Θυμάμαι το σύνθημα που μιλούσε για μια ελπίδα που έρχεται. Αυτό ήταν, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η ελπίδα ήρθε και πέθανε, έστω και τελευταία
Όταν ο Όμηρος πριν από χιλιάδες χρόνια έγραψε το έπος “Οδύσσεια” σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του έναν άνθρωπο σαν τον Έλληνα πρωθυπουργό. Πιο πρόσφατα, ο Καφάβης στην δική του “Ιθάκη” μιλούσε για την απόλαυση ενός ταξιδιού που μετράει πολύ περισσότερο από τον ίδιο τον προορισμό.
Αυτές τις ημέρες όλοι μιλούν για Συμπληγάδες, για μνηστήρες και κάνουν παραλληλισμούς που μπορούν να τους ερμηνεύσουν μονάχα οι ίδιοι.
Στο διάγγελμά του ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά υποστήριξε πως το φως στην άκρη του τούνελ άρχισε να φαίνεται όταν του εμπιστεύτηκε την εξουσία ο ελληνικός λαός.
Μίλησε για όλα τα λάθη που έγιναν από το 2010 ως το 2015 και τόνισε πως η χώρα άλλαξε ρότα με τη δική του κυβέρνηση στο τιμόνι.
Αυτό που θυμάμαι το 2015 πριν από τις εκλογές δεν είναι τόσο το προεκλογικό σποτ των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, που ομολογώ ότι το είχα βρει αρκετά εύστοχο. Θυμάμαι το σύνθημα που μιλούσε για μια ελπίδα που έρχεται. Αυτό ήταν, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί η ελπίδα ήρθε και πέθανε, έστω και τελευταία. Δεν αναφέρομαι στα μέτρα που έλαβε και η σημερινή κυβέρνηση, θεωρώ πως θα τα αντιμετωπίζαμε ως χώρα ούτως ή άλλως. Μιλάω για τα σκάνδαλα, την αγάπη για την καρέκλα, τη νοοτροπία που παρέμεινε η ίδια, τον τρόπο που η κυβέρνηση συγκέντρωνε «στρατό», που είχε την ανάγκη να θρέψει τα δικά της παιδιά, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι. Ο πρώτος μύθος ήταν το καθαρό μέτωπο της Αριστεράς, αυτός καταρρίφθηκε και πρώτος.
Πώς να μιλήσεις ξανά για ελπίδα όταν βλέπεις ακόμα και σε καθημερινή βάση εδώ στην Κρήτη ανθρώπους να αυτοκτονούν; Όταν τα νοσοκομεία μένουν χωρίς προσωπικό, όταν το φακελάκι θεωρείται ακόμα απαραίτητο και όταν το σχολείο δεν αρκεί αλλά κανένα παιδί δεν έχει μέλλον χωρίς φροντιστήριο;