“Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον επιχειρηματία δεν μπορεί να είναι κολλητοί”
Στο μακρινό παρελθόν στις Σχολές Δημοσιογραφίας διδασκόμασταν ότι “η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα”.
Ότι η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό κι όχι εμπόρευμα ή προπαγάνδα και ότι καθήκον του κάθε δημοσιογράφου δεν είναι να διαστρεβλώνει ή να αποκρύπτει γεγονότα, αλλά να δημοσιοποιεί όλη την αλήθεια με αίσθημα ευθύνης, ανεπηρέαστα από τις προσωπικές του πεποιθήσεις.
Στις μέρες μας η λέξη “λειτούργημα” πλάι στη λέξη “δημοσιογράφος” προκαλεί θυμηδία.
“Υπερβολές και ψέμματα”: Για τους περισσότερους αυτά είναι τα συνώνυμα της δημοσιογραφίας και στο τσουβάλιασμα μπαίνουν όλοι μέσα, αθώοι και ένοχοι.
Αναρωριέμαι τι θα άλλαζε από τα πολύτιμα μαθήματα του σήμερα, ένας σπουδαίος άνθρωπος του Τύπου, ο Λέων Καραπαναγιώτης.
Νομίζω τίποτα, γιατί τα είχε πει όλα.
“ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ
Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα – κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος.
Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τους προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία. Ποιος έχει κερδίσει;
Η πολιτική εξουσία, που βρίσκει δρόμο διαφυγής καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν.
ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί είναι μεσολαβητής ούτε διαχειριστής στην επίλυση διαφορών των προσώπων της εξουσίας. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι διακινητής, «βαποράκι» δηλαδή, των πληροφοριών που συγκεντρώνει στο ρεπορτάζ. Διότι τότε υποκρύπτει από τους πολίτες όσα γνωρίζει και δίνει την ευκαιρία για κουκουλώματα στους παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής.
ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ
Η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και, εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές τους και τους ακροατές τους. Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα δεν μπορεί να είναι «κολλητοί».
Οι σχέσεις τους πρέπει να είναι κοινωνικά ευπρεπείς και οι αποστάσεις ασφαλείας να τηρούνται συστηματικά και συνειδητά. Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες, καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού”.