Δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να μην έχει μείνει αυτές τις ημέρες με ερωτηματικά γύρω από το επικοινωνιακό νέφος των πορισμάτων και των πραγματογνωμόνων για την τραγωδία των Τεμπών. Ένα νέφος που εξυπηρετεί μόνο όποιους θέλουν να μην αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη.
Αποκορύφωση της Βαβέλ ήταν μέχρι τώρα το κομφούζιο γύρω από το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, της επίσημης κρατικής αρχής για τη διερεύνηση του δυστυχήματος και όλων των συναφών δυστυχημάτων.
Μιας αρχής που η ίδια η Κυβέρνηση πανηγύριζε για τη σύστασή της και μας συνέστησε το πόρισμά της περίπου ως «ευαγγέλιο», για να φτάσει τις τελευταίες ημέρες να το καταγγέλλει σχεδόν ως προϊόν ατεκμηρίωτο και πρακτικά απαράδεκτο. Τι μένει να καταλάβει ο απλός πολίτης από όλα αυτά;
Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής για το θέμα, για τη διερεύνηση συνολικά, ένα σημείο στο οποίο μάλλον έχει εξαφανιστεί κάθε έννοια εμπιστοσύνης προς οποιονδήποτε.
Φτάσαμε να ζητά ο εφέτης ανακριτής να κατατεθούν οι τίτλοι σπουδών των πραγματογνωμόνων. Η αξιοπιστία του διερευνητικού έργου συνολικά, όλη η δουλειά των ειδικών προς την οποία προσβλέπουμε όλοι για να καταλάβουμε τι συνέβη, έχει υπονομευτεί.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να βγούμε από αυτόν τον λαβύρινθο και κινηθούμε ως κοινωνία προς το φως. Η εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση θα μας οδηγήσει, φοβάμαι, βαθύτερα στο χάος. Είναι ανάγκη όλοι να σταθούμε υπεύθυνα, στο μέτρο που μας αναλογεί, και να στηρίξουμε την προσπάθεια της δικαιοσύνης να φτάσει στην αλήθεια.
Η μείζων ευθύνη ανήκει σταθερά στην Κυβέρνηση. Σε ό,τι αφορά την λειτουργία του σιδηροδρόμου όλες οι αναγκαίες αλλαγές όφειλαν να έχουν δρομολογηθεί, τις υπόσχονται τώρα, δύο και πλέον χρόνια μετά.
Ποιος χρεώνεται αυτή την ολιγωρία; Και ακόμα περισσότερο, ποιος χρεώνεται την αδυναμία να φτιαχτεί ένα πλαίσιο απόλυτης αξιοκρατίας και αποτελεσματικότητας σε τέτοιες κρίσιμες υποδομές; Είναι προφανές ποιος.
Το πολιτικό κόστος που υφίσταται ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι το λιγότερο, το κυριότερο είναι το ηθικό κόστος που επιβαρύνει συνολικά το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία των θεσμών.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά που επισωρεύεται στην ταλαιπωρημένη χώρα μας. Και αφού η εκτελεστική εξουσία είναι πολλαπλώς ελεγχόμενη, η δε νομοθετική πολλαπλώς δέσμια και αντιπαραγωγική, μένει η δικαστική.
Η δικαιοσύνη οφείλει να κλείσει τα αυτιά της σε όλο τον πυκνό θόρυβο που παράγεται από κάθε λογής παράγοντες, ειδικούς και άσχετους, ειλικρινείς και υποβολιμαίους, και να προσηλωθεί απόλυτα στον στόχο της.
Οι δικαστικοί λειτουργοί πρέπει να προχωρήσουν συντεταγμένα στην ολοκλήρωση των διαδικασιών, ώστε να φτάσουν όλα αυτά στην τακτική δικαιοσύνη. Να δούμε όλους τους υπαίτιους να κρίνονται, κατά πώς πρέπει του καθενός.
Στην τραγωδία στο Μάτι έγιναν απίστευτες, αδιανόητες πραγματικά ανορθογραφίες, τις βλέπουμε και τώρα στο εφετείο. Δεν πρέπει να συμβεί το ίδιο για τα Τέμπη. Οι υπεύθυνοι πρέπει να κριθούν και να τιμωρηθούν. Και πρέπει όσα δεν έγιναν και δεν πήγαν σωστά, να αλλάξουν.
Είναι χίμαιρα να πιστεύουμε ότι όλα θα γίνουν άψογα, όταν τόσα έχουν πάει στραβά ως τώρα. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε τη δικαιοσύνη, δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί αλλιώς δεν θα εμπιστευόμαστε τίποτα. Δικαιοσύνη για τα θύματα, δικαίωση για τη συντριβή των οικογενειών τους.