Είχαν χάσει τη μάχη, αλλά η ήττα τους ήταν περήφανη και αξιοθαύμαστη για την αφοβία τους
Ο ήλιος είχε αρχίσει την κατάδυσή του στα γαληνεμένα νερά του Λιβυκού, όταν πήραμε το δρόμο της ανάβασης σε ένα αμφιθεατρικό καφέ, για μια μικρή στάση μετά από κουραστική διαδρομή. Είχαμε κυριολεκτικά αφεθεί άφωνοι στη μαγεία της αρχέγονης ομορφιάς των Αστερουσίων, ενώ ένα λυτρωτικό αεράκι μάς ανακούφιζε από τη ζέστη που θόλωνε την ατμόσφαιρα, σκορπίζοντας σύμμεικτους κελαηδισμούς με ευωδιές θυμαριού, ρίγανης και θαλασσινού νερού.
Κανείς δεν είχε αντιληφθεί το σχέδιο μιας ασπρόμαυρης γάτας, που με βελούδινο βηματισμό προσέγγιζε μεθοδικά την περίτεχνη φωλιά που είχε στηθεί στα κλαδιά ενός πλατύφυλλου δέντρου. Το αιλουροειδές με χειρουργική ακρίβεια άρπαξε με το στόμα του ένα νεογέννητο κοτσύφι τη στιγμή που οι γονείς του αναζητούσαν με αγωνία την τροφή του. Και ενώ η γάτα έσφιγγε αποφασισμένη στα δόντια τη λεία της, που σπαρταρούσε αδύναμη, οι δύο γονείς του άτυχου κοτσυφιού χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισαν να της επιτίθενται βγάζοντας ήχους πρωτόγνωρης οξύτητας που ανέδυε ασυγκράτητη οργή και αβάσταχτο θρήνο. Ξαφνικά τα δύο κοτσύφια έμοιαζαν με σμήνος πουλιών, αποφασισμένα να τσακίσουν το στόχο τους σα να μην υπάρχει αύριο.
Η γάτα αιφνιδιάστηκε και άρχισε να τρέχει σαστισμένη. Γρήγορα έχασε τον προσανατολισμό της, αμήχανη και έκπληκτη από τη σφοδρότητα της εφόρμησης των κοτσυφιών, που με τα ράμφη τους να θυμίζουν φλεγόμενα ξίφη και τους πολεμικούς πρωτόγνωρους ήχους τους την πολιορκούσαν για να πάρουν πίσω το μικρό τους, νεκρό ή ζωντανό.
Μετά από αλλεπάλληλους και φοβισμένους ελιγμούς η γάτα κατάφερε να ξεφύγει μακριά, ενώ τα κοτσύφια απαρηγόρητα και οργισμένα δεν σταμάτησαν στιγμή τον θρήνο τους. Είχαν χάσει τη μάχη, αλλά η ήττα τους ήταν περήφανη και αξιοθαύμαστη για την αφοβία τους. Και είναι τόσο συγκλονιστική όλη αυτή η ασυγκράτητη εσωτερική δύναμη από δύο πλασματάκια που μοιάζουν εύθραυστα και αδύναμα μπροστά στο τετραπέρατο αιλουροειδές, που αβίαστα αντιλαμβάνεται ο καθένας το μεγαλείο και τη βαθύτερη ομορφιά ενός αγώνα, ακόμα και όταν ο επίλογος κλείνει με τόσο βαριές κι αναντικατάστατες απώλειες.
Είναι πραγματικά σπουδαίο, όταν η ίδια η φύση μέσα από διαφορετικές διαδρομές, τόσο εύγλωττα διδάσκει ότι στην αέναη αντιπαλότητα του ισχυρού και του αδύναμου, οι κανόνες εξελίσσονται ανατρεπτικά, όταν εκλείπει η υποταγή, η μοιρολατρία και το έρεβος του φόβου…