Προς το τέλος του χρόνου λοιπόν, έκατσα κι εγώ, περίπου όπως τη Μποφίλιου να «μετρήσω τους ανθρώπους της ζωής μου» που ενώ μου βγαίνουν λίγοι, τελικά είναι τόσοι πολλοί
Ψάχνοντας το «πνεύμα των Χριστουγέννων» μεταξύ του στούντιο Γ κι ενός καφενείου, άρχισα μέσα μου ν’ αναρωτιέμαι αν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου έχω μάθει να διαβάζω τους ανθρώπους για ν’ ανταποδίδω συναισθήματα κατά το δοκούν.
Κι ενώ νόμιζα πως η αναζήτηση θα ήταν πολύ εύκολη, τελικά με διέψευσαν τα δεδομένα. Αλλά επιβεβαίωσαν εν μέρει τον Κοέλιο και το σύμπαν του, το οποίο επιστρέφει συμπεριφορές.
Φθάνοντας προς το τέλος του χρόνου λοιπόν, έκατσα κι εγώ, περίπου όπως τη Μποφίλιου να «μετρήσω τους ανθρώπους της ζωής μου» που ενώ μου βγαίνουν λίγοι, τελικά είναι τόσοι πολλοί. Και μοιάζει περίπου απίστευτο, το πώς ένας άνθρωπος που νομίζει ότι μπορεί να διαβάζει πράγματα και συμπεριφορές, εκπλήσσεται ευχάριστα ή δυσάρεστα από ανθρώπους που πιστεύει ότι είναι δίπλα του ή από ανθρώπους που δεν γνωρίζει καν και τον στηρίζουν τελικά τόσο πολύ.
Πώς προέκυψε όμως αυτή η εσωτερική αναζήτηση και γιατί στο τέλος του 2019; Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, προέκυψε από τον κύριο Μανωλάκη. Ο κυρ Μανωλάκης είναι ένας αγαπημένος άνθρωπος, που ούτε τον έχω δει ποτέ και προφανώς ούτε κι εκείνος, μιας και οι δρόμοι μας δεν είναι καν κοντινοί.
Συμπωματικά όμως είναι ο άνθρωπος εκείνος που έχει γίνει «μυστικά» ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές μου, για έναν λόγο που δεν μπορώ να γνωρίζω, γιατί δεν του έχω προσφέρει απολύτως τίποτα. Κι ακόμα πιο συνωμοτικά, σαν από συμπαντική υπερέκρηξη, ο κυρ Μανωλάκης είναι επίσης ένας από τους πιο κοντινούς ανθρώπους, του επίσης μεγαλύτερου πολέμιου μου, ο οποίος κατά σύμπτωση δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να με πολεμά, με εξαίρεση το γεγονός πως αποτελώ τον μοναδικό άνθρωπο στη γη που τόλμησε να τονίσει όλα τα ελαττώματα του.
Ο κυρ Μανωλάκης ακόμα, είναι ο «συνδετικός κρίκος» μιας σειράς ευτυχών γεγονότων, που επιβεβαίωσαν το πόσο οι άνθρωποι μέσα στο 2019 στηρίζουν την αγάπη και την προσφορά, ενώ αποδοκιμάζουν την κακία, το θράσος και τη ζήλεια.
Είναι το «είδωλο» του 2019, που στο τέλος του έτους, σε έναν μίνι απολογισμό με έκανε να επιβεβαιώσω οτι όλες οι συμπεριφορές επιστρέφονται, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αισθητήριο να απομακρυνθούν ή να έρθουν κοντά στο κακό, ανάλογα με το πόσο το λατρεύουν και οτι, όσοι άνθρωποι εκτιμούν, δεν χάνουν.
Δέκα ημέρες λοιπόν πριν την έναρξη μιας νέας δεκαετίας, το δικό μου «μέτρημα» αποδεικνύεται εποικοδομητικό κι ωφέλιμο με τη διαπίστωση πως κάθε τι που συνέβη το 2019, συνέβη για κάποιο σκοπό. Και όσα έπραξα, ακόμα κι αν για κάποια από αυτά μετανιώνω, καλώς έγιναν. Είχαν κι αυτά τη σημασία τους. Σας εύχομαι καλό «μέτρημα» και μια νέα, ευχάριστη και δημιουργική χρονιά.