Όταν είσαι στα 55+ και έχεις ζήσει όλες τις μεγάλες στιγμές του ΟΦΗ, δεν συγκινείσαι εύκολα. Όταν έχεις δει την κατάκτηση του κυπέλλου στο… μακρινό πια αλλά αλησμόνητο 1987, όταν έχεις γνωρίσει κι έχεις συνεργαστεί στο πλαίσιο της δουλειάς σου με τον μεγάλο δάσκαλο της ομάδας Εγκε Γκέραρντ, όταν έχεις δει σπουδαίους ποδοσφαιριστές αλλά και πολλά νέα παιδιά, από την Κρήτη και όχι μόνο, να αναδύονται σε αυτό το περιβάλλον.
Όταν έχεις βιώσει τόσο έντονα συναισθήματα, όταν έχεις γυρίσει την Ελλάδα και έχεις γνωρίσει ανθρώπους να σου λένε «εμείς δεν είμαστε Κρητικοί αλλά αγαπάμε τον ΟΦΗ γι’ αυτό που πρεσβεύει», τότε δεν σου λένε τίποτα μια καλή πορεία και μια ευκαιριακή επιτυχία, ακόμα και μια ευρωπαϊκή έξοδος.
Γι’ αυτό και ένιωσα ένα ωραίο συναίσθημα, προχθές το βράδυ στο Γεντί Κουλέ στην εκδήλωση παρουσίασης της επίσημης εμφάνισης για την σεζόν 2024-25. Το ίδιο συναίσθημα ενδεχομένως να ένιωσαν και όλοι όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο για να δουν από κοντά τη νέα ομάδα και τις μεταγραφές. Ποιες μεταγραφές;
Τα μάτια όλων καρφώθηκαν στα νέα παιδιά της ομάδας, που γίνονται σιγά-σιγά άνδρες έχοντας υπογράψει το πρώτο τους επαγγελματικό συμβόλαιο. Ούτε ένας, ούτε δυο ούτε τρεις. Δεκατέσσερις νεαροί, φερέλπιδες, αυριανοί άσοι των γηπέδων έκαναν την παρουσία τους και γέμισαν χαμόγελα και αισιοδοξία την εξέδρα.
Ο Γιάννης Αποστολάκης, ο Γιάννης Θεοδοσουλάκης, ο Τίτος Κουτεντάκης, ο Μάνος Φαϊτάκης, ο Κώστας Χνάρης, ο Μανώλης Χνάρης, ο Φώτης Κουτσουπιάς, ο Ανδρέας Αδαμάκης, ο Κώστας Λαγουδάκης, ο Σπύρος Ζαχαριουδάκης, ο Βασίλης Πιστικός, ο Βασίλης Σηφάκης, ο Εμμάνουελ Καλαφάτης, ο Θοδωρής Φανουράκης. Αυτά τα παιδιά συν τον Ηλία Σημαντηράκη, ο οποίος απουσίαζε, συγκροτούν την Nouvelle Vague (νέο κύμα) του ΟΦΗ.
Θα χαιρόταν, φαντάζομαι, αν ήταν κοντά μας και ο Ολλανδός που ήταν ο μετρ του είδους: Σταυρακάκης, Δερμιτζάκης, Κιάσσος, Χανιωτάκης, Μαχλάς, Μαρινάκης, Παπαδόπουλος, Κώτσιος, Πουρσανίδης είναι μερικοί μόνο από τους παίκτες που μεγάλωσαν στα δικά του χέρια και έκαναν και με την δική του βοήθεια καριέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ο Δέλλας, φυσικά, δεν είναι Γκέραρντ και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ αλλά σε αντίθεση με προηγούμενους προπονητές, (δείχνει να) εμπιστεύεται περισσότερο τα νέα παιδιά.
Ήδη έχει καθιερωθεί ο Αποστολάκης, ακολουθεί από κοντά και ο Θεοδοσουλάκης: οι δυο τους από πέρυσι είχαν μια προτεραιότητα από τους «μικρούς» για την πρώτη ομάδα. Υπάρχουν κι άλλοι που έρχονται, δεν θα βγουν όλοι, τρεις-τέσσερις να ανέβουν σε μια πενταετία θα είναι ένα πολύ καλό βήμα.
Ένα βήμα που πρέπει να γίνει με προσοχή, μελετημένα, χωρίς αυτά τα παιδιά να φορτωθούν ευθύνες που δεν τους ανήκουν, γιατί αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να τα «κάψει» ποδοσφαιρικά.
Για την ώρα, όπως λέει και ο Ισέκα, «οι νεαροί παίκτες έχουν φέρει μια τρέλα, ένα ενθουσιασμό και μια αθωότητα στο παιχνίδι», όσο κι αν τα πράγματα στην Σούπερ Λιγκ και γενικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο αθώα.
Τα πολλά νέα παιδιά είναι ένα καλό σημάδι για το μέλλον. Στο ΒΑΚ αρχίζει ξανά και γίνεται δουλειά, αυτή άλλωστε είναι η αποστολή του από κατασκευής του. Το ΒΑΚ έγινε για να αποτελέσει κέντρο παραγωγής ποδοσφαιριστών και η αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων που υλοποιήθηκε πρόσφατα συντείνει ακόμα περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση.
Τι μένει για να ξαναδούμε, εμείς οι 55+ αλλά και οι νεότερες γενιές, έναν ΟΦΗ που θα ομοιάζει με την ομάδα της χρυσής 15ετίας; Ένα ΝΕΟ σύγχρονο γήπεδο.
Το έχω ξαναγράψει από αυτήν εδώ την στήλη, μπορεί να με πείτε και γραφικό αλλά, θα το γράφω και θα το «φωνάζω» όσο μπορώ.
ΝΕΟ γήπεδο στον ΟΦΗ, …χθες. ΠΑΕ και Ερασιτέχνης ας καθίσουν σε ένα τραπέζι, να καλέσουν και τους αρμόδιους φορείς και να βρουν μια λύση.
Γιατί επόμενη μέρα χωρίς ένα νέο σπίτι, δεν νοείται για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη και η οποία-ειρήσθω εν παρόδω- τον Δεκέμβρη του 2025 γίνεται 100 χρόνων…