Και δεν βρέθηκε ένας «υγιής» να επέμβει για να αποτρέψει τη δολοφονία της ψυχής του πολιτισμού μας
Αν δεν ήταν το βίντεο, ίσως να είχα σχηματίσει εντελώς διαφορετική άποψη.
Το είδα όμως. Και το είδα μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε φορές… Τις τέσσερις πρώτες το σταματούσα στη μέση…
Όταν άρχιζαν τα λυσσαλέα λακτίσματα ευθεία στο κεφάλι… Ενστικτωδώς έκλεινα τα μάτια…
Δευτερόλεπτα πριν ο Ζακ, όπως μάθαμε το όνομα και την ιστορία του, καταγράφεται ξεκάθαρα να προσπαθεί να βρει διέξοδο διαφυγής με τον πυροσβεστήρα…
Ούτε να σταθεί στα πόδια του δεν μπορούσε… Παραπατούσε το «τελειωμένο πρεζάκι» της ζωής.
Αδυνατούσε να πιάσει τον πυροσβεστήρα και πολύ περισσότερο να κεντράρει τον στόχο του. Ένα ανθρώπινο ναυάγιο.
Εγκλωβισμένο σαν ποντίκι στη φάκα πάλευε να ξεφύγει…
Σαφέστατα και δεν έχω την ψυχολογία εκείνων που ζουν στη ζούγκλα της Αθήνας. Βιοπαλαιστών που παλεύουν να επιβιώσουν αντιμέτωποι με επικίνδυνες καταστάσεις.
Φίλοι μου που ζουν στην πρωτεύουσα μού λένε: «δεν ξέρεις πώς είναι να ζεις με το φόβο μην σε βιάσουν, μην σε βασανίσουν ή σε σκοτώσουν μέσα στο σπίτι σου, στο μαγαζί σου ή στον δρόμο». Σύμφωνοι, δεν ξέρω. Μπορώ να καταλάβω την ανασφάλεια που νιώθουν.
Και είναι τρομακτικός ο φόβος αυτός. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως είναι πώς γίνεται να μην μας φοβίζει το «θηρίο» που κρύβουν μέσα τους κάποιοι άνθρωποι, ακόμα και σε καταστάσεις που δεν απειλείται άμεσα η ζωή τους.
Με βάση το απόσπασμα από το βίντεο που προβλήθηκε, οι δύο ηλικιωμένοι νοικοκυραίοι, οι οποίοι κλωτσούν με απίστευτη μανία το κεφάλι του 33χρονου, βρίσκονται εκτός καταστήματος, στον δρόμο…
Περιμένουν την Αστυνομία παρουσία πλήθους κόσμου όσο παρακολουθούν τις απελπισμένες προσπάθειες του «αποβράσματος» να διαφύγει.
Δεν κατάλαβα σε ποιο σημείο ακριβώς απειλήθηκε άμεσα ή έμμεσα η ζωή τους, η σωματική τους ακεραιότητα, ώστε να δικαιολογείται αυτή η άγρια επίθεση που εξαπέλυσαν συντονισμένα στο κεφάλι του με κλωτσιές επαναλαμβανόμενες.
Ξανά και ξανά στο «αρρωστάκι». Κλωτσώντας το κεφάλι του ήταν σαν να κλωτσούσαν όλα τα κακά της μοίρας τους: το σύστημα, την κρίση, τον ΕΝΦΙΑ, τα μνημόνια, την ανεργία, την εγκληματικότητα, την κατάθλιψη, τις αποτυχίες, τα νεύρα, τη γαμ…τη ζωή.
Και δεν βρέθηκε ένας «υγιής» να επέμβει για να αποτρέψει τη δολοφονία της ψυχής του πολιτισμού μας.
Ακόμα περισσότερο από τα «αρρωστάκια» να φοβάστε τους «έντιμους κυρ-Παντελήδες».