Εκεί στο νότο, δεν είναι μόνο η αγάπη που κάνει κρότο, είναι και ο αέρας που παίρνει τον κόσμο, όταν φυσάει με δύναμη, που δεν είναι και το πιο ασύνηθες… Μπορεί ο ασκός του Αιόλου ν’ άνοιξε κάπου στη Δήλο, αλλά σε κάποια σημεία της νότιας Κρήτης τα μποφόρ είναι απολύτως ανταγωνιστικά.
Κι όμως, υπάρχουν πολλές παραλίες, που είναι ιδιαίτερα φιλικές σε επισκέπτες και λουόμενους, που εντελώς απροσδόκητα απολαμβάνουν το μπάνιο τους, ακόμα και στις δύσκολες ημέρες.
Μπορεί το πέλαγος να είναι γεμάτο «προβατάκια», μπορεί στις ακτές ο άνεμος να μετατρέπει σκηνές σε αερόστατα και ομπρέλες σε πυραύλους εδάφους- θαλάσσης, αλλά το μπάνιο δεν χάνεται…
Ας όψονται οι κολπίσκοι και οι δαντελωτές ακτές, που κρατούν χατίρι στους λουόμενους, βάζοντας το λιθαράκι τους σ’ αυτό που κάποιοι αρέσκονται ν’ αποκαλούν βιομηχανία του τουρισμού.
Ενός τουρισμού που πλέον δεν είναι μόνο η χαρά του ξενοδόχου αλλά μιας μεγάλης αλυσίδας με κρίκους: τον ρεντρούμη όσο και αν αυτός μεταλλάχθηκε σε ιδιοκτήτη διαμερισμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης, τον ταβερνιάρη, τον κτηνοτρόφο που εκτός από την εκτροφή ζώων κάνει και κάτι άλλο (τουριστικό), το μισθωτή της παραλίας, το takeaway και όλους όσοι ζουν από τις ορδές των επισκεπτών.
Ακόμα και στον κάποτε άγονο τουριστικά κρητικό νότο, πλέον η ανάπτυξη είναι ιλιγγιώδης. Κυρίως σε υποδομές για τη διαμονή τουριστών. Και δεν αναφέρομαι σε μεγάλα ξενοδοχεία. Οι πολυτελείς βίλες και τα φανταχτερά υπόσκαφα κάνουν θραύση.
Το Παλίγκρεμνο τη γλίτωσε για την ώρα, αλλά σε εκατοντάδες λοφίσκους και χαλέπες γίνεται πάρτι. Ακόμα και στη μέση του πουθενά βλέπεις απίθανες κατοικίες, που σε βάζουν σε πειρασμό… Μα τόσο ξέπλυμα πια! ΑΑΔΕ δεν είμαστε και ούτε θέλουμε να βάζουμε ιδέες, μα μερικά πράγματα είναι τόσο εξόφθαλμα…
Σαν το μικρό, τάχα μου ξενοδοχείο, πάνω στον περιφραγμένο βράχο, που είναι το τέλειο παρατηρητήριο για το νότιο Κρητικό Πέλαγος, των σκοτεινών πλοών και της ελεύθερης διακίνησης… αγαθών και κατατρεγμένων ψυχών .
Ή σαν το κουφάρι του σχεδιαζόμενου ξενοδοχείου, που καταρρέει αργά και βασανιστικά, ανάμεσα σε ασπαλάθους, σβήνοντας το όνειρο του ντόπιου επίδοξου επενδυτή.
Αλλά παρά την όποια ασχήμια, στο μάτι του επισκέπτη, υποψιασμένου και μη, επικρατεί η ομορφιά. Η άγρια ομορφιά του τοπίου, η εναλλαγή του τραχύ περιβάλλοντος με τη φυσική αρμονία, η συνύπαρξη της θάλασσας με τα γκρέμια, τα ηλιοκαμένα και σκαμμένα πρόσωπα των μεσήλικων Κρητικών.
Και οι γεύσεις, εκείνες οι γεύσεις με το έντονο αποτύπωμα στον ουρανίσκο και τη χάραξη στο μυαλό. Μπορεί να συναγωνίζονται άνετα την απίστευτη θέα από κάποια σημεία και τις θεές που συχνάζουν στις παραλίες από την αλλοδαπή και την ημεδαπή που βγαίνει δυναμικά με τα νέα καλούπια της.
Η ρακί ρέει άφθονη, μα δεν μεθά. Η τριμμένη και η λιαστή ντομάτα της εποχής στην υπηρεσία των πιο γκουρμέ πιάτων. Η βουνίσια ρίγανη εκτοξεύει τη γεύση από τα λευκά τυριά. Και το αργοψημένο στο φούρνο φουριάρικο κατσικάκι, συνιστούν το τέλειο γαστριμαργικό έγκλημα.
Φτάνει να μη σκιάζεσαι με τα ζωντανά και τη σφαγή τους, και ειδικά με τα κρεμασμένα από τα κέρατα κεφάλια τους στην περίφραξη ενός δρόμου στρωμένου με βερβελίδες, που οδηγεί σε μια από τις ωραιότερες παραλίες της νότιας Κρήτης.
Ο κρητικός νότος, δεν είναι για χόρταση. Μα σου δίνει τη δυνατότητα να τον επισκέπτεσαι ξανά και ξανά για μικρές αποδράσεις και συλλογή εμπειριών.
Αλλά όχι συλλογή αποδείξεων.
Ο μικροξενοδόχος ήταν ξεκάθαρος: με τα μετρητά είναι αλλιώς, αν θέλεις με κάρτα και απόδειξη θα πληρώσεις και για την… κλιματική αλλαγή και ο λογαριασμός ανεβαίνει!