Ανοίξτε τα μάτια, «διαβάστε» τα σημάδια και μην κλείνετε το στόμα σε κάθε μορφή παιδικής κακοποίησης
Δεν περνάει εβδομάδα που να μην «σκάσει» και μία υπόθεση παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Πριν προλάβεις να συνέλθεις από το σοκ της μίας υπόθεσης, έρχεται ένα ακόμα «χαστούκι» από τις ανατριχιαστικές πτυχές της επόμενης. Πριν προλάβεις να ψελλίσεις αποσβολωμένη «δεν μπορεί να γίνονται αυτά», διαψεύδεσαι από την επόμενη περίπτωση που είναι ακόμα πιο νοσηρή και διεστραμμένη.
Το διαδίκτυο έχει «τιγκάρει» από τέτοιου είδους ειδήσεις και πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο θα φθάσουμε στο σημείο να αντιμετωπίζονται με ανοσία από την κοινωνία. Ενδεχομένως αυτή η διαφαινόμενη «απάθεια» που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, να είναι στάση «άμυνας» απέναντι στη συνεχιζόμενη και διαρκώς αυξανόμενη θλίψη και δυστυχία της καθημερινότητάς μας. Κάποιοι απλώς δεν αντέχουν και επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια και να στραφούν αλλού.
Όσο όμως και αν κλείνουμε τα μάτια, σιγοτραγουδούμε κάποιο αγαπημένο μας τραγούδι, απολαμβάνουμε μία βόλτα στην λιακάδα ή το αγαπημένο μας φαγητό με φίλους καρδιακούς, το κακό δεν το εξορκίζουμε. Δεν σημαίνει ότι επειδή δεν το βλέπουμε ή κάνουμε πώς δεν το βλέπουμε, δεν υπάρχει κιόλας.
Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: το «τέρας» της σεξουαλικής κακοποίησης είναι ύπουλο και μοχθηρό και έχει πολλά πρόσωπα, του πατέρα ή του παππού, του πατριού ή του θείου, του δασκάλου, του προπονητή, του φυσιοθεραπευτή, του νονού, του γείτονα, του διακεκριμένου επιστήμονα ή του οικοδόμου.
Πρόσωπα τα οποία έχουμε δει να «πρωταγωνιστούν» κατ’ επανάληψη σε υποθέσεις που φθάνουν διαρκώς στις Αρχές, πτυχές των οποίων ξεδιπλώνονται μέσα στις δικαστικές αίθουσες της Κρήτης. Εκεί αποκαλύπτονται καταστάσεις που είναι αδύνατον να μεταφερθούν αυτούσιες σε μία σελίδα εφημερίδας ή σε ένα διαδικτυακό ρεπορτάζ.
Σοκάρουν τόσο πολύ στο άκουσμά τους, που αρνείσαι να περιγράψεις καρέ-καρέ το μαρτύριο που έχουν βιώσει αυτά τα παιδιά. Στεναχωριέσαι, θυμώνεις, αλλά κυρίως σκέφτεσαι εκείνα και νιώθεις ότι πρέπει να προστατευθούν, έστω στη μετέπειτα ζωή τους. Τι ωφελεί αν γράψεις με λεπτομέρειες τα όσα βίωσαν στην πιο τρυφερή ηλικία τους;
Μήπως θα διαγράψει τον πόνο τους; Άλλωστε όλοι μπορούμε να υποψιαστούμε. Το μήνυμα λοιπόν παραμένει πάντα το ίδιο: Ανοίξτε τα μάτια, «διαβάστε» τα σημάδια και μην κλείνετε το στόμα σε κάθε μορφή παιδικής κακοποίησης.