Το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο ξανάνοιξε τις μπασκετικές πύλες του μετά από 42 χρόνια φιλοξενώντας το τουρνουά του ΠΑΟ «Παύλος Γιαννακόπουλος» και οι αναμνήσεις μας ταξίδεψαν 38 χρόνια πίσω.
Όχι στο Καλλιμάρμαρο που έχει την δική του ιστορία σε αγώνες μπάσκετ, εδώ στο Ηράκλειο στην Κρήτη.
Βλέποντας αγώνες του τουρνουά, οι παλιότεροι, κι εγώ μαζί τους, νιώσαμε σαν να ξαναγινόμαστε πιτσιρίκια, σαν να ξαναζούσαμε την εφηβεία, σαν να μπαίναμε στη μηχανή του χρόνου και να πηγαίναμε πίσω, στην δεκαετία του ’80, τότε που όλοι οι αγώνες μπάσκετ, βόλεϊ γίνονταν στα ανοιχτά γήπεδα.
Αναμνήσεις, συγκίνηση, ρομαντισμός, νοσταλγία και δεν… συμμαζεύονται τα συναισθήματα!
Τότε, 18-20 ομάδες μπάσκετ, βόλεϊ που υπήρχαν έδιναν τους αγώνες τους στα ανοιχτά του Εργοτέλη στο «Μαρτινέγκο», του ΟΦΗ στην Ιδομενέως (στο Olive το ξενοδοχείο -λεγόταν Εσπέρια-απέναντι, τώρα παρκάκι) της ΓΕΗ στο Στάδιο Ελευθερίας, του Ηροδότου δίπλα στο γήπεδο ποδοσφαίρου, του «Ηράκλειο» ΟΑΑ στο υπάρχων στη «Δ. Μποφόρ», στο Ρέθυμνο, στα Χανιά, στη Σητεία κτλ.
Κλειστό γυμναστήριο δεν υπήρχε για αγώνες.
Οι μπασκετμπολίστες τότε μεταμορφώνονταν σε… πεζοναύτες προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές κακουχίες. Τα γήπεδα ήταν στρωμένα με τσιμέντο ή κλασική πίσσα του δρόμου.
Εκεί… «έτρωγαν» τα γόνατά τους οι παίκτες φορώντας πάνινα All Star! Αμ όταν έβρεχε οι γλίστρες πήγαιναν σύννεφο και αν δεν είχε προλάβει να στεγνώσει, οι διαιτητές με σκούπες έδιωχναν τα νερά!
Άλλωστε διασώζονται φωτογραφίες του Μιχάλη Δασκαλάκη που μας θυμίζουν αυτές τις εποχές. Πού ηλεκτρονικός πίνακας;
Δεν είχε έρθει ακόμα. Με ταμπελάκια κρατιόταν το σκορ για να βλέπουν ομάδες και φίλαθλοι, ενώ η γραμματεία προφυλασσόταν σε κάτι που θύμιζε στάση λεωφορείων… Μόνο αν έβρεχε καταρρακτωδώς ή η θερμοκρασία ήταν στο όριο του ψύχους γινόταν αναβολή του αγώνα. Για αέρα δεν τον συζητάμε. Ούτε για τα μισοσβησμένα ή μισοαναμμένα φώτα…
Αυτοί που κάθονταν στον πάγκο περνούσαν μαρτύριο. Πάγωναν… Εάν τα γήπεδα είχαν φωνή θα διηγούνταν με το νι και το σίγμα ιστορίες αμέτρητες. Και οι στιγμές του Καλλιμάρμαρου μάς αναβίωσαν τις δικές μας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη ως αθλητής αλλά και ως εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος.
Αμ, όσοι ήταν στην Ιδομενέως δεν θα ξεχάσουν τις ματιές που έριχναν στα μπαλκόνια του Εσπέρια για να δουν καμία όμορφη τουρίστρια και έχαναν τα… καλάθια!
Υπήρχαν και τυχεροί στην όλη αυτή μπασκετική περίοδο. Ήταν οι ομάδες αυτές που έπαιρναν άδεια από τον διοικητή της Αμερικανικής Βάσης στις Γούρνες και πήγαιναν εκεί για προπονήσεις ή φιλικούς αγώνες.
Ήταν το μόνο κλειστό γήπεδο αλλά είπαμε, οι τυχεροί πήγαιναν.
Πήγαιναν μέχρι τον Μάιο του 1986 που το Ηράκλειο απέκτησε το πρώτο του κλειστό γυμναστήριο, αυτό του «Λίντο».
Στις 31/5/86 από τον τότε ΓΓΑ κ. Σαρρή έγιναν τα φαντασμαγορικά εγκαίνιά του με φιλικό αγώνα της Εθνικής Μπάσκετ Ανδρών και Μικτής Κρήτης (74-31 το σκορ) με 6 τετράλεπτα με τον τότε αείμνηστο προπονητή της Εθνικής Κώστα Πολίτη να δηλώνει «το γήπεδο είναι πολύ καλό και βοηθάει τους παίκτες να μην παθαίνουν κακώσεις.
Ήταν κάτι που έλλειπε από το Ηράκλειο». Ο Μιχάλης Κανάκης ήταν τότε ο εκλέκτορας της Μικτής μας. Οι πρώτοι επίσημοι αγώνες ήταν 28-30 Ιουνίου όπου στο γήπεδο έγινε τουρνουά μικτών ομάδων παίδων Κρήτης /Δωδεκανήσου /Πελοποννήσου με το νησί μας να παίρνει μέρος με δύο ομάδες, ενώ ο πρώτος αγώνας Εθνικής κατηγορίας ήταν 1 Νοεμβρίου 1986 ΓΕΗ-Αναγέννηση Σάμου.
Σήμερα το μπάσκετ έχει αλλάξει… Η άγρια γοητεία των ανοιχτών γηπέδων μας θα παραμείνει πάντα ζωντανή, κυρίως γι’ αυτούς που πάτησαν σε αυτά για κάτι παραπάνω από μερικά σουτάκια κάποιο απόγευμα…
Ο Μιχάλης Δασκαλάκης συμπληρώνει…
«Στα ανοιχτά αναπνέουμε το οξυγόνο της ζωής που μας πρόσφερε αφειδώς το άθλημα».