να κρατήσουμε από αυτό το επικό τραγούδι, είναι την ελπίδα για τα παιδιά μας.
Τα παιδιά όλου του κόσμου που είναι και δικά μας παιδιά και δεν τους αξίζει αυτό το αύριο. Είναι η στιγμή που όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όπως λένε οι ποιητές πόσα κρυμμένα τιμαλφή πρέπει να σώσουμε… Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες.
Διότι το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία…