“Οι περισσότεροι αναρωτήθηκαν: Πώς να είναι, άραγε, τα άλλα πάρκα;”
Οι περισσότεροι από όσους έχουμε γεννηθεί στο Ηράκλειο, έχουμε στο άλμπουμ από μια παιδική φωτογραφία στο πάρκο Γεωργιάδη. Ο μπαμπάς, η μαμά κι εμείς, χαμογελαστοί στο καροτσάκι με φόντο τα δέντρα του πάρκου.
Στην εφηβεία, μετά το σχολείο, ένα από τα καταφύγιά μας με τους συμμαθητές και τους φίλους μας ήταν το πάρκο Γεωργιάδη και μεγαλώνοντας αυτός ο χώρος πράσινου, από τους λίγους που διαθέτει αυτή η πόλη, έγινε κομμάτι της ζωής μας.
Δεν είναι κανένα φοβερό πάρκο από αυτά που βλέπουμε στο εξωτερικό, με τα γκαζόν, τις φροντισμένες αλέες και τα συντριβάνια, αλλά εμάς μας αρέσει, γιατί έτσι το έχουμε συνηθίσει.
Φαίνεται ότι άρεσε και σε άλλους, γιατί πριν δύο χρόνια διαβάσαμε ότι το πάρκο Γεωργιάδη κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των καλύτερων ελληνικών πάρκων, σύμφωνα με αξιολόγηση που έκαναν εθελοντές του WWF.
Με βάση τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, συνολικά βαθμολογήθηκαν 887 χώροι πρασίνου σε 89 πόλεις της Ελλάδας, από περίπου 4.500 πολίτες, που κατέβασαν την εφαρμογή της WWF για κινητά, “WWF GreenSpaces”.
Ο μέσος όρος της βαθμολογίας ήταν στο 6,2 με 664 χώρους να περνούν τη βάση, 223 να βαθμολογούνται με βαθμό κάτω του 5 και μόλις 48 να λαμβάνουν βαθμολογία άνω του 9. Με αυτά τα δεδομένα, το πάρκο Γεωργιάδη συγκέντρωσε βαθμολογία 9,7 με άριστα το 10.
Οι περισσότεροι γέλασαν και αναρωτήθηκαν: Πώς να είναι άραγε τα άλλα πάρκα;
“Αυτό το “άριστο” πάρκο, όπου τα καλοκαίρια πίνουμε τις μπύρες στο αναψυκτήριο, βγάζουμε βόλτες τα παιδιά και τα σκυλιά μας, γιατί θέλετε να το αλλάξετε;”
Αυτό ρωτούν κάποιοι συμπολίτες μας τον Δήμο Ηρακλείου, που προσπαθεί να βάλει μπρος το έργο της ανάπλασης κι εδώ και μήνες δεν το έχει ακόμη καταφέρει χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί. “Θα κοπούν δέντρα, θα αλλάξει η φυσιογνωμία του.
Μην αγγίζετε το πάρκο μας!”, φωνάζουν οι “Φυλές του πάρκου”, που θέλουν ο χώρος να παραμένει ως έχει.
Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί και όχι. Αλλά αν θέλουμε να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία θα έπρεπε να ρωτήσουμε κι άλλους κατοίκους αυτής της πόλης. Θέλουν ή όχι να αναπλαστεί το πάρκο;
Να τους ρωτήσουμε εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων, όταν δηλαδή ανακοινώθηκαν τα σχέδια του Δήμου για την ανάπλαση.
Σε κάθε περίπτωση, το καταστάλαγμα αυτής της εμπειρίας δείχνει ότι για να θεμελιώνονται σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τους πολίτες, ο δημόσιος διάλογος πρέπει να προηγείται κι όχι να έπεται, όπως συνέβη στην περίπτωση του πάρκου.
Οι υπεύθυνοι ας το έχουν υπόψη τους για το μέλλον.