«Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως σε κάποιο θάμα…»
Εντάξει!Τώρα που δόθηκαν ρητές διαβεβαιώσεις ότι «δεν κινείται φύλλο» στο δεσμευμένο με αποικιακούς όρους από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αεροδρόμιο «Ν. Καζαντζάκης» χωρίς την εμπλοκή της αυτοδιοίκησης, ησυχάσαμε…
Διότι τι περίμενε να ακούσει η κοινωνία για να έρθει στα ίσα της μετά την υπογραφή του δανείου των 180 εκατ. -που καλύπτει την εθνική συμμετοχή για την κατασκευή του αεροδρομίου Καστελλίου-, για την οποία κανείς δεν φρόντισε εγκαίρως να την ενημερώσει επί της ουσίας;
Μια άκοπη, προφορική, κυβερνητική δέσμευση, ότι στο εξής δεν θα γίνει βήμα χωρίς εμάς, που φαίνεται ότι για κάποιους είναι αρκετή, για να ξαναβρούμε το χαμόγελο στα χείλη μας και τον ενθουσιασμό μας που φοβάμαι ότι δεν είναι μόνο αστόχαστος αλλά και επικίνδυνος…
Στο μεταξύ, δεν μπόρεσα να εντοπίσω καμία αγωνία ή στοιχειώδη προθυμία από την Κυβέρνηση και τα στελέχη της ή από τους εκλεγμένους σε όλες τις βαθμίδες της τοπικής εξουσίας, να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για όλο αυτό που προηγήθηκε ερήμην της κοινωνίας, η οποία αγνοήθηκε προσβλητικά και προκλητικά καθώς ενημερώθηκε εκ των υστέρων για το πως «αλυσοδέθηκε» από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων η δημόσια έκταση του αεροδρομίου «Ν. Καζαντζάκης».
Και το φοβερό μέσα σε όλο αυτό είναι, ότι ορισμένοι από αυτούς, είναι ικανοί να προκαλέσουν μεγάλο σαματά εάν αισθανθούν ότι δεν έχει τηρηθεί το πρωτόκολλο μιας πρόσκλησης ή αν δεν τους έχουν κρατήσει θέση στις καρέκλες των επισήμων, όπως γνωστός παράγοντας που προσήλθε με χρονοκαθυστέρηση μισής ώρας σε απογευματινή μουσική εκδήλωση και ξέσπασε ωρυόμενος κατά πάντων επειδή δεν του άνοιξαν έγκαιρα τις πόρτες, βροντοφωνάζοντας απρεπώς και απειλώντας «ξέρετε ποιός είμαι εγώ;…».
Όλος ο πολιτικός ναρκισσισμός η αλαζονεία και μεγαλομανία τοποθετημένη σε τέσσερις λεξούλες, που εκτοξεύονται σαν καρφιά κατά πάντων όταν πρόκειται για το τιτανοτεράστιο «Εγώ» ενώ εκφέρονται άπνοα και ψιθυριστά όταν πρόκειται για το «Εμείς».
Όμως και κάπου εδώ, στη μεγάλη και σπουδαία λέξη «Εμείς» κρύβεται και το στοιχείο της προσωπικής πολιτικής ευθύνης του καθενός μας, για όλα αυτά που επιτρέπουμε να μας συμβούν. Διότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας και έρχονται, όσο επιλέγουμε να αναπαράγουμε περισσότερες αυταπάτες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε.
Και εδώ το ερώτημα είναι, εάν θα εξακολουθήσουμε να μασάμε τα «άχυρα» της ανάπτυξης, για τη μεταφορά ενός αεροδρομίου από μια παραθαλάσσια περιοχή σε μια πεδιάδα περικυκλωμένη από βουνά, αποκεφαλίζοντας δεκάδες στρέμματα ελιών και καλλιεργειών που χρόνια τώρα έθρεψαν γενιές και γενιές ανθρώπων, που χάνουν για πάντα το βιος τους για να καταλήξουν εργασιακά υπόδουλοι σε ξένα οικονομικά συμφέροντα.
Αν δηλαδή θα ανταλλάξουμε τον αυτόχθονα βίο μας και το αξιακό σύστημα που τον διαπερνά, συντρίβοντας για πάντα το μοναδικό κρητικό φυσικό περιβάλλον του τόπου, στο βωμό μιας «ανάπτυξης» που θα καρπωθούν και θα ξεκοκαλίσουν πολυεθνικές εταιρείες.
«Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως σε κάποιο θάμα…».