Θέλω να το ζήσω το παραμύθι μου, ότι κάποιοι ακόμα σέβονται το χώρο, όπου ζουν, υπάρχουν, ονειρεύονται
Το κάνω εικόνα: Δύο ένοπλοι μπρατσαράδες, με γυαλιά ηλίου, που θυμίζουν λίγο αμερικάνικη ταινία κακής ποιότητας, δεξιά και αριστερά της θύρας του Πανεπιστημίου.
Και αν έχει δύο, τρεις κ.λ.π. εισόδους, τόσοι και οι ράμπο. Τώρα, της Ελληνικής Αστυνομίας θα είναι, ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι; Η φαντασία μου δεν φτάνει να δω τι ακριβώς γράφει η στολή τους.
Ο 18άρης, αλλά και ο 25άρης, 30άρης, γιατί και τέτοιοι φοιτητές υπάρχουν, για να μην πω για τους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς, θα περνά από μπροστά τους σαν τρομαγμένο γατάκι.
Άλλοι θα θέλουν λίγο να το παίξουν μάγκες, για να αρέσουν στις κυρίες. Αλλά, η μαγκιά θα τελειώνει, μόλις εμφανίζεται το πιστόλι από του ράμπο το χέρι…
Χριστέ μου, αυτό δεν είναι Πανεπιστήμιο, δεν είναι εκπαιδευτικό ίδρυμα, λέει ανώτατης εκπαίδευσης, αυτό είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας. Κι εκείνος ο γεράκος που λέγαμε στη Θεολογική;
Τι κάρτα θα έχει; Άντε να τη βρει ανάμεσα σε αυτές που του φόρτωσαν, του ΑΤΜ, το μηχάνημα του διαβόλου, την ταυτότητα, και όλα αυτά που υποτίθεται λένε ποιοι είμαστε.
Κάποτε η λέξη «φοιτητής» μου έφερνε στο μυαλό την απόλυτη ελευθερία, όχι ασυδοσία, ελευθερία είπα. Ανέμελη ζωή με ευθύνες, όμως. Όταν μαθαίνεις πού χρησιμεύουν, επιτέλους, το τηγάνι και το κατσαρόλι ή τέλος πάντων απομνημονεύεις τον αριθμό του Φαγκότο, κι έκανε και μια ωραία κρέπα… άλλο πράγμα.
Το τελευταίο διάστημα, καμαρώνω νέα παιδιά που πιάνουν το φαράσι, τη σκούπα, το πινέλο και κάνουν κούκλα το κτήριο του Πανεπιστημίου, που γίνονται μέλη ομάδων που αναλαμβάνουν δεντροφύτευση και άλλα ρομαντικά, από αυτά που με παραμυθιάζουν, ακόμα και αν θέλω να αντισταθώ. Δεν τα καταφέρνω, θέλω να το ζήσω το παραμύθι μου
, ότι κάποιοι ακόμα σέβονται το χώρο, όπου ζουν, υπάρχουν, ονειρεύονται και ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν κι εκείνους που θα ακολουθήσουν, τις επόμενες, λέει, γενιές.
Τώρα αν κάποιος χρειάζεται χωροφύλακα και αστυφύλακα μαζί για να σέβεται το Πανεπιστήμιο, όπου κατάφερε να περάσει από αυτές τις έρμες τις πανελλήνιες, τι να πω; Φταίει, ότι φταίει κι αυτός… Πώς να το κάνουμε;
Και στο κέντρο της πόλης γίνεται χαμός, ο κόσμος πετάει σκουπίδια, παρκάρει όπου του κάνει κέφι..
Μήπως να βάλουμε κάρτα κι εκεί; Δεν είναι κακή ιδέα. Και στους δρόμους, που είναι τέλειοι, άσφαλτοι που λέμε, κι εκεί, και στα πάρκα (αν βρούμε κανένα δηλαδή) και όπου κυκλοφορούμε…