Και σαν τις καλές κορασίδες υπόσχονται μετάνοια και φοίτηση στις Ουρσουλίνες…
Πριν λίγες ημέρες πληροφορήθηκα μία ιστορία που μου προκάλεσε απίστευτη οργή. Οι παθόντες, μέλη φιλήσυχης οικογένειας, άψογοι επαγγελματίες, βρέθηκαν από το πουθενά με το πιστόλι στον κρόταφο μόνο και μόνο για να μην πληρωθούν για τις υπηρεσίες που παρείχαν.
Άθελά τους (εδώ ταιριάζει αυτό που λένε: δεν ήξερες, δεν ρώταγες;) έμπλεξαν με μέλη της «Καμόρα» της Κρήτης, τα οποία έχουν μάθει να ζουν παρασιτικά, με απειλές, τραμπουκισμούς, εκβιασμούς και ύπουλες δολιοφθορές.
Η οικονομική ζημία που υπέστησαν μεγάλη. Η ψυχική ακόμα μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με Αστυνομία, Δικαιοσύνη και υπόκοσμο. Και δυστυχώς υπερίσχυσε ο νόμος της σιωπής που επιβάλλει ο φόβος για το αύριο. «Και αν μας τινάξουν στον αέρα; Και αν μας μπαλωτάρουν; Έχουμε και μικρά παιδιά.». Ανένδοτοι να προχωρήσουν σε καταγγελία.
Παγιδεύτηκαν εκεί ακριβώς που «ποντάρει» η μαφία της Κρήτης: στον φόβο που σφραγίζει στόματα και «πνίγει» δίκια. Και πόσοι άλλοι έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν στη θέση τους.
Τις… προσωπικότητες αυτές έχω την «τιμή» να τις γνωρίζω από τα συχνά πάρε-δώσε τους με την Αστυνομία και την Δικαιοσύνη. Τα «μαγαρίσματα» της Κρήτης είναι πολύ συγκεκριμένα, διαθέτουν ονοματεπώνυμα, διαθέτουν παρατσούκλια και φροντίζουν να διασυνδέονται μεταξύ τους με συντεκνιές και συμπεθεριά για να μεγαλώσουν την «φαμίλια» της ανομίας και του τραμπουκισμού. Και σαν να μην έφθαναν οι παλιές καραβάνες, ακολουθούν κατά πόδας και τα «σποράκια» τους.
Σαν μικροί ατσέλεγες που λες και σέρνουν το βήμα τους από το βάρος των στιβανιών. Κορδώνονται από καφρίλα. Θυμάμαι την φαιδρή εικόνα ενός εξ αυτών σε αστυνομικό έλεγχο στα δικαστήρια: Μαζί με τα κόκαλα δεν ξεπερνούσε τα 40 κιλά και το ύψος έφθανε μετά βίας μία κοντούλα λεμονιά.
Μαύρο υποκάμισο και στο σπανό στέρνο του φορούσε σταυρό Μητροπολίτη. Ο αστυνομικός ζήτησε να αδειάσει τις τσέπες. Με στυλ: «γατάααακια, σας έχω!», τοποθέτησε επιδεικτικά στο τραπέζι το τελευταίο μοντέλο iphone και ένα πάκο με χαρτονομίσματα των 50 και 100 ευρώ. Σάστισαν οι αστυνομικοί.
Έχω ακούσει δύσμοιρους συμπολίτες μας που σκιάχτηκαν να τα βάλουν μαζί τους, να εύχονται να το βρουν από τον Θεό… Ξέρω όμως πολύ καλά ότι τον Θεό δεν τον φοβούνται. Τρέμουν όμως τις μαύρες κουκούλες της ΟΕΑ… Δεν αντέχουν το πεντοζάλη ούτε τον καλαματιανό… Και σαν τις καλές κορασίδες υπόσχονται μετάνοια και φοίτηση στις Ουρσουλίνες…
Για πόσο όμως; Λουφάζουν μέχρι να περάσει ο «τυφώνας» και συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δραστηριότητά τους: λίγο τα πρόβατα, λίγο οι χασισοφυτείες, εμβόλιμα ζωοκλοπές, μερικοί τσαμπουκάδες, πολλές απειλές, μπαλωταρίσματα και πάει λέγοντας.
Μέχρι και τα εδώλια των δικαστηρίων διαμαρτύρονται κάθε φορά που τους βλέπουν. «Ωχ, πάλι αυτοί;». Ε, και;