Περίεργο καλοκαίρι. Στα μέσα του πια. Δεν το λες και από τα καλύτερα. Τουναντίον! Μα πολύ τουναντίον… Οι προσδοκίες πολλές, τα επιτεύγματα ελάχιστα και οι απώλειες ανησυχητικές.
Και δεν λέω για τις διακοπές που χάθηκαν στα μιτόχτενα της ακρίβειας, ούτε τα όνειρα που κάηκαν από τη θερμική καταπόνηση της θερινής νυκτός.
Οι συνάδελφοι φεύγουν με άδεια από το γραφείο, παίρνοντας βιαστικά τη σκυτάλη από τους επιστρέφοντες. Τους, στην καλύτερη περίπτωση, ηλιοκαμένους και στη χειρότερη χαροκαμένους!
Είναι σφαγείο η άσφαλτος εκεί έξω. Φεύγεις και δεν ξέρεις αν γυρίσεις πίσω. Εσύ, ο αδελφός σου, ο φίλος σου, η μάνα σου, ακόμα και ο πατέρας σου. Οδηγοί, πεζοί, όλοι υποψήφια θύματα ως χρήστες του οδικού δικτύου.
Πάντα τα καλοκαίρια ο φόρος αίματος υπόκειται σε καταστάσεις ΑΤΑ: Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής. Μα φέτος το παράκανε. Ήταν λέει σα να μάκραινε ο… τρόμος!
Ο ποιητής μιλάει για τον δρόμο, μα στην προκειμένη περίπτωση δεν φταίει αυτός ή μόνο αυτός. Τα αυτοκίνητα και τα οχήματα, γενικά, πολλαπλασιάστηκαν. Με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο οι δρόμοι δεν θα τα χωράνε.
Οι οδηγοί στο τιμόνι έγιναν νευρικοί, αφηρημένοι, πιωμένοι, αγχωμένοι, νυσταγμένοι και στο τέλος συγχωρεμένοι. Οι πεζοί δεν έχουν πάντα δίκιο και οι φερετράδες έχουν πάντα ένα καλό λόγο για την ευγενή πελατείας τους.
Είναι θέμα παιδείας, οικογένειας, Πολιτείας, πολιτικών, ατομικής ή συλλογικής ευθύνης ή κανόνων που δεν θεσπίστηκαν και όταν θεσπίστηκαν δεν εφαρμόστηκαν; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα…
Τα θανατηφόρα έγιναν κανονικότητα και τα τροχαία με τραυματισμούς ανάξια λόγου. Τόσο απλά τόσο κυνικά. Το καταλαβαίνει κανείς στα δικαστήρια, όταν δεήσουν και γίνουν οι σχετικές δίκες.
Οι μαυροφορεμένοι συγγενείς και οι άνθρωποι που ζουν με την απώλεια και την ψυχολογική στήριξη, όταν τους παρέχεται, το καταλαβαίνουν με τον πλέον επώδυνο τρόπο.
Τα «κοράκια», τα όχι εξ επαγγέλματος, τραβούν (προμηθεύονται) φωτογραφίες και διατηρούν στατιστικές κατηγορίες σα να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Είναι σαν τους ευνούχους: γνωρίζουν τα πάντα γύρω από τα τροχαία, αλλά δεν μπορούν να τα αποτρέψουν!
Αν το πρόβλημα ήταν ο ΒΟΑΚ θα λυνόταν κάποια στιγμή. Ήδη τα εργοτάξια πριν και μετά τη Νεάπολη δουλεύουν και κάποια στιγμή θα γενικευτούν. Μα πλέον το έχουμε εμπεδώσει: τα περισσότερα θανατηφόρα γίνονται σε αστικές περιοχές και τα περισσότερα θύματα είναι κάτω των 30 ετών!
Και το οδυνηρό καλοκαίρι δεν τελειώνει εδώ… Ο καύσωνας είναι διαρκείας, ταμάμ με την φτώχεια και την ακρίβεια. Ανυποχώρητος κι αυτός για να ενισχύσει τα ξηρικά έτη μας και να ειρωνευτεί το… εις έτη πολλά! Και η Covid είναι ακόμα εδώ για πέμπτο συνεχόμενο καλοκαίρι! Έχουμε τόσα κρίματα που μας μετρούν ακόμα τα λύματα και μας βγάζουν 101% αυξημένους!
Και όταν πέσουν τα ποσοστά σε φυσιολογικά επίπεδα, τότε θα είναι πιο ευδιάκριτα τα ναρκωτικά, τα βαρβιτουρικά και τα αντικαταθλιπτικά που πίνουμε. Το λύματά μας ο καθρέπτης τους! Σπάει και βλέπεις την λεπτή κόκκινη γραμμή, τη χαραγμένη στη χάρτινη συσκευασία των χαπιών μας.
Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη η ακρογιαλιά. Και καταπατημένη, και τρικυμιώδης, και αφιλόξενη και πάντα έτοιμη να ξεβράσει τα ναυάγια της ζωής…
Μα είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι. (Το γάλα είναι πρόβιο, ευχή μα και κατάρα σε ένα τοπίο εντελώς βουκολικό)!
Κάποιος κοιτάει την ώρα, κάποιος στο δρόμο τρέχει…