Όταν, δε, εκείνοι φεύγουν από τη ζωή, συναντάς μόνο έρημα σπίτια και εικόνες εγκατάλειψης.
Η ζωντάνια και οι παιδικές φωνές των περασμένων δεκαετιών ανήκουν στο παρελθόν, πιθανότατα ανεπιστρεπτί.
Κάθε χρόνο τα ακατοίκητα χωριά στην Κρήτη αυξάνονται, κυρίως εκείνα που κάποιος μπορεί να συναντήσει στα ορεινά.
Άδειοι δρόμοι, κεφαλοχώρια που έσφυζαν από ζωή, σήμερα αργοσβήνουν και κανείς δεν ενδιαφέρεται…
Στον βωμό της τουριστικής ανάπτυξης, οι μικροί παραθαλάσσιοι οικισμοί παραμένουν ζωντανοί, όμως οι περισσότεροι ζουν με τις μνήμες της αγνότητας του παρελθόντος.
Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την πολύ στενάχωρη κατάσταση στα μικρά – και όχι μόνο – χωριά της Κρήτης, αλλά και σε εκείνα της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Πελοποννήσου, της
Μακεδονίας…
Οι δομές ξεπερασμένες (αν υπάρχουν), τα κίνητρα αγνοούνται και κάπως έτσι έχουν φτάσει στο σημείο… μηδέν.
Οι αιτίες της ερημοποίησης πολλές, σε αντίθεση με τις λύσεις που δεν προωθούνται ώστε να υπάρξει μια κατεύθυνση σε μια πραγματικότητα που δεν ξέρω πως θα ανατραπεί.
Κύριες αιτίες η μείωση του πληθυσμού, οι αριθμοί που στο μέλλον θα γίνουν ακόμα πιο δραματικοί: Θυμίζω ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μεταξύ 2020 και 2060 ο ελληνικός
πληθυσμός θα μειωθεί κατά 30%.
Η Ελλάδα θα φθάσει τα 7 εκατομμύρια. Οι φυσικές καταστροφές αποτελούν ακόμα μια αιτία, όπως και το «κύμα» της
αναγκαστικής αστυφιλίας που συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, μεταξύ αυτών.
Πλέον κάθε επίσκεψη σε αυτά μοιάζει με ένα ταξίδι στο χρόνο…
Χωριά που χτίστηκαν στα τέλη της ενετοκρατίας και τις αρχές της τουρκοκρατίας, χωριά που πάλεψαν να παραμείνουν ζωντανά οι κάτοικοι τους, σιγά – σιγά κυριεύονται από τη
φύση και ζουν μόνο μέσα από τους θρύλους…
Ποιος προβληματίζεται άραγε;