Σε μένα έδωσε τη… μεγαλοσύνη των λαών. Ακόμα θυμάμαι το άγχος, τα πόδια που δεν με βαστούσαν και το κατάμεστο από συμμαθητές αμφιθέατρο του 3ου Λυκείου.
Λες να το ξεχάσω, τότε δεν ήξερα ότι αυτό το λένε «σεντόνι», λες να «φάω» ομαδική κοροϊδία, ήταν μερικές από τις πιο… αισιόδοξες μου σκέψεις. Ώσπου βγήκα στη σκηνή. Οι συμμαθητές από κάτω έγιναν ένα απροσδιόριστο φόντο και το μόνο που είχε σημασία ήταν τα λόγια του ποιητή:
«μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται
με το στρέμμα, με της καρδιάς
το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Το επόμενο που θυμάμαι είναι ένα μεγάλο χειροκρότημα, πράγμα που ήλπιζα αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, η γλυκιά αγαλλίαση μετά την αντάρα και η σκέψη τι ωραία που πρέπει να νιώθουν οι ηθοποιοί κάθε φορά που βγαίνουν στη σκηνή.
Για κάποιο λόγο αυτή η σύντομη παρουσία μου στη σκηνή «έγραψε» μέσα μου και πολλές φορές ανέσυρα την εμπειρία, κυρίως όταν οι ανασφάλειες έπαιρναν τη σκυτάλη.
Όλα αυτά μου τα θύμισαν οι συνάδελφοι που συμμετέχουν στη θεατρική μας ομάδα, την ομάδα των δημοσιογράφων της ΕΣΗΕΠΗΝ, που υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Αντωνάκη ανεβάζουν αξιόλογα έργα του διεθνούς και του ελλληνικού ρεπερτορίου.
Στο θέμα που κάναμε στην «Π» για το καινούριο έργο που ανεβαίνει σήμερα στο «Αστόρια», το «Χάρολντ και Μωντ», όλες οι συναδέλφισσες μιλούσαν για το θεραπευτικό ταξίδι μέχρι τη σκηνή.
«Μαγικό και αυτό το θεατρικό ταξίδι που πάντα, παρά τις δυσκολίες της διαδρομής, οδηγεί σε έναν εσωτερικό, λυτρωτικό προορισμό» λέει η Ελένη Βακεθιανάκη, η Μωντ της παράστασης.
«Η σκηνή μάς περιμένει να καταθέσουμε ψυχή, να αφήσουμε πάνω της τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να δούμε κάτι να γεννιέται από τις σελίδες ενός βιβλίου…» τόνιζε η Κατερίνα Μηναδάκη.
«Σε καιρούς περίεργους» έλεγε η Ειρήνη Τσάκα «με την επικαιρότητα να “σφίγγει” τα στομάχια μας, το θεατρικό σανίδι συνεχίζει να αποτελεί για εμάς ένα μονοπάτι που σε βγάζει σε πιο ανοιχτούς και ελπιδοφόρους ορίζοντες».
«Ολόκληρη η θεατρική διαδικασία είναι λυτρωτική, διδακτική, μια
ευκαιρία ισχυρής αποφόρτισης.
Βίωμα με δυνατές συγκινήσεις, από τις
πρώτες αναγνώσεις για την επιλογή του έργου μέχρι το θρόισμα της
αυλαίας που πέφτει» εξομολογήθηκε η Ελίνα Φαρσάρη.
«Η συμμετοχή μου στην παράσταση αυτή με βρήκε πολύ πιεσμένη από
υποχρεώσεις και “πρέπει”, αλλά με εφόδιο την κατανόηση από την
οικογένειά μου και τον ανατροφοδοτούμενο ενθουσιασμό που σε κάθε
πρόβα ολοένα και μεγάλωνε» ανέφερε η Κατερίνα Παντινάκη.
«Τα δώρα του θεάτρου» τόνιζε με λόγο ποιητικό ο σκηνοθέτης Γιώργος Αντωνάκης «που δεν συγκρίνονται με τίποτα στον κόσμο. Τίποτα πιο μεγάλο, τίποτα πιο μαγικό από το θεατρικό ταξίδι. Κι είναι αυτό το ταξίδι που διώχνει το άγχος της καθημερινής κόπωσης και της δυσκολίας του επαγγέλματος του δημοσιογράφου.
Αυτοί που ταξίδεψαν μαζί μας καταλαβαίνουν. Έχουν ακούσει το φτερούγισμα των “Γαλάζιων Πουλιών”!
Έχουν ταξιδέψει σε μέρη φτιαγμένα από ύλη ονείρου!».