Με φαντάστηκα στο παλάτι του Ουίνδσορ με μία καπε λαδούρα – υπερπαραγωγή, να γνέφω χαμογελαστή στην Κέιτ: «Oh dear!”
Ήταν να μην το ακούσω… Μία μικρή φλογίτσα, σαν πυγολαμπίδα, άναψε στην ψυχή μου. Μωρέ λες… Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν ήταν ιδέα μου. Και όμως, κάτι σαν να αχνοφέγγει γύρω στο κεφάλι μου. Μία λεπτεπίλεπτη τιάρα στολισμένη με μικροσκοπικά μπριγιάν. Ένα κομψοτέχνημα απλότητας. Πάει, την… ψώνισα. Τόσα χρόνια κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ως εκ θαύματος πρώτη φορά τη διέκρινα.
Ήταν που λίγα λεπτά νωρίτερα έβλεπα στην τηλεόραση τη συνέντευξη Έλληνα celebrity. Έλεγε λοιπόν ότι είναι απόγονος του Ρήγα Βελεστινλή. Βασικά, όπως διευκρίνισε, ο Ρήγας δικά του παιδιά δεν απέκτησε. Εξήγησε όμως ότι η προ προ προγιαγιά του είχε νυμφευθεί τον αδελφό του.
Είναι και ο πριγκιπικός γάμος του Χάρι και της Μέγκαν στις 19 Μαϊου και άνοιξε η όρεξή μου, μήπως και στις φλέβες μου κυλάει έστω μία ρανίδα γαλάζιου αίματος. Ας είναι μπλε ρουά, μπλε ηλεκτρίκ, έστω μπλε λουλακί.
Με φαντάστηκα στο παλάτι του Ουίνδσορ με μία καπελαδούρα – υπερπαραγωγή, να γνέφω χαμογελαστή στην Κέιτ: «Oh dear!”. Θα προλάβω να ραφτώ; Θα επιλέξω Έλληνα μόδιστρο για να τιμήσω τον τόπο μου. Εξάλλου, η γαλαζοαίματη καταγωγή μου δεν με έχει «αλλοιώσει» ως άνθρωπο. Παραμένω απλή και ταπεινή. It is true!
«Τι ξέρεις για τους προ-προ-προπαππούδες μου;» ρωτάω τη μάνα μου στο τηλέφωνο. Από το ζόρι μου ούτε καλημέρα δεν της είπα. Η απάντησή της με αναστατώνει. Δεν ήξερε και πολλά και σίγουρα όσα ξέρει φθάνουν μέχρι τη γιαγιά της. «Χμμ, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό» σκέφτηκα. Έχω ελπίδες ακόμα.
Μετά θυμήθηκα μία ιστορία της δικής μου της γιαγιάς για τον παππού της που είχε ξενιτευτεί στην Αργεντινή (ποτέ δεν ξέρεις) αλλά και για μία μακρινή θεία του πατέρα μου που έζησε χρόνια στην Αγγλία όπου νυμφεύθηκε έναν αριστοκράτη Βρετανό. Έτσι δηλαδή είχαν πει στο χωριό.
Άκρη δεν έβγαλα. Τουλάχιστον προς το παρόν. Γιατί θα τη βρω εγώ την άκρη, ακόμα και αν χρειαστεί να πέσω στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή για συστημική αναπαράσταση. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι κοιτάχτηκα ξανά στον καθρέφτη και αυτή τη φορά δεν είδα τίποτα να αχνοφέγγει. «Του μπι γκουντ του μπι θρου» που θα έλεγε και η αοιδός Έφη Θώδη.
