Χρόνια τώρα ξηλώνεται το πουλόβερ. Απλώς τώρα που φτάσαμε στο λάστιχο και η κατάσταση έχει ξεχειλώσει όσο ποτέ. Οι εικόνες που αντικρίζουμε τον τελευταίο 1,5 χρόνο στην καθαριότητα είναι ευθέως προσβλητικές για την πόλη μας, την ιστορίας της και τον πολιτισμό της.
Και η αλήθεια είναι ότι στην κατάσταση αυτή δε φτάσαμε ούτε τυχαία, ούτε ξαφνικά. Δεκαετίες τώρα χτίστηκε ένα «σύστημα καθαριότητας», στηριγμένο στις προσλήψεις συμβασιούχων.
Οι δημοτικές Αρχές έκαναν την πολιτική επιλογή να στηρίξουν ένα από τους πιο ευαίσθητους τομείς που συνδέεται ευθέως με τη δημόσια υγεία, σε αυτό το εύθραυστο σύστημα των συμβάσεων. Ένα σύστημα εργασιακής ομηρίας ανθρώπων που προσπαθούσαν να παρατείνουν την παραμονή τους στην καθαριότητα, με την ελπίδα ότι θα βρισκόταν μια φόρμουλα για την προοπτική της μονιμότητας τους σε μια σταθερή εργασία.
Και αυτό το «σύστημα» των συμβασιούχων δίνει ξεκάθαρη πολιτική ωφέλεια σε αυτούς που το αναπαράγουν καθώς τηλεχειρίζονται την εργασιακή αγωνία, δηλαδή την ανάγκη της επιβίωσης φτωχών ανθρώπων και των οικογενειών τους. Μόνο που το «σύστημα» έφτασε σε πλήρη κορεσμό και έπιασε ταβάνι.
Οι συμβάσεις σταδιακά σταματούν να ανανεώνονται από τα δικαστήρια και οι παρατάσεις τελειώνουν. Κάπως έτσι, οι συμβασιούχοι φεύγουν και οι ιδιώτες έρχονται. Χωρίς κανένα ταμπού. Διότι όπως έχει πανηγυρικά αποδειχτεί, ταμπού δεν είναι οι ιδιώτες. Ταμπού είναι το δημόσιο.
Αυτό το λεηλατημένο και κατασυκοφαντημένο δημόσιο, που πετροβολούν αβασάνιστα οι ρέκτες της ελεύθερης αγοράς και αυτοί που απομυζούν χρόνια τώρα από την ύπαρξη του, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κάπως έτσι στα τεχνητά αδιέξοδα που υφαίνονται χρόνια τώρα, εμφανίζεται ο ιδιώτης, σαν από μηχανής Θεός, να λύσει το γόρδιο δεσμό της καθαριότητας.
Όπως έχει ήδη προαναγγελθεί ο ιδιώτης θα περάσει για πρώτη φορά το κατώφλι του Δήμου Ηρακλείου, που όπως φαίνεται θα έχει τη σκληρή τύχη να ζήσει βιωματικά τι σημαίνει να εκχωρείς αρμοδιότητες σε τόσο κρίσιμους τομείς και να εξαρτάσαι από ένα ιδιώτη που όταν προοπτικά αποκτήσει τον έλεγχο των αναγκών σου, σε «χορεύει» με τους δικούς του αλύπητους οικονομικούς όρους.
Και για να μην πάμε μακριά, ας σκεφτούμε για παράδειγμα, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για το Ηράκλειο αν είχε το δικό του χώρο για να αναπτύξει όλη τη δραστηριότητα διαχείρισης των απορριμμάτων και αν δεν ήταν εξαρτημένος από ιδιωτικές εκτάσεις τις οποίες χρυσοπληρώνει…
Αντίστοιχα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, εάν ενισχυόταν η υπηρεσία καθαριότητας με μόνιμο προσωπικό, όπως και οι άλλες δημοτικές υπηρεσίες που πεθαίνουν όρθιες με αποτέλεσμα να χάνει ο Δήμος όλη τη δύναμη του.
Η μια μετά την άλλη οι δημοτικές υπηρεσίες καταρρέουν από την υποστελέχωση και το ελάχιστο προσωπικό που απομένει, εξαντλεί τις ανθρώπινες αντοχές του για να αντέξει τον ασήκωτο εργασιακό φόρτο. Αλλά είπαμε εδώ ψέλνουμε της ιδιωτικοποίησης το ανάγνωσμα… γιατί δεν έχουμε ταμπού.