Ιερόσυλοι, δεν δικαιούστε να πιάνετε στο στόμα σας τη μικρή Εβίτα που φλεγόμενη έπεσε στον γκρεμό και καρφώθηκε στα βράχια
Μυρίζει ακόμα ανθρώπινη σάρκα… Δαίμονες και βρυκόλακες έχουν στήσει χορό… ακόμα και τα όρνια της φύσης έχουν λουφάξει τρομαγμένα από τον όλεθρο και τον ανθρώπινο πόνο που θρέφουν κάποια άλλα «αρπακτικά».
Τα αρπακτικά της εξουσίας και τα χιλιάδες λοβοτομημένα στρατιωτάκια τους που σαν άλλα ορκ (αυτά τα τερατοειδή που επινόησε ο Τόλκιν στο μυθιστόρημά του “Ο Άρχοντας των δακτυλιδιών”) ξεχύνονται αιμοδιψή για να υπερασπιστούν το Μάτι του κακού.
Δεκάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, κάηκαν ζωντανά ή πνίγηκαν για συγκρίσεις και συμψηφισμούς, για ένα αδειανό πουκάμισο. Λες και ζητούμενο είναι το πάτσι-πόστα. Το «εμείς και το εσείς». Οι φλόγες που εγκλώβισαν στον πιο φρικτό θάνατο ολόκληρες οικογένειες δεν στάθηκαν ικανές να κοντύνουν στο ελάχιστο την αλαζονεία τους.
Καμία ταπεινότητα. Εμφανίζονται ατσαλάκωτοι και ανέκφραστοι -λες και είναι μποτοξαρισμένοι- για να εκφράσουν την οδύνη τους αλλά εικόνα και λόγια μοιάζουν με μεταγλωτισμένη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα της κακής ώρας… δεν συμβαδίζουν, κανένας συγχρονισμός… η πλήρης αναντιστοιχία έκφρασης και λόγου… Άνευροι διεκπεραιωτές, ανίατες περιπτώσεις. Νομίζω ότι αν τους τρυπήσω, δεν θα κυλήσει αίμα αλλά θα πεταχτούν καλώδια.
Δύο κουβέντες οδύνης (την ξεφτίλισαν και αυτή) και ακατάπαυστες κοκορομαχίες και φλυαρίες… Στο ίδιο μοτίβο και χιλιάδες χρήστες του facebook… βαρύγδουπα τσιτάτα, σπαρακτικές αναρτήσεις και μετά αλληλοσπαραγμός με φόντο τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ… Βάζουν στη ζυγαριά τις εθνικές τραγωδίες και μετατρέπουν σε λοταρίες τις ανθρώπινες σορούς.
Τότε κάηκαν τόσοι, σήμερα πόσοι; Στην αρχή δήθεν πολιτικός πολιτισμός και στη συνέχεια ξεκατίνιασμα και χολή. Τέτοιος ξεπεσμός, μωρέ; Ιερόσυλοι, δεν δικαιούστε να πιάνετε στο στόμα σας τη μικρή Εβίτα που φλεγόμενη έπεσε στον γκρεμό και καρφώθηκε στα βράχια. Δεν ξέρω μα τούτο το κορίτσι με στοίχειωσε πιο πολύ απ’ όλους.
Ακούω την κραυγή της και είναι διαπεραστική σαν ηλεκτροσόκ. Υποχρεούστε να σιωπήσετε. Να βουβαθείτε κοινώς, γιατί το Μάτι του κακού θριαμβεύει. Κάποιοι (πολλοί δυστυχώς) θρηνούν τους νεκρούς τους, ενταφιάζουν τις ζωές τους γιατί δεν είναι μόνο εκείνοι που θα μπουν στο χώμα.
Είναι και αυτοί που μένουν πίσω, ανθρώπινα κουφάρια, μανάδες, πατεράδες, κόρες και αδερφές. Μόνη μας παρηγοριά οι ωραίοι άνθρωποι, οι ψυχάρες αυτού του τόπου, Έλληνες και αλλοδαποί, που για μία ακόμα φορά μάς οδηγούν στο μονοπάτι της ελπίδας. Και ας έχει ορατότης μηδέν.