«Μπορεί η λέξη «ευθύνη» να έχει ρίζα στην λέξη ευθεία, όπως μας θύμισε ο πρωθυπουργός, αλλά όταν την τραβάς πολύ, δεν ισιώνει»
Η κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που προέκυψε μέχρι τώρα στην διάρκεια της θητείας της, με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο για όλους μας θέμα, που αφορά στο δικαίωμα να μιλάμε ιδιωτικά χωρίς να μας παρακολουθούν.
Αποκαλύφθηκε χάρη στην ανεξάρτητη δημοσιογραφική έρευνα του συνδρομητικού Insidestory ,του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου και της ομάδας του κι από ότι φαίνεται, είμαστε ακόμη στην αρχή του κουβαριού που έχει αρχίσει σταδιακά να ξετυλίγεται και αφορά πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες.
Έχει ήδη χυθεί πολύ μελάνι για αυτή την σκοτεινή υπόθεση που βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιογραφικής και της εισαγγελικής έρευνας και έχουμε να διαβάσουμε ακόμη πολλά και αποκαλυπτικά. Τις τελευταίες ώρες, ξεχώρισα ένα κείμενο που υπογράφει ο κ. Γρηγόρης Φαρμάκης, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας στατιστικής και πληροφορικής Agilis: «Μάθαμε λοιπόν ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια Πολιτεία, όπου η εκτελεστική εξουσία μπορεί να παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα χιλιάδων πολιτών (γιατί ανθρώπινο δικαίωμα είναι η ιδιωτικότητα και βάναυση προσβολή της προσωπικότητας η παραβίασή της, γι’ αυτό πρέπει να γίνεται μόνο για σοβαρούς λόγους και με αυστηρό έλεγχο του νόμου) με μόνο κριτήριο για την παραβίαση αυτή μία ασαφή επίκληση του εθνικού συμφέροντος, χωρίς ουσιαστική και πλήρη τεκμηρίωση, χωρίς προστασία της τεκμηρίωσης αυτής ώστε να είναι προσβάσιμη σε ανεξάρτητο έλεγχο, και χωρίς δικλίδες ασφαλείας πέρα από μια διεκπεραιωτικής φύσεως τζίφρα μιας εισαγγελέως σε κάτι καταλόγους με αρχικά αντί για ονοματεπώνυμα που σε παράβαση κάθε αρχής και καλής πρακτικής διακυβέρνησης είναι εγκατεστημένη 9 με 5 μέσα στην υπηρεσία για δεκάδες χιλιάδες τέτοιες διεκπεραιωτικές τζίφρες.
Και αυτή η κωμωδία δήθεν προστασίας ενός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος, συνεχίστηκε από αυτήν την κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτε για να πάρει αυτήν την προστασία δικαιώματος στα σοβαρά όταν νομοθέτησε ειδικά γι’ αυτό, μετέφερε την αρμοδιότητα – και την ευθύνη! – στον πρωθυπουργό τον ίδιο και στο γραφείο του και την ανέθεσε σε πρόσωπο της επιλογής του και της εμπιστοσύνης του.
Η προστασία ενός ατομικού δικαιώματος με σοβαρές δικλίδες ασφαλείας δεν ήταν τελικά καν στην αντίληψη μιας κυβέρνησης που εξελέγη για μεταρρυθμιστική και φιλελεύθερη αλλά θεωρεί μάλλον ότι για τα (φιλελεύθερα!) ατομικά δικαιώματα μιλούν μόνο κάτι «δικαιωματιστές» και δυσφημούν την χώρα που χρειάζεται brand και image για να έρθουν digital nomads και επενδύσεις. Μπορεί η λέξη «ευθύνη» να έχει ρίζα στην λέξη ευθεία, όπως μας θύμισε ο πρωθυπουργός, αλλά όταν την τραβάς πολύ, δεν ισιώνει.
Ξεφτίζει, σπάει και γίνεται κομμάτια…».