Όπου και αν έχεις φθάσει, υπάρχει διέξοδος
Το κενό είναι μεγάλο «τρυπάκι». Αν σε εγκλωβίσει, την έχεις άσχημα. Το κενό τρέφεται από την ευαισθησία, την συναισθηματική ανασφάλεια, το θυμό, την απελπισία, την απογοήτευση, την αποτυχία. Μέρα με τη μέρα σε κατατρώει όλο και περισσότερο και σε βυθίζει στην δίνη του.
Σε κυριεύει και σε νικάει κατά κράτος. Είμαι εδώ και δεν με βλέπει κανείς. Είστε εδώ και δεν σας βλέπω. Φωνάζω μέσα από την σιωπή. Με ακούει κανείς; Γελάω αλλά μέσα μου πεθαίνω.
Πώς γίνεται ο θάνατος να είναι πιο …ελκυστικός από την ίδια τη ζωή; Πώς γίνεται ο θάνατος να σε κάνει να νιώσεις πιο ζωντανός από ποτέ; Τι πάει στραβά ρε γαμώτο; Μία ανάρτηση, μία βουτιά και τέλος!
Θυμάμαι μία Παρασκευή μεσημέρι τον Νικόλα. Ήταν ασυνήθιστα ευδιάθετος. Παίζαμε όλοι μαζί μπουγέλο και κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι. Ένα γλυκό παιδί με σπουδαίο μαθηματικό μυαλό. Δεν τον ξαναείδα. Την Κυριακή μάθαμε ότι είχε κρεμαστεί στο δωμάτιο του. Τον βρήκε η δύσμοιρη η μάνα του.
Εκείνον είχε και την Αλεξία. Ούτε σημείωμα δεν άφησε. Μήνες ολόκληρους προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί. Να καταλάβω τι δεν είχαμε καταλάβει όλοι οι άλλοι. Ανακαλούσα στην μνήμη μου συμπεριφορές και κουβέντες μήπως και εντόπιζα ένα «σημάδι».
Παιδιά ήμασταν και εμείς. Κλαίγαμε γοερά στην κηδεία, κρατώντας άσπρα τριαντάφυλλα. Και έβλεπα την μάνα του να σπαράζει. Και έβλεπα τον τρόμο στα μάτια της δικής μου μάνας. Με εκλιπαρούσε με το βλέμμα της: «να μου μιλάς παιδί μου, να μου μιλάς».
«Δεν θέλω πραγματικά να πεθάνω. Θέλω μόνο να σκοτώσω τον τρόπο που αισθάνομαι, να αποσιωπήσω την ακατάπαυστη φλυαρία μέσα στο μυαλό μου, να κάνω ένα διάλειμμα από το να αισθάνομαι σαν το χειρότερο, το πιο ανάξιο και απωθητικό πλάσμα στη γη.
Δεν είναι ούτε εγωιστικό ούτε δειλό. Δεν έχει σκοπό να σας πληγώσει. Είναι καθαρή, ανόθευτη απελπισία» ήταν η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός νέου που επέζησε από απόπειρα αυτοκτονίας. Η αυτοκτονία είναι προσωπική υπόθεση και οι λόγοι διαφορετικοί όσοι και οι αυτόχειρες.
Σύμφωνα με ειδικούς το 95% των αυτοκτονιών θα μπορούσε να είχε αποτραπεί. «Όπου και αν έχεις φθάσει, υπάρχει διέξοδος. Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, ζήτα βοήθεια…» είναι το μήνυμα της 24ωρης γραμμής παρέμβασης για την αυτοκτονία 1018.
Ο καθηγητής φιλοσοφίας Simon Critchley με αφορμή το βιβλίο του «Σημειώσεις αυτοκτονίας» είχε αναφέρει σε μία συνέντευξη του: «Δεν υποτιμώ ούτε για ένα δευτερόλεπτο τη δύναμη της απόγνωσης που σέρνει τους ανθρώπους προς την αυτοκτονία.
Την έχω νιώσει κι εγώ άλλωστε. Αλλά αυτό που χρειάζεται συχνά για να τραβήξεις κάποιον από τον γκρεμό είναι ένα μουσικό κομμάτι, μια λέξη, ένα καλαμπούρι ή μια πράξη γενναιόδωρης καλοσύνης. Αυτά είναι που μας επιτρέπουν να σκεφτούμε τους δεσμούς της ανθρώπινης αγάπης – τους μόνους που μπορούν να μας σώσουν από τον θάνατο».