Σε όλες τις μορφές ενασχόλησης με την πολιτική κυριαρχούν κάποιοι άγραφοι κανόνες. Κανόνες που ισχύουν αδιάφορα από το πόσο καλά τους γνωρίζουν και τους εφαρμόζουν όσοι ασκούν την πολιτική πράξη. Κοινώς, η πραγματικότητα έρχεται και σε συναντά ακόμα κι όταν την αγνοείς ή κάνεις ότι δεν την ξέρεις. Και ιδίως τότε, η συνάντηση είναι ακόμα πιο δυσάρεστη.
Ένα παράδειγμα από τη ζωή βγαλμένο. Στη διάρκεια της προηγούμενης αυτοδιοικητικής περιόδου, με βάση τον ελάχιστα σοφό «Κλεισθένη» του Πάνου Σκουρλέτη, διαμορφώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου ένα τοπίο ιδιαίτερα αντιπαραγωγικό. Έγινε δε ακόμα πιο αντιπαραγωγικό, λόγω της στρατηγικής επιλογής της ad hoc διαμορφωμένης πλειοψηφικής αντιπολίτευσης να δυσκολέψει όσο μπορεί τη ζωή της προηγούμενης δημοτικής Αρχής.
Ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, που κατά περίπτωση έλαβε και παράλογα εμμονική διάσταση, παρήχθησαν μια σειρά από αδιέξοδα στα θέματα του Δήμου Ηρακλείου, όπως για παράδειγμα ο χρονίζων μέχρι σήμερα μη εγκεκριμένος Οργανισμός Εσωτερικής Λειτουργίας, τα υπερβολικά χαμηλά δημοτικά τέλη, κ.ά.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Όλα αυτά τα αδιέξοδα έχουν έρθει να συναντήσουν μαζεμένα την ενεστώσα δημοτική Αρχή. Λογικό θα πει καθένας, και ορθώς. Το ενδιαφέρον είναι ότι βασικά στελέχη της τότε αντιπολίτευσης, είναι βασικά στελέχη της σημερινής δημοτικής αρχής. Ως εκ τούτου, οι τότε αποφάσεις και επιλογές έχουν γίνει σήμερα μπούμερανγκ και τους έχουν φέρει μπροστά τους προβλήματα που, αν είχαν τύχει άλλης υποδοχής, θα ήταν τουλάχιστον πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμα.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν περιορίζεται στη δυσκολία διαχείρισης των όποιων προσώπων βρίσκονταν πριν στην αντιπολίτευση και σήμερα στην δημοτική διακυβέρνηση. Το πρόβλημα προφανώς μετακυλίεται σε όλους μας, σε όλους τους δημότες. Η καθημερινότητα όλων μας θα ήταν πιο εύκολη και πριν και σήμερα, αν είχαν λήψει οι τακτικές «ανταρτοπολέμου» που εφαρμόστηκαν συστηματικά την προηγούμενη περίοδο της μειοψηφικής δημοτικής Αρχής.
Θα πει εύλογα κάποιος ότι είναι σαν να ζητάμε την αυτοακύρωση της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Δεν είναι έτσι όμως. Γιατί καθήκον της αντιπολίτευσης δεν είναι να κρατά όμηρο τη διακυβέρνηση μιας χώρας ή ενός δήμου, αλλά να την ελέγχει προς όφελος των πολιτών. Άλλωστε, η μετακύλιση των ζητημάτων στο σήμερα είναι επαρκής απόδειξη των ορίων της χρηστής αντιπολίτευσης.
Σήμερα, όλη αυτή η συζήτηση φαντάζει ίσως παρωχημένη. Μπορεί να είναι όντως. Οι αρχές όμως της πολιτικής έχουν διαρκή ισχύ. Αυτά που έγιναν χθες, θα ξαναγίνουν αύριο. Με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά παρόμοια κατάληξη. Και κάπως έτσι συνηθίζουμε στην υστέρηση, στην περικοπή των δυνατοτήτων και της προοπτικής. Το αποτέλεσμα είναι πάντα σε βάρος του κοινού συμφέροντος.
Εύλογη η αμφιβολία αν όλα αυτά που έγιναν και γίνονται θα διδάξουν για το μέλλον. Άλλωστε, το δυσκολότερο πάντα για όλους μας είναι η αναγνώριση των δικών μας σφαλμάτων. Εξίσου όμως βέβαιο είναι ότι ο χρόνος είναι πάντα δανεικός και όποια ευκαιρία χάνεται πολύ δύσκολα επιστρέφει. Και η ιστορία μας, και της Ελλάδας και του Ηρακλείου, είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών… Μέχρι πότε;