Κάποιοι είναι συμπονετικοί και δείχνουν ενδιαφέρον για σένα και κάποιοι άλλοι σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι λεπρός
Πριν ο κοροναϊός μού χτυπήσει την πόρτα, η οποία συμπωματικά έκλεισε πίσω του, πίστευα πως το πρόσωπο του ήταν ένα. Το οποίο αναλυόταν σε αριθμούς κρουσμάτων και νεκρών. Τίποτα περισσότερο. Όταν όμως έζησα την πορεία του ιού, από την αγωνία του τεστ έως και την ίαση συναδέλφων με τους οποίους έχουμε καθημερινή συνεργασία, διαπίστωσα πως ο κοροναϊός είναι πολλά περισσότερα.
Κατ’ αρχάς, σε μια πρώτη φάση ο ιός «παίζει» επικίνδυνα με το μυαλό. Και μόνο η αγωνία των επαναλαμβανόμενων τεστ, ο αυτοπεριορισμός και ο φόβος για το αν έχεις κολλήσει κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο είναι αρκετά για να δημιουργήσουν τρικυμία. Το παιχνίδι έχει ήδη αρχίσει και δεν σταματά, σαν ένας φαύλος κύκλος με αόρατους παίκτες και ανύπαρκτους εχθρούς.
Μετά από αυτό, ακόμα κι αν είσαι αρνητικός, το παιχνίδι συνεχίζεται. Έχεις να αντιμετωπίσεις μια ολόκληρη κοινωνία. Κάποιοι είναι συμπονετικοί και δείχνουν ενδιαφέρον για σένα (τους ευχαριστείς θερμά γι’ αυτό) και κάποιοι άλλοι σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι λεπρός – αν και η λέπρα δεν κολλά -, που ναι μεν σε αγαπούν, αλλά σε θέλουν εκατό μέτρα μακριά τους.
Και δεν είσαι καν στα μισά της διαδρομής. Το ένα τεστ διαδέχεται το άλλο, ο φόβος κερδίζει έδαφος και ο προμηθευτής ιατρικού υλικού έχει αποκτήσει ρόλο αντίστοιχο με διακινητή, διότι αν μια μέρα δεν έχεις τη μάσκα ή το αντισηπτικό σου, μπορεί και να τρελαθείς. Μέσα σε όλα αυτά, εκτός από το στενό σου περιβάλλον, υπάρχει και η ευρύτερη κοινωνία.
«Είναι σίγουρο πως ο τάδε μάς μαγάρισε».
«Εμείς δεν είχαμε πράμα, τι έγινε εδά;»
Κι άλλα τέτοια όμορφα, από ανεύθυνους συνήθως ανθρώπους που αναζητούν θύματα για τις δικές τους ανεπάρκειες. Κι αναρωτιούνται αν φταίνε οι τουρίστες, αν φταίνε οι νέοι ή η κυρά Κατίνα της γειτονιάς.
Για να μην αυταπατάστε: Δεν φταίει κανείς! Μιλάμε για έναν ιό ο οποίος μπορεί να μεταδοθεί με τον απλούστερο δυνατό τρόπο κι όσο κι αν προστατεύεται κάποιος, δεν είναι δεδομένο ότι δεν θα νοσήσει. Γιατί αν ακολουθήσουμε αυτή την «πονηριά» του ιού, φταίχτες μπορούμε να βρούμε ένα σωρό.
Γιατί να μην φταίνε τα πλοία; Γιατί να μην φταίνε τα αεροπλάνα; Γιατί να μην φταίει ο Κωστάκης με τη μάσκα στο λαιμό; Γιατί να μην φταίει η κυρά Μαρίκα που θέλει να μπει στη δημόσια υπηρεσία με πυρετό; Γιατί να μην φταίει η κυβέρνηση που κρύβει κρούσματα ακολουθώντας αυτή την τεράστια θεωρία συνωμοσίας που όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν αποκαλύπτει;
Μιλάμε για πανδημία!
Κι όσο χαμηλώνουμε τον πήχη, τόσο θα βρίσκουμε χρήσιμους ηλίθιους που θα περνούν από κάτω, μέχρι να πιάσουμε πάτο. Λίγη λογική κι υπευθυνότητα δεν βλάπτουν.