Kαθώς οι κυβερνητικοί χειρισμοί -που εμπνέονται από τη θατσερική αντίληψη ότι «δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα»-, τρέχουν δυναμικά τη ρουλέτα των ιδιωτικοποιήσεων
Διαχρονικά η αυτοδιοίκηση αναμετριόταν με προκλήσεις και η ιστορία έδειξε ότι ο τρόπος που στεκόταν απέναντι τους -εκτός των άλλων- έκρινε το ίδιο το κύρος του θεσμού και ασφαλώς και των προσώπων που τον εκπροσωπούσαν.
Οι παλαιότεροι σίγουρα θα θυμούνται, ότι στη δεκαετία του ΄90 ένας υπουργός κηρυσσόταν με ευκολία ανεπιθύμητος για το Ηράκλειο, εάν απέκλειε την τοπική κοινωνία από ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Για το ακριβώς αντίστοιχο γεγονός, δηλαδή τον αποκλεισμό των Δήμων της Κρήτης από το πρόγραμμα χρηματοδότησης της αυτοδιοίκησης «Αντ. Τρίτσης», σήμερα η πιο… επαναστατική πράξη αντίδρασης είναι η έκδοση ψηφισμάτων, διατυπωμένων με χαρακτηριστική εγκράτεια έκφρασης και στρογγυλεμένα λεκτικά σχήματα στα όρια της αυτολογοκρισίας.
Χωρίς να θέλει κανείς να ηρωοποιήσει πρόσωπα και παρελθοντικές καταστάσεις, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες σε σχέση με την πολιτική αντίληψη και λειτουργία.
Δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί πολιτικά πρόσωπα που προεκλογικά διαλαλούν το πάθος τους και την αδίστακτη αποφασιστικότητα τους να θερίσουν προβλήματα και να φέρουν λύσεις, όμως μετεκλογικά αποδεικνύεται ότι συμπεριφέρονται όπως ο λαγός στο σκοτάδι, όταν πέσουν πάνω του τα φώτα.
Η αντανακλαστική αυτή αντίδραση, ασφαλώς και δε σημαίνει έλλειψης δεξιοτήτων για τα πολύπειρα στελέχη της αυτοδιοίκησης. Είναι αποτέλεσμα του τρόπου που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους απέναντι στην κεντρική εξουσία, και της ακατανίκητης αγωνίας τους να διανύουν την προσωπική τους διαδρομή, χωρίς αμυχές στην πολιτική σκηνή.
Είναι αποτέλεσμα της ανάγκης τους, να υπάρχουν στην εξουσία με το τίμημα της αφομοίωσης από το πολιτικό σύστημα, διανύοντας διαδρομές όπου κλίνουν το ρήμα «ενσωματώνομαι» σε όλους τους χρόνους και σε όλα τα πρόσωπα…
Αυτές οι πολιτικές πρακτικές επέτρεψαν να περάσει χωρίς να «ανοίξει μύτη», -μέσα από την ψήφιση μνημονίων- ο ακρωτηριασμός του 60% των πόρων της αυτοδιοίκησης, και ο εγκλωβισμός των οικονομικών δημοτικών υπηρεσιών στη μέγγενη του Παρατηρητηρίου και τόσα άλλα δεινά.
Σήμερα η αυτοδιοίκηση βρίσκεται αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις, καθώς οι κυβερνητικοί χειρισμοί -που εμπνέονται από τη θατσερική αντίληψη ότι «δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα»-, τρέχουν δυναμικά τη ρουλέτα των ιδιωτικοποιήσεων.
Είναι ειλημμένοι οι πολιτικοί σχεδιασμοί να δοθεί σε ιδιώτες, η έκταση που θα απελευθερωθεί μετά την απομάκρυνση του αεροδρομίου Ν. Καζαντζάκη στη «Ν. Αλικαρνασσό», όπως και το ακίνητο των 55 στρεμμάτων στην πρώην Βάση των Γουρνών, όπως και το λιμάνι του Ηρακλείου, όπως και ο ΒΟΑΚ (όπου θα μπουν διόδια) όπως και τα δημόσια κτήρια (πρώην αστυνομικό Τμήμα και Τροχαία) στο κέντρο της πόλης…
Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη πρόκληση για την αυτοδιοίκηση που καλείται να αποφασίσει αν θα επιβεβαιώσει την ίδια της την ύπαρξη. Αν θα υπερασπιστεί τη θεμελιώδη έννοια του δημόσιου συμφέροντος της κοινωνίας και της δημόσιας γης και τι θα παραδώσει στις επόμενες γενιές. Ο τρόπος που θα σταθεί απέναντι σε αυτή την πρόκληση θα γράψει ιστορία.
Θα υψώσει ανάστημα και θα αντισταθεί για λογαριασμό των αναγκών της κοινωνίας, ή θα μείνει να χτυπάει τα ιδιωτικά συμφέροντα φιλικά στην πλάτη…