Είσαι τόσο δυνατή που καμιά βοήθεια δεν μπορεί να σου προσφέρει κάτι παραπάνω
Πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια από την ημέρα εκείνη που στο βράχο της Ακρόπολης οι πράξεις μας έκαναν ακόμα και τις Καρυάτιδες να δακρύσουν από τα γέλια. Ίσως πάλι και να κοκκίνισαν οι κόρες από ντροπή από αυτά που η Πυθία μάς έβαζε να κάνουμε, αλλά ποιος νοιάζεται; Σίγουρα ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσύ.
Γλυκιά μου, μεγαλώσαμε και δυστυχώς είσαι εσύ εκείνη που το κατάλαβε πρώτη, μέσα από τις διάφορες δυσκολίες που πέρασες, αρκετά χρόνια μετά.
Και πόσο ωραία και αξιοθαύμαστα κατάφερες να σταθείς όρθια, με αυτό το υπέροχο χαμόγελό σου που εξακολουθεί να αποτελεί το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα. Μέσα όμως και από την ασταμάτητη ανησυχία σου για όλους και για όλα. Για τα δίποδα ή τετράποδα που σε περιτριγυρίζουμε.
Πόσο πολύ σε ευχαριστώ που όταν ήρθε και η δική μου σειρά να βουτήξω στα βαθιά, μου πέταξες σωσίβιο να επιπλέω, αλλά και μετά με έμαθες να κολυμπώ, να ξέρω ότι πάντα θα βρίσκεσαι δίπλα μου, ακόμα και τις στιγμές που γίνομαι πιεστικός και σου ζητώ εσύ να έρχεσαι για να με βλέπεις κι όχι εγώ.
Και τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν; Θα πρέπει όλοι εμείς να σου προσφέρουμε τη στήριξη που εσύ μάς έδινες; Να σε κάνουμε εμείς να γελάς, να είμαστε οι διασκεδαστές σου, όπως τόσο επιτυχημένα μάς έκανες εσύ να ξεχνάμε τα προβλήματα και τα βάσανά μας;
Ενδεχομένως. Αν και μέσα μου πιστεύω ότι δεν το έχεις ανάγκη. Είσαι τόσο δυνατή που καμιά βοήθεια δεν μπορεί να σου προσφέρει κάτι παραπάνω.
Θα την έχεις όμως κι ας είναι κάτι απλό, ένα χάδι για παράδειγμα στα μαλλιά μέχρι να σε πάρει ο ύπνος ή το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας για να γελάσουμε, να κουτσομπολέψουμε και να πούμε τα νέα μας.
Θα συνεχίσουμε για πολλά χρόνια να ακολουθούμε το ίδιο πρόγραμμα, είναι το μόνο σίγουρο.
Το μόνο που θα ήθελα και σου ζητώ να αλλάξει, είναι στο τραπέζι που θα ξαναστρώσεις, τα παντζάρια σου να είναι ψημένα κι όχι άψητα.
Συγγνώμη, αλλά ήταν χάλια και μόνο η παμφάγα φίλη μας τα απόλαυσε.