Πάντα ήμασταν πιόνια που μπορούσαν να γίνουν μέχρι και γενναίοι στρατιώτες
Πριν από 78 χρόνια οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες. Σήμερα οι Έλληνες δεν βγάζουν ήρωες και τα «ΟΧΙ» τους στέρεψαν. Περισσεύουν μόνο τα «yes man»! Και όχι μόνο στους Αμερικανούς αλλά σε όλο τον δυτικό κόσμο που ομιλεί και καταλαβαίνει την Αγγλοσαξονική. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την αντιπαράθεση δύο κόσμων, δυο Ελλάδων διαφορετικών μεταξύ τους.
Οι Έλληνες λίγο -πολύ είναι ίδιοι. Με τις ίδιες παθογένειες, έριδες, ζυγούς και εξαρτήσεις. Το «ΟΧΙ» του Μεταξά σηκώνει πολλή κουβέντα, που δεν είναι της παρούσης και σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται υπό το πρίσμα των συγκυριών και των συνθηκών της εποχής και με βασική παράμετρο το άρμα πάνω στο οποίο περιφερόταν τότε η Ελλάδα. Ο ξένος παράγοντας υπήρχε και τότε, υπάρχει και σήμερα επηρεάζοντας τα εντός συνόρων, συνήθως αρνητικά και σπανιότερα θετικά.
Ανεξάρτητοι δεν ήμασταν ποτέ στη σύγχρονη ιστορία και η θέση μας στη διεθνή σκακιέρα δεν ήταν πρωταγωνιστική. Πάντα ήμασταν πιόνια που μπορούσαν να γίνουν μέχρι και γενναίοι στρατιώτες. Στο τέλος της παρτίδας όμως δεν θα είχαμε τον πρώτο λόγο. Παίρναμε ό,τι περίσσευε ή ό,τι μας έδιναν από τη μοιρασιά. Α, παίρναμε και δόξα που όμως δεν αξιοποιούσαμε όπως έπρεπε.
Προφανώς και διαχρονικά δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης και οι ουραγοί της ιστορίας. Και δεν θα μπορούσε να είμαστε, αφού μας σώζει το λαμπρό παρελθόν, μέρος του οποίου φώτισε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και όμως την τεράστια αυτή συνεισφορά και παγκοσμίως αναγνωρισμένη κατά περιόδους δεν την “τοκοποιούμε”, δεν την καρπωνόμαστε. Από σφαλιάρα σε σφαλιάρα και από αναποδιά σε αναποδιά. Παρά ταύτα η Ελλάδα επιβίωσε και επιβιώνει, τη στιγμή που άλλα κράτη στη θέση της θα μπορούσαν και να είχαν αφανιστεί.
Αυτό κάτι σημαίνει και γι’ αυτό οι αφορισμοί και οι μηδενισμοί δεν χωρούν σε σοβαρές συζητήσεις που έχουν να κάνουν με την Ελλάδα και την πορεία της στον χρόνο. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιον της φυλής που μας σώζει ή μια ανώτερη δύναμη που μας δίνει παρατάσεις στην αποφυγή της καταστροφής.
Δεν ξέρω επίσης αν οι παρατάσεις είναι απόρροια της πολιτικής και των πολιτικών, που μας είπαν χθες για… 78η φορά πόσο επίκαιρα από ποτέ είναι τα μηνύματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους συνέβαλαν στην υποβάθμιση της Ελλάδας και των Ελλήνων, πολεμώντας ηρωικά για να… κρατήσουν τις καρέκλες τους!
Ας μην τα ρίχνουμε όμως όλα στους πολιτικούς. Και οι πολίτες έχουν τις ευθύνες τους. Φανταστείτε τον αδαή και πεινασμένο 20χρονο που με μια ξυλιασμένη χλαίνη πάλευε στα χιόνια της βορείου Ελλάδας με Γερμανούς και Ιταλούς αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα για την ελευθερία που του είχαν πει.
Και συγκρίνετε τον με το σημερινό νεοέλληνα, τον πνιγμένο στα χρέη και τα προσωπικά αδιέξοδα, που προσπαθεί να επιβιώσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, ελπίζοντας στην επιστροφή στα χρόνια της ευμάρειας. Αυτά είναι τα ιδανικά του και θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν καμία σχέση με το ίδιον της φυλής!