Το ερώτημα όμως, είναι πόσο γρήγορα πραγματοποιείται η επιστροφή της “επένδυσης” στο αγωνιστικό τένις
Μετά τον παροξυσμό Τσιτσιπάδας πολλοί τώρα απλώς σκέπτονταν πώς να γίνουν Στέφανος Τσιτσιπάς ή Μαρία Σάκκαρη (βρίσκεται στην 37η θέση της παγκόσμιας κατάταξης). Λέτε να είναι εύκολο; Ακόμα κι αν κάποιος είναι ταλέντο μέχρι να φτάσει εκεί ψηλά (αν φτάσει ποτέ), ενδέχεται να έχει δώσει 1 εκατ. ευρώ. Κι αφού φτάσει, ίσως κάνει απόσβεση. Ίσως…
Το κόστος προκειμένου ένας νεαρός αθλητής να διεκδικήσει μια διάκριση σε παγκόσμια διοργάνωση σχετίζεται με τον αριθμό των ωρών προπόνησης, των τουρνουά στα οποία συμμετέχει και βέβαια τις δαπάνες μετακίνησης (αεροπορικά εισιτήρια, έξοδα διατροφής, διαμονής). Αυτό σημαίνει περίπου 2.500 ευρώ το μήνα, όπως είπε πρόσφατα ο παλιός αθλητής κ. Καλοβελώνης.
Όλα αυτά, χωρίς να λάβουμε υπόψη τα έξοδα για εξοπλισμό (5-6 ρακετών τον χρόνο, χορδών, υποδημάτων και λοιπού εξοπλισμού).
Ένα παιδί ξεκινάει από την ηλικία των οκτώ ετών να συμμετέχει σε ενωσιακούς – τοπικού χαρακτήρα- αγώνες και μετά τα 10 έτη σε πανελλήνιες διοργανώσεις.
Μέχρι την ηλικία των οκτώ ετών το μηνιαίο κόστος για ομαδικά μαθήματα, δύο φορές την εβδομάδα, διαμορφώνεται, τουλάχιστον, σε 60-80 ευρώ. Ευλόγως, όσο αυξάνονται οι ώρες αυξάνεται και το κόστος. Αν πάει, που θα πρέπει να πάει, σε διεθνούς κύρους σχολές, όπως η ASC Sanchez-Casal Tennis Academy στη Βαρκελώνη ή στην Ακαδημία Μουράτογλου στο Μονακό, τότε τα ετήσια δίδακτρα στις δύο αυτές σχολές τοποθετούνται σε περίπου 60.000 ευρώ. Για μία τριετία, δηλαδή, φοίτησης σε αυτές ο προϋπολογισμός εκτινάσσεται σε 300.000 ευρώ.
Άρα, σε ετήσια βάση, οι δαπάνες για την προπόνηση στο αγωνιστικό τένις κυμαίνονται από 70.000 έως 100.000 ευρώ, αγγίζοντας το 1 εκατ. ευρώ για μία περίοδο δέκα ετών εντατικού training στην αντισφαίριση σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Όλα αυτά όταν η ετήσια επιχορήγηση της Ελληνικής Φίλαθλης Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης διαμορφώνεται, για το 2019, σε 385 χιλιάδες ευρώ.
Εκτός όμως από το οικονομικό κόστος, υπάρχει μία παράμετρος που δεν αποτιμάται σε χρήμα. Πρόκειται για τις “αιματηρές θυσίες (όλοι τις κάνουν σε διάφορα σπορ) που καλείται να κάνει η οικογένεια του αθλητή. Το ερώτημα όμως είναι πόσο γρήγορα πραγματοποιείται η επιστροφή της “επένδυσης” στο αγωνιστικό τένις.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, για να κερδίσει χρήματα ο επαγγελματίας τενίστας, δεν αρκεί απλώς να είναι κορυφαίος, αλλά θα πρέπει να συγκαταλέγεται στους top 120 διεθνώς!
Εάν ο επαγγελματίας τενίστας ανήκει στους 200 καλύτερους του κόσμου, θα καταφέρνει μόνο να καλύπτει τα έξοδά του, ενώ για να βρεθεί μία χρονιά στο σημείο break even, δηλαδή τα έσοδα να ισοσκελίζονται με τις δαπάνες, θα πρέπει να ανήκει στο περίκλειστο “κλαμπ” των 50 καλύτερων παγκοσμίως, λαμβάνοντας μέρος σε όλα τα τουρνουά Γκραν Σλαμ.