Αν για μένα, που έχω πλέον πατήσει τα -άντα, τα χρόνια της αθωότητάς μου είναι η δεκαετία του ’90, για τα σημερινά παιδιά ποια θα είναι; Τι θα τους θυμίζει το 2018; Θα αναπολούν το Facebook, το Τwitter και το Ιnstagram;
Μία συναυλία που έδωσε πρόσφατα στο Ηράκλειο ένας τραγουδιστής, από τους κορυφαίους της δεκαετίας του ’90 στη χώρα μας, ήταν αρκετή για να με κάνει να αναπολήσω τα παλιά, τα χρόνια της δικής μου αθωότητας που τα οριοθετώ τη δεκαετία του ’90… Τότε που τα γόνατα των μικρών παιδιών γίνονταν μαύρα από το παιχνίδι στην αλάνα, εκείνη την εποχή που ο διαπληκτισμός γινόταν για μία μπάλα, το αντικείμενο του πόθου για τόσα παιδιά. Μία μπάλα αρκούσε για να δώσει το σύνθημα και να ξεκινήσουν μία σειρά από παιχνίδια.
Θυμάμαι μία χρονιά, όταν με ρώτησαν οι γονείς μου τι δώρο θέλω για τη γιορτή μου, απάντησα όλους τους δίσκους του αγαπημένου μου τραγουδιστή. Ναι, είχαμε ακόμα πικ- απ, λίγο αργότερα γνώρισα τα cd και, πλέον, ακούω μουσική μονάχα από τον υπολογιστή και άλλες συσκευές, απρόσωπες θα τολμούσα να πω.
Πέρα από τα τραγούδια, όμως, οι σταρ της εποχής ξεπηδούσαν μέσα από τη μικρή οθόνη, τότε όλοι ήμασταν κολλημένοι στην τηλεόραση, αυτός ήταν ο «δαίμονας», δεν είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε tablets και smartphones.
Ένα ζάπινγκ είναι αρκετό για να διαπιστώσει κανείς πόσο «φτωχή» είναι σήμερα η ελληνική τηλεόραση. Αργά το βράδυ ή αν τύχω στη συχνότητα του MEGA, όπου παίζονται διαρκώς επαναλήψεις, συνέχεια έχω στο μυαλό μου την εξής απορία «αυτός τι να απέγινε άραγε, πώς να είναι σήμερα;»
Τότε, όπως λέει και μία ψυχή, «έρεε το χρήμα», εκείνη την εποχή υπήρχαν δουλειές και ειδικά στη λεγόμενη showbiz κανείς δεν πεινούσε, τουναντίον.
Αν για μένα, που έχω πλέον πατήσει τα -άντα, τα χρόνια της αθωότητάς μου είναι η δεκαετία του ’90, για τα σημερινά παιδιά ποια θα είναι; Τι θα τους θυμίζει το 2018; Θα αναπολούν το Facebook, το Τwitter και το Ιnstagram; Όταν θα λένε στα δικά τους παιδιά, «εμείς μεγαλώσαμε αλλιώς», τι ακριβώς θα εννοούν;
Μέχρι τότε, μπορούσε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας και να χαλαρώσουμε μπροστά από μία οθόνη, χαμένοι σε έναν άλλο κόσμο, από εκείνο που γνωρίσαμε την εποχή που κάναμε τους πρώτους μας, πραγματικούς, με σάρκα και οστά, φίλους…