Ευτυχώς που τα κινητά δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου στη θάλασσα.
Στην παραλία μπορείς, να κολυμπήσεις, όμως, παρέα με το τάμπλετ είναι ακόμα αδύνατον
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι σε καταδιώκει, ότι, ακόμα και αν εσύ δεν του δίνεις σημασία, εκείνο βρίσκει πάντα έναν τρόπο για να σε «κερδίσει» και να σε αποσπάσει από ο, τι και αν κάνεις.
Είναι υποχθόνιο, ύπουλο και αισθάνεσαι ότι δεν έχεις όπλα για να το πολεμήσεις. Ή μήπως έχεις;
Αυτό το «Στίγμα» το γράφω με το ένα πόδι στη θάλασσα και σκέφτομαι πως φέτος το καλοκαίρι το μεγάλο στοίχημα για μένα είναι η αποχή από το ίντερνετ! Ε, ναι.
Πολλές φορές χρησιμοποιώ τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα σαν άλλοθι, ότι αν δεν επισκεφτώ ορισμένες σελίδες, αν δεν μπω λίγο στο Facebook, αν δεν ελέγξω τα μηνύματά του, θα μείνω πίσω στη δουλειά μου, θα χάσω μία σημαντική είδηση, κάποιος θα ψάχνει να με βρει χωρίς αποτέλεσμα.
Φυσικά, στις διακοπές, αυτό το άλλοθι δεν μπορώ να το επικαλεστώ. Ανεξάρτητα αν από επαγγελματική διαστροφή συνηθίζω να προωθώ μηνύματα όταν είμαι εκτός γραφείου ή γενικότερα να ρίχνω μια ματιά στο διαδίκτυο για κάτι ενδιαφέρον, για να ενημερώσω όσους είναι πίσω.
Ευτυχώς, που τα κινητά δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου στη θάλασσα. Στην παραλία μπορείς, όμως να κολυμπήσεις παρέα με το τάμπλετ είναι, ακόμα, αδύνατο.
Ορίστε και ένα σημείο που μπορείς να μείνεις λίγο μόνος ή με την παρέα σου, με την οικογένειά σου, με ανθρώπους, δηλαδή, με σάρκα και οστά που τους βλέπεις ότι χαμογελάνε και δε χρειάζεται να σου στείλουν μία χαμογελαστή φατσούλα για να το καταλάβεις.
Ακόμα και η τριών χρονών κόρη μου όταν με βλέπει να κοιτάζω το κινητό μου, με πολιορκεί και μου ζητάει να στείλει κι εκείνη καρδούλες. Μετά έρχεται και η μεγαλύτερη κι εγώ προσπαθώ να αποφύγω να στέλνω καρδούλες δεξιά και αριστερά ή κάτω από ειδήσεις που αναφέρονται σε αυτοκτονίες και άλλα δυσάρεστα γεγονότα.
Για να δούμε, θα κερδίσουμε το στοίχημα φέτος που, από όσο μαθαίνω, δεν το έβαλα μόνο εγώ…