Τα μετάλλια του Βερολίνου ήρθαν σαν βάλσαμο στις ελληνικές ψυχές.
Και στην εποχή της Αριστεράς έχουν άλλη αξία…
Και ξαφνικά μέσα στο κλάμα και στη θλίψη ήρθαν η χαρά και η ελπίδα. Ναι, τα 95 τόσα θύματα της εθνικής τραγωδίας δεν ξεχνιούνται από τα μετάλλια των Ελλήνων αθλητών στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δίνουν όμως μια χαραμάδα αισιοδοξίας σ’ ένα λαό βυθισμένο στο πένθος, μια ευκαιρία για να γελάσει λίγο το χειλάκι του.
Μια ευκαιρία για να καταλάβουμε ότι ίσως αξίζουμε κάτι παραπάνω. Διότι αν ο αθλητισμός είναι η εικόνα μιας χώρας, αυτή η παραμορφωτική εικόνα που βγάζουμε πλείστες όσες φορές αδικεί τις πραγματικές δυνατότητές μας. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα των ανευθυνοϋπεύθυνων, των εγκληματικών παραλείψεων και των ζοφερών στρεβλώσεων.
Είναι και η άλλη Ελλάδα: της προσπάθειας, της οργάνωσης, της διάκρισης και των επιτυχιών, σ’ εξίσου δύσκολες συνθήκες. Αυτή που είδαμε στο Βερολίνο. Δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα της αφάνειας και της ανυποληψίας αλλά και η Ελλάδα τους σεβασμού και της επιφάνειας. «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» έγραφε ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους και προφανώς δεν εννοούσε την πάσα -καμένη- γη…
Τα μετάλλια του Βερολίνου ήρθαν σαν βάλσαμο στις ελληνικές ψυχές. Και στην εποχή της Αριστεράς έχουν άλλη αξία. Τώρα πια δεν είναι προϊόντα ντοπαρίσματος, αλλά αγωνιστικής ελληνικής ψυχής! Όλα; Σχεδόν όλα. Διότι το χρυσό της Βούλας Παπαχρήστου σηκώνει πολλή συζήτηση.
Το … κουνούπι του Δυτικού Νείλου μπορεί να τυλίχτηκε τη γαλανόλευκη μετά το χρυσό άλμα, μα κάτω από το όνομα της στήθηκε μια εθνική αντιπαράθεση. Το παρελθόν της αθλήτριας με τα ρατσιστικά ψήγματα, που της στέρησαν τη συμμετοχή στην Ολυμπιάδα του 2012, την κυνηγά.
Ο πρωθυπουργός ως όφειλε τη συνεχάρη για το χρυσό, αλλά οι θεματοφύλακες της Αριστεράς, όπως ο Γιώργος Κυρίτσης, εγκαλούν τώρα τον Αλέξη για τα συγχαρητήρια. Μικρό τα κακό μπροστά στο μέγεθος της επιτυχίας και η Παπαχρήστου έχει το χρόνο να αποδείξει ότι η τότε αναφορά της δεν ήταν παρά ένα χοντροκομμένο αστείο νεανικής αφέλειας.
Και μετά το Βερολίνο τι; Η Ελλάδα θα βυθιστεί ξανά στη μιζέρια της και ενίοτε στον αλληλοσπαραγμό της. Και οι μεταλλιούχοι αθλητές στη σκληρή καθημερινότητά τους, χωρίς προπονητήρια, εξοπλισμό, παροχές και τις στοιχειώδεις διευκολύνσεις από την πολιτεία.
Μακάρι τα πράγματα (στη χώρα γενικότερα) ν΄ αλλάξουν, να διορθωθούν και οι αθλητές, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και οι χρυσόσκονη της επιτυχίας, να μην κάνουν δεύτερες σκέψεις και ν’ αναρωτιούνται με ύφος περίλυπο… για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;
Υ.Γ. Προφανώς και οι επιτυχίες στον αθλητισμό έχουν ονοματεπώνυμο. Η Σητειακή Μαρία Μπελιμπασάκη μπήκε στο πάνθεο των σούπερ αθλητών. Ο Λευτέρης Πετρούνιας διέπρεψε ξανά στους κρίκους.
Ο κολυμβητής Κριστιάν Γκολομέεφ, που έχει ιδιαίτερη σχέση με το Ηράκλειο, έβαλε το δικό του λιθαράκι στην εθνική ανάταση, και ο τενίστας Τσιτσιπάς μας έδειξε πως μπορεί να φτάσει κάποιος στην κορυφή του κόσμου σ’ ένα άθλημα που δεν έχουμε δα και την παράδοση.