Ο πρωθυπουργός δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι αγαπά την καρέκλα και την αγαπά πολύ
Δεν νομίζω πως χρειάζονταν πολύ για να με πείσει, όμως για μία ακόμα φορά τα κατάφερε ο Αλέξης. Κάθε μέρα που περνάει, επιβεβαιώνει όσα σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ. Δεν είναι ανίκανος. Το κάνει επίτηδες.
Εξηγούμαι: Με αφορμή την επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, άρχισα να διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων για την πρόθεση του πρωθυπουργού να δώσει 2.5 δις στην αναβάθμιση των αεροσκαφών τύπου F-16, λόγω παλαιότητας. Δεν θα σταθώ ούτε στις οργίλες αντιδράσεις των Βρυξελλών, ούτε στο αν του επιτρέπεται να το κάνει, ούτε αν ήταν πολιτικά ορθή η δήλωσή του.
Θα σταθώ σε κάτι πάρα πολύ απλό: Πόσο ανίκανος πρέπει να είσαι για να πετάς 2,5 δις με προοπτική να μπορείς να βλέπεις τα αεροσκάφη του εχθρού από απόσταση 30 μέτρων, όταν εκείνα θα σε έχουν δει – και καταρρίψει – 120 μέτρα πριν;
Το ερώτημα ωστόσο είναι αλλού: Ενδιαφέρει τον Αλέξη Τσίπρα αν η απόφαση του είναι ωφέλιμη για τη χώρα ή όχι; Κάθετα όχι. Ο πρωθυπουργός δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι αγαπά την καρέκλα και την αγαπά πολύ.
Δείχνει πως σνομπάρει κάθε πολιτικό αντίπαλο διότι τον θεωρεί «ευκολάκι» (έχει ανδρωθεί ο πρωθυπουργός τρώγοντας διαχρονικά «ξύλο» στα αμφιθέατρα οπότε έχει στόφα κόντρας), και σηκώνει τη μύτη κάθε μέρα πιο ψηλά. Επιβεβαιώνοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως έχει βρει στους ψηφοφόρους τον «μήνα που θρέφει τους 11».
Κι είναι πολύ εύκολο να βρει το μήνα, αφού έχει απέναντι του αδαείς και ελάχιστα μορφωμένους, έχει «βολέψει» μερικά δικά του παιδιά, κι έχει φροντίσει να εμποτίσει διαχρονικά, σε ένα περισσότερο «ιντελεκτουέλ» ακροατήριο, το άσβεστο μίσος για τη «Δεξιά».
Με αυτό τον τρόπο ο Αλέξης αλώνει τη χώρα κι εσχάτως και το εξωτερικό. Του αναγνωρίζω την ευστροφία και το θράσος να δρα με εξαιρετική επιτυχία σε βάρος της χώρας και του ίδιου του κόμματος που τον ανέθρεψε για προσωπικό όφελος. Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή, ίσως ορισμένοι, ξυπνήσουν από τον λήθαργο και διαπιστώσουν πως η ελπίδα ούτε ήρθε, αλλά ούτε και θα έρθει.