Η Αγγέλα πέρασε την κόκκινη γραμμή και μας ανοίγει την ψυχή της
Δεν θα μιλήσω για τον άγγελο και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου αλλά για την Αγγέλα του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Δεν θα μιλήσω για τους μεγάλους ήρωες της επανάστασης του 1821 αλλά για τους μικρούς και αφανείς ήρωες στον πόλεμο κατά της πανδημίας.
Η Αγγέλα λοιπόν είναι ένα 28χρονο κορίτσι (σχετίζεται με την Κρήτη) γεμάτο ενέργεια. Αγαπά τον άνθρωπο και νοιάζεται πραγματικά για τον συνάνθρωπο οπότε η νοσηλευτική είναι για εκείνη απλά ο εαυτός της. Τους τελευταίους μήνες δίνει τη δική της μάχη σε τμήμα Covid του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», εκεί που κάθε εφημερία είναι πραγματικός πόλεμος.
Τής ζήτησα να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά της… Η χώρα μας περνάει δύσκολα και νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου σε όλους αυτούς τους «αγγέλους».
«Περνάς τη κόκκινη γραμμή του ΚΛΕΙΣΤΟΥ τμήματος και έχεις να διαχειριστείς χιλιάδες πράγματα… Τους ασθενείς που είναι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο χωρίς καμία δυνατότητα επαφής μέχρι το εξιτήριο. Ανθρώπους φοβισμένους, διεγερτικούς, ακόμα και επιθετικούς. Να πρέπει να διαχειριστείς ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν καμία στήριξη από την οικογένειά τους και οικογένεια γίνεσαι εσύ.
Να τους κάνεις να χαμογελάσουν, να σκουπίσεις τα δάκρυά τους όταν κλαίνε, να τους κρατήσεις το χέρι ενώ σε παρακαλούν να μην τους διασωληνώσεις και κλαίγοντας υπόσχονται να προσπαθήσουν να αναπνεύσουν καλύτερα και ότι δεν θα παραιτηθούν…
Ανθρώπους που χάνουν τη μάχη και καλείσαι βάσει πρωτοκόλλου να τους τοποθετήσεις σε έναν σάκο, τον οποίο καθαρίζεις με χλωρίνη. Καθαρίζεις με χλωρίνη έναν σάκο μέσα στον οποίο βρίσκεται ένας άνθρωπος που δεν θα μπορέσει να τον ξαναδεί ποτέ η οικογένειά του, ούτε να τον αγγίξει βέβαια…
Οχτώ ώρες σε ένα διαρκή πόλεμο για να προστατέψεις τον εαυτό σου, τους συναδέλφους, τους ασθενείς. Λυγίζουμε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στα δάκρυα.
Τα μάτια μας έχουν δει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους και η ψυχή… Γιατί αυτά τα μάτια είναι το τελευταίο πράγμα που αντίκρισαν όσοι έχασαν τη μάχη…
Υπάρχει όμως και η ζωή μετά την κόκκινη γραμμή… απέραντη μοναξιά! Ξαφνικά είσαι δακτυλοδεικτούμενος. Στο χειροκρότημα είναι όλοι πρώτοι. Εξαφανίζονται φίλοι και συγγενείς. Από ήρωας με την «άσπρη στολή» γίνεσαι απλά «θετικό κρούσμα».
Πόση δύναμη πρέπει να έχεις για να διαχειριστείς τον εαυτό σου, τους συναδέλφους, τους ασθενείς, την ασφυκτική πίεση της δουλειάς, το στρες, το να μην κολλήσεις, το να χάνεις φίλους, το να κάνεις μήνες να συναντήσεις τους γονείς σου…
Δεν μετανιώνω ούτε μία στιγμή…
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα αλλά επαγγελματία Υγείας με αυξημένη δόση ανθρωπιάς. Και όταν όλα τελειώσουν, είναι σίγουρο ότι δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ. Ακόμα και όταν φύγουν όλα τα σημάδια από το πρόσωπο και το σώμα μου από τον εξοπλισμό, θα μείνουν όσα έζησα, όσα είδα, όσα ένιωσα. Ίσως δεν μπορώ να σας τα περιγράψω με τις κατάλληλες λέξεις…
Γιατί ούτε εγώ μπορούσα να τα καταλάβω μέχρι να περάσω την κόκκινη γραμμή…».