Τώρα που κλείνει ο κύκλος της κοπής της περίφημης λίστας των «επικινδύνως ετοιμόρροπων δέντρων» -και ο ιστορικός επίλογος της υλοτόμησής τους σφραγίστηκε στο δημοκρατικό Ηράκλειο από τον βαρύ πολιτικό συμβολισμό της παρουσίας κλούβας των ΜΑΤ, που έδινε ένα αδιαπραγμάτευτο μήνυμα σε όσους τολμούσαν να διατυπώνουν άλλη άποψη μπροστά στη θέα του αλυσοπρίονου-, το ερώτημα είναι: τι θα ακολουθήσει;
Πόσες νέες λίστες κοπής «επικινδύνως ετοιμόρροπων δέντρων» θα φτιαχτούν και με ποια σειρά θα γίνουν οι νέες εκτελέσεις παρουσία των ΜΑΤ απέναντι «στη μικρή ομάδα των πολιτών» που έχει άλλη άποψη για τις υλοτομήσεις;
Διότι το βέβαιο είναι ότι νέες λίστες θα γίνουν και δεν αναφέρομαι σε αυτές που διχάζουν την πόλη, καθώς βλέπει στις πρόσφατες κοπές εφτάγερους κορμούς δέντρων να υλοτομούνται.
Αναφέρομαι στις λίστες που μοιραία υφαίνονται από τη διαχρονική έλλειψη φροντίδας σχεδιασμού και προστασίας του πρασίνου που πεθαίνει όρθιο.
Όπως για παράδειγμα, οι ξεροί φοίνικες της παραλιακής που στέκονται όρθιοι χάρη στα συρματόσχοινα που τους στηρίζουν πάνω στη διαχωριστική νησίδα, από όπου συνεχώς περνούν άνθρωποι και μικρά παιδιά και κανείς δεν θέλει να σκεφτεί τι θα συμβεί εάν κοπεί για κάποιο λόγο αυτή η εξαιρετικά επικίνδυνη αντιστήριξη.
Κι όμως, τα ξεραμένα αυτά δέντρα παραμένουν άθικτα και είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της θλιβερής κατάληξης του πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού να γίνει το Ηράκλειο… Ντουμπάι, που ευδοκίμησε κάποτε σε αυτή την πόλη.
Είναι φανερό ότι η νέα κανονιστική πράξη για τις τομές των δρόμων που μόλις πρόσφατα εγκρίθηκε βάζει όρια και κανόνες στον αδιάκοπο ακρωτηριασμό του ριζικού συστήματος των λιγοστών δέντρων, που βοηθούν αυτή την πόλη να αναπνέει και μπορεί να δώσει μια ανακουφιστική προοπτική, εφόσον διασφαλιστεί η συνεπής και άκαμπτη εφαρμογή της.
Όμως την ίδια ώρα είναι ξεκάθαρο ότι μια κανονιστική πράξη δεν φέρνει την άνοιξη και είναι πολλά αυτά που πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξει η μιζέρια του μαρασμού του πρασίνου αυτής της πόλης, η οποία έχει βαλθεί να αυτοκτονεί στην ασχήμια του μπετόν, που κλείνει τον ορίζοντά της.
Η αποκεφαλισμένη από επιστημονικό προσωπικό Υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου Ηρακλείου, με τα φοβικά σύνδρομα που έθρεψε η υποστελέχωσή της, είναι απόλυτα εκτεθειμένη και ευάλωτη στην κριτική που της ασκείται σε σχέση με τη φροντίδα του πρασίνου και την προστασία των νέων φυτεύσεων, πολλές από τις οποίες αποδεικνύονται θνησιγενείς.
Όμως η αλήθεια είναι ότι η αποδομημένη (στελεχιακά και τεχνικά) Υπηρεσία Πρασίνου δε λογοδοτεί μόνη της για τη δραματική κατάσταση του πρασίνου σ’ αυτή την πόλη, στην οποία με διαχρονική πολιτική συνέπεια αντιμετωπίστηκαν οι φυτεύσεις με όρους διεκπεραίωσης και η συντήρηση του πρασίνου σαν βαρίδι.
Είναι σκληρό το αποτύπωμα των χαμένων πολιτικών ευκαιριών του Ηρακλείου να αποκτήσει νέους πνεύμονες πρασίνου, όπως το οικόπεδο Φακίδη που χάθηκε στη δεκαετία του ’90 και το οικόπεδο Λυδάκη αμέσως μετά.
Χώροι πρασίνου και κοινόχρηστοι χώροι που ποτέ δεν έγιναν. Μετά ακολούθησαν εμβληματικά έργα, με τα οποία στο όνομα της ανάπλασης… μαρμαρόστρωσαν την πόλη και πλέον αγανακτείς να βρεις ίσκιο να σταθείς.
Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο σημείο να αντιμετωπίζεται σαν «είδηση» η φύτευση των πρανών κοινοχρήστων χώρων, που αυταπόδεικτα δεν μπορεί να ρεφάρει τις βαριές απώλειες οξυγόνου από τον αποκεφαλισμό των ψηλών δέντρων που μετρά αυτή η πόλη, καθώς παραδίδεται άοπλη στις παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής.