Η συνήθεια δεν είναι και τόσο κακό πράγμα. Έμαθα να μην τη σνομπάρω γιατί πολλές φορές κατάλαβα την αξία της όταν την έχασα
“Ντουχιουντίζω και ξαναντουχιούντίζω” που έλεγε κι η γιαγιά μου η Περσεφόνη. Πώς θα είναι εκείνη η μέρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θα βγάλει μια ανακοίνωση για το τέλος της πανδημίας. Ονειρεύομαι συνέχεια το σκηνικό. Σίγουρα θέλω να είναι άνοιξη, αρχές Μαρτίου κατά προτίμηση, για να μπει δροσερός και αισιόδοξος ο Απρίλης. Ν’ ακολουθεί
η Πασχαλιά με κοσμοπλημμύρα στις εκκλησίες, με ευχές “να πάει και να μην ξαναγυρίσει”, με σχέδια για το πού θα γιορτάσουμε με συγγενείς ή φίλους.
Ν’ ακολουθεί ένα λυτρωτικό καλοκαίρι, με κανονικές διακοπές, με τα κανάλια να έχουν τις κλασικές ανταποκρίσεις από τα κοσμικά νησιά, “Μύκονοοοοοος”.
Αυτό το τελευταίο ενώ παλιά έβγαζα φλύκταινες όταν το άκουγα τώρα το θέλω απαραιτήτως στο σκηνικό που έχω στήσει στο μυαλό μου, γιατί είναι ανακουφιστικό να νοιώθεις την συνήθεια που έχασες να επανέρχεται. Γιατί για μένα η συνήθεια δεν είναι και τόσο κακό πράγμα. Έμαθα να μην την σνομπάρω, γιατί πολλές φορές κατάλαβα την αξία της όταν την έχασα.
Δεν μιλάω για την πνιγηρή ακινησία, την στείρα επανάληψη ή την έλλειψη ενδιαφερόντων αλλά για τις μικρες ή μεγάλες ιεροτελεστείες που ομορφαίνουν την ζωή.
Όπως οι συναντήσεις με τους φίλους για ένα καφεδάκι τα κυριακάτικα απόγευματα ή oι βραδινές εξόδοι για φαγητό. Τώρα που τα χάσαμε όλα αυτά, ποιος δεν τα βάζει με τον εαυτό του για τα τηλέφωνα που δεν σήκωσε ή για τις φορές που δήλωσε δήθεν κουρασμένος για ν΄αποφύγει φίλους και εξόδους;
“Όπως ο πεινασμένος που καρβέλια ονειρεύεται. Κι αυτό με επιστημονική βούλα.
Νευροεπιστήμονες του ΜΙΤ βρήκαν ότι οι άνθρωποι που είναι κοινωνικά απομονωμένοι, όπως π.χ. συμβαίνει σε ένα «λοκντάουν» λόγω πανδημίας, λαχταρούν τις κοινωνικές επαφές και την παρέα σχεδόν όπως ένας πεινασμένος λιγουρεύεται το φαγητό. Η νέα μελέτη Αμερικανών επιστημόνων διαπίστωσε ότι έπειτα από δέκα ώρες απομόνωσης ο εγκέφαλος των ανθρώπων που βλέπουν εικόνες με παρέες, εμφανίζει αντιδράσεις ανάλογες με εκείνες του εγκέφαλου των πεινασμένων.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Λίβια Τόμοβα του Πανεπιστημίου ΜΙΤ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης “Nature Neuroscience”, μελέτησαν 40 εθελοντές, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε δέκα ώρες κοινωνικής απομόνωσης και σε άλλες τόσες ώρες νηστείας. Στη συνέχεια, ο εγκέφαλός τους παρακολουθήθηκε με λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI), την ώρα που κοίταζαν εικόνες είτε με κοινωνικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παρέες με χαμογελαστά πρόσωπα), είτε με φαγητά.
Διαπιστώθηκε μεγάλη ομοιότητα και στις δύο περιπτώσεις στον μεσεγκέφαλο των συμμετεχόντων και ιδίως στην περιοχή που σχετίζεται με τις ανταμοιβές και τη παραγωγή ντοπαμίνης. Κάπως έτσι, η μελέτη συμπέρανε ότι η κοινωνική απομόνωση οδηγεί σε μια έμφυτη “πείνα” για παρέες. «Τα ευρήματά μας υποστηρίζουν τη διαισθητική ιδέα ότι η απομόνωση προκαλεί κοινωνική “λιγούρα”, παρόμοια με τον τρόπο που η νηστεία προκαλεί πείνα», ανέφερε η Τόμοβα.