Είναι περίεργες οι φυλές κάτω από τα αλμυρίκια, μα δεν είναι λύση να τις ξεσυνερίζεσαι
Σαν ξημερώνει Κυριακή και είναι Ιούλιος, να εύχεστε να μην είναι όλα τα αλμυρίκια πιασμένα. Προφανώς και αυτό προϋποθέτει μια παραλία με την πολυτέλεια της συστάδας αυτών των θαυματουργών δέντρων για τους καλοκαιρινούς μήνες, τους κολυμβήσιμους.
Η αλήθεια είναι ότι οι παραλίες με αλμυρίκια στην Κρήτη είναι μειοψηφία και μάλιστα ισχνή. Γι’ αυτό και οι ομπρέλες κάνουν θραύση, έστω και αν αλλοιώνουν την εικόνα της ακτογραμμής. Από την άλλη τα αλμυρίκια είναι δυσεύρετα, μα υπάρχουν. Το κακό είναι ότι τα γνωρίζουν πολλοί και τα έχουν βάλει στο μάτι από την αρχή του καλοκαιριού- για να μην σας πω από τα προηγούμενα καλοκαίρια! Η αλήθεια είναι ότι η σκιά τους είναι ζηλευτή, ειδικά αν είναι από εκείνα τα μεγάλα, τα θεριεμένα. Που μπορούν να φιλοξενήσουν οικογένειες με τα μπαγάζια τους και να περισσέψει και σκιά για το σκονισμένο 4Χ4, που έφερε τη φαμίλια από τον, σε πολλές περιπτώσεις, κακοτράχαλο δρόμο εκεί στο νότο.
Είναι περίεργες οι φυλές κάτω από τα αλμυρίκια, μα δεν είναι λύση να τις ξεσυνερίζεσαι. Πάρτε σαν δεδομένο ότι η φυσική σκιά δεν φτάνει για όλους και χαλαρώστε καλοκαιριάτικα. Ακόμα και αν δείτε το αγαπημένο σας αλμυρίκι να είναι πιασμένο αξημέρωτα και τυλιγμένο με ταινία σαν αυτή που χρησιμοποιεί η ΕΛ.ΑΣ., όταν θέλει να φτιάξει απαγορευμένες ζώνες! Ακόμα και αν την ώρα που απολαμβάνετε τη σκιά του δείτε να ξεπροβάλουν από τις πέτρες ή την αμμουδιά οι- και καλά- κρυμμένες πάνες του μπόμπιρα της προηγούμενης ή της παραπροηγούμενης παρέας, που τον έλεγαν… Μένιο και ήταν από ημιορεινό χωριό. Ακόμα και αν οι φλούδες από το καρπούζι ξεχάστηκαν στο σημείο, έστω και αν είναι μέσα στην ημιδιάφανη νάιλον σακούλα. Ακόμα και αν νομίζεις ότι βρήκες το δικό σου βασίλειο, μα η αλήθεια είναι ότι το βασίλειο είναι της… γόπας. Ακόμα και αν το αλμυρίκι γίνεται η προέκταση ενός παράνομου κάμπινγκ, ακόμα και αν το αλμυρίκι θυσιάζεται για να προσφέρει σκιά στα συμπράγκαλα της μεγάλης παρέας που έχει καταλάβει αλλά δύο για να βολευτεί!
Εκείνο που προσωπικά δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι άλλο. Να φτάνεις στις 10 το πρωί στην αγαπημένη σου παραλία με τα αλμυρίκια και να τρως… ήττα, μεγάλη ήττα. Όχι τόσο γιατί είναι πιασμένα όλα, όσο γιατί ολόκληρη η παραλία μυρίζει… μπαμιελίδικο!
Πόσο στ’ αλήθεια θα ήθελα να τους πω… τα ταπεράκια σας και σε άλλη παραλία!