Αρχίζω να πιστεύω πως η κοινωνία «νοσεί» επικίνδυνα
Όταν πριν από περίπου ένα μήνα είπα στον κουρέα μου «κάνε μου ένα κούρεμα χριστουγεννιάτικο», απάντησε με χιούμορ, «μπα δε νομίζω».
Τώρα κι ενώ φθάνουμε πλέον κοντά στα Χριστούγεννα, νομίζω ότι αυτό το κούρεμα του Νοεμβρίου θα είναι όντως το «χριστουγεννιάτικό μου». Άλλωστε, ποιος ο λόγος για νέο κούρεμα;
Αυτή η αναγκαστική συνθήκη μπορεί να μην με ενοχλεί προσωπικά, αλλά με ενοχλεί επί του πρακτέου. Διότι το δικό μου λίγο μακρύτερο μαλλί συνεπάγεται πως κάποιοι άνθρωποι δεν εργάζονται αυτή τη στιγμή. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι κι εκατοντάδες επιχειρηματίες που είτε έχουν τις επιχειρήσεις τους κλειστές, είτε υπολειτουργούν.
Κι εδώ ασφαλώς είναι που αρχίζει η διαμάχη μεταξύ των υποστηρικτών και των αρνητών του ιού. Στην οποία και δεν μπαίνω διότι τη θεωρώ εντελώς ανούσια. Με στενοχωρεί βέβαια, αλλά από κάποια ηλικία και μετά αρχίζεις να διαπιστώνεις πως δεν αξίζει να καταναλώνεις φαιά ουσία για να αντιμετωπίσεις μια περιρρέουσα και γενικευμένη βλακεία.
Πέραν όμως αυτής της διαμάχης και με δεδομένο ότι ο ιός υπάρχει κι είναι επικίνδυνος, αρχίζω να έχω περισσότερες εσωτερικές ανησυχίες (ίσως γιατί τηρώ την καραντίνα ευλαβικά και το πολύ «μέσα» πειράζει).
Στο πλαίσιο των αναζητήσεών μου λοιπόν, θυμάμαι ξανά, μάλλον για πολλοστή φορά, ότι με βάση τον ορισμό της υγείας, για να είναι ένας άνθρωπος υγιής συμβάλλουν εξίσου, εκτός από τους βιολογικούς και οι κοινωνικοί και οι ψυχικοί παράγοντες.
Αν λάβω λοιπόν υπόψη μου το εξαιρετικό ρεπορτάζ της Άννας περί αύξησης των ανθρώπων που χρειάζονται υποστήριξη από ειδικούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους, αλλά και τα κοινωνικά δεδομένα, αρχίζω να πιστεύω πως η κοινωνία «νοσεί» επικίνδυνα. Το βλέπουμε πλέον γύρω μας.
Μπορεί να μη νοσούμε από τον κοροναϊό. Νοσούμε όμως κοινωνικά. Νοσούμε ψυχικά. Νοσούμε οικονομικά. Κι αν για το τρίτο σκέλος, η Πολιτεία υποτίθεται ότι έχει λάβει τα μέτρα της, για τις ψυχικές νόσους και για τις… κοινωνικές, δεν έχω διαπιστώσει καμία προσπάθεια, αλλά ούτε και καμία σημασία. Εύχομαι να κάνω λάθος και να υπάρχει έστω μια στοιχειώδης μέριμνα, που απλώς δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, θεωρώ πως η απομάκρυνση του 2020 και κατά συνέπεια η σταδιακή απομάκρυνση του κοροναϊού, που σύντομα ελπίζω να πανηγυρίσουμε, δεν είναι το τέλος μιας πολύ άσχημης ταινίας.
Είναι η αρχή. Πώς στις «Άγριες Μέλισσες» για παράδειγμα σκότωσαν οι Σταμίρενες τον Σέργιο και δυο σεζόν τώρα γίνεται χαμός στο Διαφάνι; Κάπως έτσι πιστεύω ότι κι εμείς θα «σκοτώσουμε» τον ιό και θα αρχίσει στη συνέχεια η… πλοκή. Μακάρι να κάνω λάθος.